Netgedichten

netgedicht (nr. 21.543):

zandkasteel en haaientand

in de verte gloort het water
witte schuimkoppen
- ‘wie het eerst bij de zee is’-
schop, zeef, emmer en gerief

om een kasteel mee te versieren
en pistolekes, cécémel in de
frigobox, een pintje en veel
heel veel verborgen pijn en tranen

maar we bouwen, steeds hoger
een brug en een delta, torens
waarmee ge de zee kunt zien,
zijn handjes ijveren, een snotter

ontsnapt aan het enthousiasme
ik voel je hand, je bent er bij
het water stroomt versneld rond
de muren, in welke kamer zit je..

tussen mijn benen slaapt geluk
het kabbelend volk gaapt ons toe
in een vuistje ontdek ik een tand
voor mij spreekt de zee en berust