Alle inzendingen van sunset

’t onrustig bloed ontstijgt spelonken de dag houdt amper zich aan ’t scherm nog vast in sneeuw behoedt een hand de levenswegen voor dat er zwarte schaduw dreigt antennes grijpen naar de golven de aderen vangen vreemde wereld op in sporen vormt zich licht tot beeld dit medium is geworden tot een god.…

ik zou nog wel geloven, dat ’t hartje winter was wanneer er stormen raasden over stad dan zou ik ’t misschien nog echt geloven was daar niet zwarte leegte waar eenmaal jullie hart geslagen had en ook zou er nog liefde zijn wanneer de lentes zongen want op het smogverziekte feest zou ik misschien nog kunnen lieven waren daar niet te…

de krekels zijn blij het trillen van bomen glinsterend begrip van zomeroogst en wij; de kern die ons voedt legt ons de wereld in het hart zwaar zwemt de middag voorbij wij voelen zijn kloppen, tellen de slagen en lieven ons breekbaar klevend in adem jou drupt warme honing van ’t lijf en ik zout het gras toeval is blauw en een spoor…

sterven wil ik dag in en uit het stof opnieuw herrijzen vliegen, winnen tegen gisteren en elke klank die mij gevangen houdt en toch slecht schel huilt naar een maan al is ‘t geen tijd voor ziel en zinnenwezens die zich vergeefs…

groen is de dag hij spuwt mij wier in mijn betraand gezicht en ook het zwoele zware middaglicht dat schimmig blinkt in ’t goud van zon twaalf uur schuimt in het riet en ’t kolkt en klokt uit diepten zijn adieu ’k lig roerloos stil in ’t vochtig natte en wil niet luisteren naar de lucht waar ik jouw ogen vind en witte wolken fluisteren…

halfdroog bladgefluister in ’t circus van wind ligt stof op kamergroen van weken vogels tekenen grijze nevel ik drink jouw mond smaak onze slaap en dag dwaalt bijna wankelend aan ons voorbij wij houden onze vingers gekruist en hebben de wereld, stilletjes gevouwen aan de kant gelegd. sunset 27-07-2007…

een roze schoot ontspringt, bewaart de geur in dalen tussen avond en de nacht en uit een mond gretig haar tong strelend langs ’t hele lijf aaiend mijn borst het doffe vel tot glans wordt ochtend daar geboren, de zon kamt groene oevers, legt licht op breed golvende stroom en laten wij ons dragen op gevoel om lippen en in…

sluiers trekken over 't land woorden zweven wervelend op een wind de zon drijft hen hoog zij lossen zich op vergroeien met het duister van de nacht licht tussen dag en droom trekken jouw woorden aan, in mij wij lieven de schemering daar ontmoeten wij ons en zijn toch alleen. sunset 25-07-2007…

in de lengte van de nacht gloeit de huid nog eenmaal in het koortsig oor de schreeuw van een kat flakkerend beeld achter gesloten ogen brandt de droom als tondel lekkend vuur aan ’t oor gelegd op weerloze hals springen vonken over verschroeide vingers diep in de huid en weer staat laaiend de nacht in vlammen. sunset 24…

stratenlang deint zich verlangen nooit eindigend voor mij uit ik lief jou van binnen naar buiten kan nooit meer vergeten vervulling verloren in verten van horizonten verkort jou nabijheid tot niets zon! secondelang herinner ik mij warmte van een huid zij versmelt met mij een deur opent zich en ik ben in ’t wij.…

des ‘s nachts doorsneed de maan het venster vlijde zijn tranen op ‘t mij lege bed ik was de droom (die mij gejaagd) ontvlucht toen ‘t kaarslicht na een lange tijd uitdoofde was ook de maan zijn weg gegaan probeerde ik alsnog de slaap te vinden te zwaar bleken de stenen op het koude laken met naast hen scherven van de dode droom en ik omhulde…

’t niets drupt als regen in de dagen en pagina’s bladeren vanzelf steeds naar de eeuwigheid eenzaamheid schrijft zich vandaag niet treuriger als toen ’k je zweeg op maagdelijk papier in steen en glas gestold mijn lachen jouw mond spreekt mij gesloten al dat wat niet te horen was, alleen.…

ik leg mijn dagen, al mijn kleren op de eenzame stoel van mijn hart al mijn gestes, wenen en mijn lachen smijt ik als glimmende kiezelstenen op de lange weg van het duister om daar onder de oude eikenboom te wachten op jou, op die plaats waar zich twee takken als armen liefdevol naar de maan strekken.…

toen ik liefdeswoordjes in luchten hing vielen deuren dicht groeiden muren en de horizon zuchtte nu zie ik ijsbloemen hangend aan jouw mond en in dode ogen donkere nacht de bitterheid druppelt van je lippen je laat me drinken en rond jouw schaduw slingert het vergeten.…

ik benijd hem niet de schaduw die jij werpt altijd in beweging hectisch jouw willekeur uitgeleverd ik geniet mijn vrijheid onder andere zonnen als schaduwloos niets.…

’k strooi rozenblaadjes op jouw huid verwen het liefdesknopje met wat tongennectar bevrucht jouw zachte roze hunkerende schoot en gijzel ons met doornen lust jouw diep verlangen vlamt mijn gloed tot vuur ik ben jouw liefdesprins laat jou mijn zwaard witheet gesmeed gevormd door het vloeibaar lava de wellust welt uit alle poriën nu heel jouw…

het werd zo doods en eenzaam droef triest leeg dat zelfs de tijd bleef staan een schrik breidde zich uit ’t was wonderbaar hoe doodsangst zich vereende met wat kinderdromen tot steden heel onwerkelijk stil en bossen kreunden zwarte bomen de mensen staarden uit hun monden ’t zinloze van taal emotieloos en niets was nog te voelen ’t leken…

ook jij kunt niet in alle spiegels lezen omdat slechts één het ware beeld je toont laat zien wat is en komt zelfs wat ooit is geweest en 't altijd maar veranderen vrezen ’licht’ tot het duister zeggen moet - al trekt het onberoerd in eigen verten weg te wachten tot jij ook jouw schaduw bent en van je houden durft omdat jij eindelijk kent…

en in die nachten waar ‘t beven onderhuids branderig wordt en zich het vlees in grauwe rafels van de liefde afpelt waar ik in nevels wankelend mijn gedachten zoek woorden zich in het bordeel der ijdelheid ontbloten waar zwerende angst voor stomheid elke verantwoording naar zich toetrekt en geel bloed door mijn aders drijft in die…

de stille blauwe hemel verengt zich geleidelijk alsof een muur hem afgrendelt verspert het hoofd en werkelijkheid langzaam als mortel op de steen waarin de tijd zich dringt lucht uit het water trekt nog kan er veel gedaan voor het verstikken nadert.…

voetsporen op nat asfalt weggewassen herinnering en eenzame wegen nog waagt geen zonnestraal zich door diepblauwe wolken maar vogels zijn zachtjes begonnen weer van zomer te zingen een boot schommelt stil op de eindeloze zee niet echt iemand te zien die mee uitvaren wil slechts een vage gestalte tussen oeverbomen en eerste sporen op…

soms op mijn weg wanneer de wind plots in de bomen ruist hoor ik jou fluisteren - dan zoek ik jou op takken en tussen het gebladerte ik droom mijn handen achterna hoe zij het nutteloze linnen strelen - kleine kinderen die naar de regenboog grijpen heel dikwijls nog zoek ik jouw zachte mond jouw geur vereeuwigd op mijn vel - ik…

als dit mijn laatste lente was: 'k zou naar de populieren gaan aan oudgekende vennen nog eenmaal streelde mij hun geur die steeds de morgen wekte de zwaluwen en mij (op handen draag ik zacht dit als herinnering) als dit mijn laatste zomer was: 'k zou met hem naar 't zuiden trekken glasblauw getijden vertrouwde ik hibiscusdonker warmde…

mijn ogen liggen in de regen jouw voeten verloren in de nacht dragen mijn vragen weg op een spiegel onder mijn ogen diepzwarte schaduwen kleur van verbrande bloemen als krijtrotsen in zee breekt mijn stem brandt als een witte maan op de lippen jouw schouders dragen de schemering van straatlantaarns hun schijn vloeit in…

afgeschermd door fluweelzwarte nacht waar randen zwaar in horizon vallen hermetisch samenzweerderig het zwijgen muisstil de uren van een zomernacht luid tikkend in het niets aan de andere kant wordt snel door eerste tastende straal van de zon de klok geslagen zó dat de hemel dreunt taal als glanzende lichtcascade woordschuimend zich op…

een zweem van rood op ‘t zwarte blauw is wat slechts blijft van dag die zich lichtleeg verft naar nacht de zee ruist ons eeuwig golvend zijn wee een ademloze vloed uit alle poriën jij, ik - na wilde liefdesdans neergevlijd op het nog warme zand.…

en ‘k leg mij in de nacht kus zacht licht in jouw schaduw zing woorden in jouw mond en open ‘t boek opnieuw waar op pagina’s zich een blauw van dromerig slaapstof heeft gelegd en ‘k schrijf met warme zucht niet enkel wat sonnetten op de huid maar met mijn lijf ook ‘t paso doble ga weg en toch blijf ik wachten op cimbaalklanken die uit het…

wij waagden het niet ons te ontbladeren naar elkaar te luisteren in de ogen te kijken al waren wij goed gekleed daaronder droegen wij oude lompen kwamen woorden nooit uit het hart keken ons aan maar herkenden ons niet wij waagden het niet ons te geven uit angst niet genomen te worden verloren ons weer kwamen niet samen maar aan elkaar…

het midden van jouw lust tongde ik onder het beddek tot zacht de morgen lichtte stil als het rijzen van de maan als ’t wassen van de vloed besloop ik jouw ja en ‘k hief met elke ademtocht jouw nachthemd - ‘t tere blauwe een stukje verder op het midden van jouw lust voor ogen trok ‘k elke kleding weg en schouwde ’t warme roze paradijs…

zilverkorrelige stiltespraak zei je wat? het leek alsof wij spraken van dingen die wij waren in heldere overvloed woord minus moed ik wende mij tot jou en jij veranderde en toch beken je dagelijks jou tot mij en ik zeg ja - zoals het altijd was - alsof ‘t een alledaagse gauwheid en wat jij mij betekent al die jaren en in jouw toverondertoon…