een droom van liefde
het werd zo doods
en eenzaam droef triest leeg
dat zelfs de tijd bleef staan
een schrik breidde zich uit
’t was wonderbaar
hoe doodsangst zich
vereende met wat kinderdromen
tot steden heel onwerkelijk stil
en bossen kreunden zwarte bomen
de mensen staarden
uit hun monden ’t zinloze van taal
emotieloos en niets was nog te voelen
’t leken wel houten marionetten allemaal
tot plots als was ’t een wonder
een onwaarschijnlijk helder licht
als flitsend wit zomaar uit ‘t niets
greep het naar hen en warmde, omarmende
tot zelfs de kleinste angst verdween
zo vredig mooi als was ’t een ster die scheen
en men zich vroeg of ‘t werkelijk gebeurde
bewust dit hen de vreugde bracht
het leven vrolijk kleurde.
Zie ook: http://sunset.deds.nl
Schrijver: sunset, 14 juli 2007
Geplaatst in de categorie: liefde