Netgedichten

netgedicht (nr. 21.469):

een dag met de wind

opgestoken, voortgaand in vlagen
zuigt zij mij mee vandaag, doorheen
de witte abelen, de ratelpopulieren
langs kerktorens en haantjes
grijpbaar boven het malse koren

zij rust even uit in een oude eik
zuigt zich vol en waait verwoestend
door de hagen, waar slierende mussen
mij kwetterend belagen, schelden

we naderen de zee waar westenwind
ons toespreekt, vloed komt verder
als het zand bulderend wordt toegesproken
ik wrijf in mijn ogen en open een dialoog

als we gaan liggen achter de oude dijk
zachtjes zalft zij door mijn haren
plukt korenbloemen en zwelt weer aan
er is geen sprake van even omkijken