Alle inzendingen van sunset

achter even gesloten lippen pure honingdauw aan mijn vingers kleeft de hele nacht verpakt in flarden jou gloeihemel binnen, buiten en verder onder mijn lenden het ontstaan van een regenboog de ogen zwermen uit blikken vullen poriën zwevend tot voorbij de sterren dragen wij ons op onze ruggen blijven op de wolken staan verkoelen en…

ontvang ook weer vandaag mijn verzen en laat mijn blik rusten op je billen omarmen je taille en me bijten in je borsten, lippen tot vervelens toe altijd wil ik mij jasmijn in bloeiende hand herinneren en aan het zachte zingen van een stem warm klinkend in mijn oor van liefde, lust sprekend als voelbaar evenbeeld van mij waar verzen…

op een morgen als de dag klaarte uitbreidt zullen de tuinen in zee verdrinken wij zoeken samen ons en onze stemmen in elke nacht geven ons in onze monden woord voor woord krijgen er nooit genoeg van elkaars adem te zijn ’t licht valt in de kamer waar jij lucht bent en ik zoek langs oevers uren jou in mijn zee.…

al gaan wij, ieder voor zich smalle wegen over hoofden van doden – bijna zonder angst in ’t ritme van harten zijn we beschermd zolang liefde in ons woont gaan wij, tussen vlinders en vogels in evenwicht over boomtoppen in een morgen - groen, goud en blauw - naar het ontwaken van geliefde ogen.…

er is geen pijn meer in dit land geen angst en ook geen leed maar ook geen lach, geen warme liefde geen leven noch vereenzaamd sterven (wij zijn tenslotte allemaal wel ergens Calvijns erven) die Jezus spelen, minimaal en zelfs voor God en elke ooit gekende dader redden willen, liefst uit de goot (slachtoffers? die gaan vanzelf wel dood)…

onttroond nu de eens fiere golvenbruid die ‘t trotse hoofd niet boog voor zee nooit komen meer de prachtgaljoenen haar blik is leeg en ’t lijf verrot en wee de lente als met nachtelijk geluid de donder op de springvloed rijdt; zelfs de verhevene weerloos aan het element waarop zij in de dag afwijzend op neerkijkt hoog over de Piazzetta…

voor eeuwig kan ik je niet houden hoogstens voor altijd en dat slechts één keer hoe heerlijk het is oorlogen te beëindigen en vrede te vinden in jouw omarming taal te verliezen en te verstommen voor je schoonheid graag wil ik verdrinken in vijvers van je ogen warme handen voelen waarmee je mij als rijpe vrucht plukt in zwoele…

in nachtdromen, daar, waar de wind … een grote slok stilte als wraak van affiches in duistere kroegen al herfstregen en jij, jij die gaat met grote hemelschreden achter wereldhorizonten in nachtdromen daar, waar de wind.…

jouw groene nacht verbrandde gisteren dromen van zand, woestijn onder een witheet licht bommen ontploften, helderder dan sterren over het stille zwijgen van de palmen oorlog verbrandt, en ook het fosfor het bloed, het vlees, het leven vloeibaar kristal van een bedrog waarin als bliksem onverbiddelijk groen zuur van een lichtzinnig vuur kom…

wij slapen samen en doen daar- na zo als was het enkel een vluchtig ontmoeten schijnbaar toevallig zit ik op de bedrand en luister het bungelen van koude voeten in de regen buiten terwijl ik je hoor op het toilet vraag ik mij hoe lang men de adem inhoud- en kan zonder de andere te missen.…

in ‘t jonge gras liggen zachte regendruppels borsten koelen de warmte want jij beweegt liefde dromend de droefheid afgepeld onstuimig gewemel niet verheffend buigend, tere halmen rollend zand onder lijven jouw zwijgen niet breken mijn hand jou wekkend genot, een zweem avondwind over ’t stille water druiven, herfstgerijpte jouw laaiend…

jouw zweet bevochtigd haar nacht in mijn vroege morgen zachte adem ogenblikken later een innig drijven in elkaar springvloed over steile klippen jouw geur verankerd in mijn huid.…

jij zingt onhoorbaar zacht een lied tegen de stilte in de oren strelend danst blootsvoets liefdesvlucht van pauwenoog verspilt geen toon om niet te wekken hondengeblaf dat ‘t lachen van glimwormen niet duldt in friswarme nacht bedwelmt jasmijn die nooit geplant verwaait waar fantasie wandelt met wolken over de horizon naar…

‘s nachts ben ik rijk en verzwegen liggen woorden bij mij (mijn eenzaamheid verwarmt ze) nietige lijven die vlijen zich omhullen mij ‘s nachts (dat is maan dat is licht of klank op mijn huid) hun strelende tongen bewandelen mij (zij komen van buiten naar binnen over mijn lippen) dringen onaangekondigd in mij (mijn mond wordt droog) de holtes…

sterrenvuur valt op het water windscheef als regen in stilte van de nacht plots het zingen van een accordeon haar adem onder jouw huid met schoenen in je hand geen vragen meer en ook geen einde stroomopwaarts dansen kersenbloesems ’t wordt lente in de twijgen tussen het donker van nacht en het blauw van de morgen vindt zich geluk…

ik denk aan jou terwijl er koelte sneeuwt op huid die altijd zomerwarm nog is mis jou met elke ademteug verlies gezegend rijk - niet arm ’k hou van je schaduw - vluchtig die in mij wijlt smartelijk passioneel verslaafd aan ’t winterloze, ver van elke tijd je volgende herfst weer vindend in een betoverend laatste groen je geur tot…

zoenen - denk je en zwijgt; jouw blik laat mijn mond los rust in mijn ogen - en ik verlies me in mijn verlangen: jou alles woordeloos te geven en net nu tussen dagwerk en slaap houdt de tijd haar adem in een handvol licht in een avondlijke schemer tussen stoffige stralen daarin een gezicht: jij stilte geduld.…

leg je regenhart in handen uit leem ik wil het dompelen in de blauwe wonden van de aarde en het zal thuiskomen uit de bergen als sneeuw leg je vogelhart in handen uit wind ik zal het omhoog gooien in de wijde staalblauwe hemel en het zal uit het heelal thuiskomen als ijs maar leg jouw mensenhart in handen bloed en ik zal het houden…

vluchtig raak je mijn hand … en meer ’t zachte geweld van zoenen ijs in de borst dat jij tot smelten brengt handen die het lijf als instrument bespelen een liefdesspel dat elk verlangen naar het kookpunt brengt jouw lichaam dat mijn passie stilt … en later je omarming.…

zo fluister mij en niet slechts dat maar houdt mij vast omarmd de lente wekt de liefde, lust houd mij dus vast verwarm mij nu innig en kijk zelfs ook mijn lippen zijn die van jou kus teder mij en heftig tot het mij wild wordt in het hoofd schenk mij je lijf en zinnen als ’t jou bevalt dan houdt mij dichter aan je hart streel…

onze smarten wijd ik aan schurft van eikenbomen; wonden, ongeheeld aan pijnboomschors; ‘s nachts, weet ik, kreunen wouden onze vreugde zweeft met vrije vogels; zeeadelaars over het water een zwaluwenvlucht, onberekenbaar of mussenjongen op een vensterbank onze liefde is als wilde roos het stof der aarde, onweerregen als de gewassen,…

ik hul me in jouw handdoek en kus jouw tandenborstel uit paastakken zie ik seringen bloeien neem de kiezelsteen die uit jouw schoen valt in een omkadering van licht hang hem aan een gouden ketting van verlangen of? kus ik de kiezelsteen span het handdoek over paastakken omkader het verlangen met gouden seringenbloesem en poets…

geef het maar toe – je rok heeft zeven vlekken en elke zoete kus proeft nog naar berg en dal, naar weide, woud naar lust en donkere plekken, naar nog zo veel en veel meer allerhande als dwerg en prins, die duw jij heel eenvoudig van het puntje van je troon, zo wit mijn vest ook is zingt warm daaronder blote huid tot hoon van wie mij spot…

het ochtendgrijs verhult jouw rustig slapend lijf het eerste morgenlicht toont niets van dat wat zichtbaar was in ‘t donker een lichte regenvlaag die koelt de wereld voor jouw venster en geur van passie, lust waait langzaam uit in dag die als een sluier zich nog niet echt lichten mag zo dat ‘k nog droom van jou en laatste nacht.…

door jou in mij een lachen luid en hoop ligt elke smart vooruit omarming in het wegbewegen en tuimel steeds het eerste strekken voelbaar soms het einde van ’t verhaal net als de leden van mijn lijf in ‘t midden steeds een buigen het steken sterft als kramp na dagenlang ontspant een draaien zich, een wenden en denken zonder strop of bijl…

randloos maagdelijk het wit in ogenpijn en weer een toegenegen zijn, veel meer dan eerdere klacht rijpen de bomenkronen eerst als een winterzwart bezweert de hemel zinkend vallend voor middernacht de leeggemaakte sterren langademige wind eenzame vogel zingt liederen van sneeuw.…

zo ver zijn wij gegaan het is voorbij jij draait je op je zij jouw blote rug is als een koude muur - was het zo-even nog dat wij ons falen celebreerden woordeloos, zo pijnvol woordeloos - wat later stond je op en ging de kamer uit jouw warmte bleef heet broeierig en zelfs de laatste tranen die de liefde schreef voelden aan als ijs…

rustig ademend vlijt zich de zee tegen het koude land wil zich de wangen koelen diep verzinkt de stap in het vergeten van een zomer drijven bikken in een grijze verte daar aan die oeverrand waar vlokken in het onzekere landen vinden zich onze lippen.…

meesterlijk zonder twijfel de welving van je borst die ik verlang en ’t leven stroomt iedere morgen dans ik mij dichter- bij het dal dat jouw schoot op mijn buik vormt barst blindelings open - ik wil ons elke dag.…

wij wonen in ons, als steeds worden nekhaartjes opgeladen voegen zich vormen willig in elkaar frivool het weten van buitengesloten nacht ik tast mij jouw schaduw omhoog mijn zwijgen lacht wetend wat gaat komen en dat ik jou niet onberoerd laat aan melkwitte borsten die jij mij eerst plagend onthoudt geef ik mij over - eindelijk weer…