Alle inzendingen van rieg

ik wals heel efkes voorzichtig in de ronde ze kleeft aan mij haar voeten staan op de mijne we draaien, gans de dag niet te hard want we zijn bang elkaar voor altijd te verliezen…

hoog, heel hoog gaat hij mee uitzicht op den kreek en zingen, kwetteren, om dan als een parachuutje neer te dalen in de goskant efkes.. daar gaat hem weer, hoog heel hoog boven het koren zijn vleugelkes propelleren bidt tot onze lieve heer, hoog mijnen gebuur komt voorbij en roept ‘ ah rieg, schoon hè ’ kijk, daar komt hij weer af…

hier kunt ge nog gaan langs de tarwevelden, luisteren naar ratelende populieren, dromen met een luit op uw rug, klaprozen blazen en de blaadjes drogen op een hoedje van stro steken luisteren naar de koekoek die uit een stiekem hoekske naar de dorpen roept waar in volle staminees het volk zich laaft aan de geuze - lambik, kasseien blinken…

Oh, gij kleine guitige duiker ik zie u gaan meer onder dan boven het riet knakt en vlagt naar de koeien stomverbaasd drinken zij in uw kringen…

de aren spreken wiegen zwaar een licht gekraak houdt mij wakker blond zwerft in mij als de velduil passeert, de maan nog meer coulissen maakt en schaduw doodt in mijn armen…

weids klonk haar lokroep rendieren ver daarachter ze zwaaide met een stok in haar korte spijkerbroek het rendiermos was zachter dan ons dekbed, sphagnum kneep ze uit op haar borsten het spartelen indachtig erna ik speel op de verlaten piano foto’s dichterbij, belevingen er is onweer op komst, het riet buigt dieper dan ervoor…

stillekes valt de avond als ik door het duin naar het schor wandel, het lamsorenveld ligt in paarse gloed aan de voet van een groep oude begroeide duinen postelein,teunisbloem en klauwier markeren de overgang naar vochtig terrein, hier en daar staan plekken zeekraal, jonge konijntjes schieten voorbij waar zou hij zich ophouden, is het…

in de verte gloort het water witte schuimkoppen - ‘wie het eerst bij de zee is’- schop, zeef, emmer en gerief om een kasteel mee te versieren en pistolekes, cécémel in de frigobox, een pintje en veel heel veel verborgen pijn en tranen maar we bouwen, steeds hoger een brug en een delta, torens waarmee ge de zee kunt zien, zijn handjes…

zijn handjes gelijken op die van zijn Ma als de eirbezen ze verkleuren, dapper stapt hij door den hof aait de poes en zingt in zijn eigen zoveel vooruit dan rent hij op mij af en til ik hem hoog boven de bonenstaken…

hij jammert de oude rekel door merg en been huilt hij vanuit het vlas de avond rolt patrijzen uit in strakke formatie door de geeuwende polder veren boetseren vingers tegen de neergaande zon komt er een vervolggesprek met de vos aan de rand van het schor tussen lamsoor en zeekraal, een dialoog.. als hij pluimt boven het koren…

opgestoken, voortgaand in vlagen zuigt zij mij mee vandaag, doorheen de witte abelen, de ratelpopulieren langs kerktorens en haantjes grijpbaar boven het malse koren zij rust even uit in een oude eik zuigt zich vol en waait verwoestend door de hagen, waar slierende mussen mij kwetterend belagen, schelden we naderen de zee waar westenwind…

het schor ziet dor slikplaten sudderen na weer een vloed zeekraal is scheutig op overgangsplaatsen paaltjes markeren de grens, wit bescheten bieden zij plaats aan vluchtige bezoekers zon zaait weer armoe de bodem zal scheuren onder vluchtend gekrijs steltlopers priemen en drillen de bodem leeg tonen hun stuit, brutaal is hun uitzicht…

vol van genade de Heer is met U Gij zijt de gezegende onder de vrouwen gezegend is Jezus vrucht van Uw schoot heilige Maria moeder van God bid voor ons zondaars nu en in het uur van onze dood leegte en uitzicht drachtige boomgaard magere koeien prikkeldraad spert haar tranen wees wees gegroet zonder vader moeder,…

grond ruikt er anders onder de bruggen vossenstaart en fioringgras buigen er naar het kabbelend water Madison County spreekt niet meer tot verbeelding de witte stijlen met een handdruk, waartegen eens een wit papiertje prijkte zullen gegraveerd worden met een initiaal, bruggen verbinden immers en waar ik lang heb lopen zoeken naar…

hoe een groot schrijver zo klein worden kan de kist, eenvoudig strak op sokkel met witte roosjes overal zijn ogen, mensen die spreken en buiten wachten in groepjes wolken schudden zich uit er hangen mantelmeeuwen boven de stad, zij roepen hem naar zee, dwars door klei, polderland en dijken Bourlaschouwburg loopt langzaam leeg, kaartjes…

't is den avond van teder en zacht, van donderdagwolken en roepende kievieten op het land, van u, van jij en jou.. met de nacht voorhanden tussen zuivere zilte wind en jouw haren, kalmeer ik praat tegen je huid leg knopen in het wit 't is den morgen van dauw en jong gras van vrijdagliefde, grote ogen besneeuwde telefoondraden die…

kust gij mijn voeten als ge wilt misère, wat een misère te weinig gedanst te weinig gedronken omdat ge geboren zijt uit één bonk eikenhout gesmeed in het vuur zijn uw stalen knieën kloostergrut waart ge vlees achter loden ramen rijstpap met gouden lepels las ik later in de gazet ik weet, ’t is moeilijk uw uitgezakte wangen te…

intro weet ge, gij daar ik hier twee gasten ertussen voor ons verkeerslichten groen rechts gaan dan de keuze amai, zotteke toch naar d’ n engel op het hoekske duiding buitenwipper knikt Guido, dag Guido pintje of bolleke baaskesbier ? lachen extro dweilen we het landschap in mee ons tweetjes, luisteren…

zou ik haar vragen om in het terra van de dansende coulissen, geuren parfumerend langs de Arno, mee te gaan naar Piazzo della Signoria gevels met witte luiken zijden jurken, losjes en nonchalant over de schouders, bandjes zichtbaar, glimlachen neergelegd in marmer waar pioenrozen uiteen vallen, de maan zijn sikkel kwartiert…

als je geweend hebt ben je mooi je ogen als bewierookt glas vallen als luiken je bent alleen maar mooi de trap naar boven is als licht zonder treden en dan ga je van mij weg maar nog ben je mooi het oude zand verkruipt niet meer je durft je lichaam bijna niet meer te binden je borsten huiveren, lippen zoenen voorbij de kapstok en toch…

zij is weggegaan hoe kon een wereld die eeuwen lang tussen eikenhout werd aanbeden met kruis en kralen worden gesust Veurne riep ze steeds gij mijn uitzicht op de brakke kreken geen steen is zonder een gebed op elkaar gestapeld zij is weggegaan…

de foto’ s plakken hun landschappen op elkaar ik moet voorzichtig zijn om geen dijk stuk te trekken jouw dijbeen naast een populier is al wat gelig jammer van die bokkenorchissen…

vannacht heb ik met mijn hand op je borst geslapen waande me onder Siena in “ le crete” waar krijt en golvend koren samen rijpen af en toe kriebelde er iets in mijn handpalm een oneffenheid die aangenaam verpoosde totdat jij je omdraaide naar het licht donsveren dansten…

voor mij passeer je in gepolitoerde zwarte lak je witte rok klokt achter mij na je thuiskomst, nestelt dag lieve hand, lieve arm als je even langszij komt kust op mijn hoofd, rillingen hoorbaar in de aanslagen blond valt het licht, fragment van een jonge avond hoorbaar de nieuwe vogels door het glas, in akkoorden…

hier zijn we, samen en alleen het blauw op de voeten schaduwen vervelen een jonge wind streelt zijn haren kopstukken van golven vreten het veen daarboven gaat door strepen getekend een koppige vlinder in de hemel, de zevende? transparant hangt moordend aan klauwen cirkels klimmen omhoog beneden nerveuze ogen…

`ik ben de vos’ zegt hij en gij slechts een onnozel wezen, de wereld verdampt met de adem van zoveel verschroeid vlees zie mijn woning, een vesting tussen de braamstruiken met maar liefst vijf voordeuren en een woonkamer waar de zintuigen tussen het bloed en botten slapen Ik verstar, de aaibaarheid van zijn onbereikbare binnenste wend…

hoe onnozel is de dichter die zichzelf kapot schrijft bang is om een plekske kwijt te geraken aan de dichter die het meer verdiend ? nikske poëzie, maar wat snel bij elkaar bedachte thema's gekleurd door teveel emoties verkeerde jaloezie en strijd die gij toch niet kunt winnen ook al is uw plekske opgeschoven kwaliteit bekoort de lezer…

ik neem het oude uur van nacht naar dag de hemel vonkt nog na duindoorn bloesemt als ik voor het hol mijn stem ondergronds in echo’s laat klinken `ik ben hier, kom maar of zal ik naar binnen komen, overal rondneuzen, de pislucht en veren doden’ `nee, ga weg,’ zegt de vos `ik ruik je oude adem en het gevaar van mensenvlees’ verschroeid…

wolken met grote lijsters spannen het luchtruim jubelend golft de lente mijn polderland in knotwilgen staan bloedend zonder vingers langs de kreek te wachten hun vuisten baldadig leeg het zwermt vol liefdes over mij heen, zoekend in luidruchtige wolkenluchten naar weer een bevruchting…

ik heb in u gewoond zonder schoenen een huiske vol water en schokvrij warm, soms achterduims speelde ik in u hing aan de touwen trapte tegen glas moederke, mijn heimwee zij zeggen het niet uw handen op mij waren zachter dan gras…