Alle inzendingen van switi lobi

het licht spreekt zacht een dracht door duizenden en één de taal van alle landen is verenigd in één hart- en niemand is alleen de vrouw met de hoofddoek de man met de baard de jongere, de oude de zieke, kreupele, vertrouwde de dode in gedachten en het kind dat in verrukking staart zij wachten in- en met mij op die ene open dag de Hemelvaart…

uit rots geschonken vloed aangeboord door moed -en later ook het goed en kwaad van welgemeende raad een menigte verzamelt zichtbaar licht in open handen daarna strelen ze langs rots door losgelaten leed, het zweet des aanschijns geeft een bete broods de taal van alle landen en de handen dalen neer ze plukken vruchten uit het…

nu ben ik moe mijn oogopslag gaat neer het gapend gat der slaap slaat bressen in mijn volgezogen dag ongetwijfeld gaapt een lach om alles heen ik neem de pen ter hand, die eerst verdween in zwarte, oude lettergrepen gonst een oud verhaal zonder omhaal streep ik door…

er dreef een lied over de Maas, heel even zweefden spiegelend de klanken van een oud carillon afscheid, een rode zon, hij liet de avond als zijn bruid in witte nevels hullen zulk een schoonheid in te vullen op de oude, trage Maas de vette waas van zomerhitte was al snel vergeten door mijn mobiele telefoon sprak het geweten van een eindeloos…

ik deed een kleine stap naar links, opdat de duif mij niet zou zien zijn lichte buikje stootte zacht tegen het glas ik- beschermvrouwe der duif, zoek vrede in een mooi moment mijn tuin bloeit roze nog zolang het zomer is een kleine bel luidt onmiskenbaar aan de buitenlamp de schijn bedriegt, en wendbaar vliegt een witte vlinder boven…

verenigd in één blik de zwaluw en de arend boven bergen, in een waterval van woorden gaf de zon haar warmte weg de wolken legden boorden rond de hoogste top, een witte waas vol stil verdriet vergeet me niet! ver-geet-me-niet haar blauwe ogen dragen tranen haar blonde haar, dat vonken schiet…

niets is wat het lijkt de vraagtekens van het leven vind je overal…

gevangen in het beeld dat mijn ogen van jou schapen raapt mijn verstand de illusie van de straat…

kleine huizen aan het eind der akkers, hun wakkere bazen strooien met water, waar het veld te droge halmen draagt zie de kraaien hoe ze wentelen van oud naar nieuw, de vleugels wijdgespreid op wieken van een warme wind het zomerkind ten top dat bovenal haar wiegje vindt, een baldakijn een zachte wolk een toermalijnen page lichtvoetig…

toen ik jou te grave droeg mijn handen wit mijn schouders blauw door onvoorzien één mondhoek hoog een mondhoek laag geen schraag voor jou waarop de stille kist, ik wilde warmte onder lichte planken de banken van het hof vol zomerzon bloemen rond te zware voeten, wuivend gras en in mijn lijf slechts de herinnering van wie je was…

een zwaluw zwoegt binnen de storm zijn vleugels torsen wind, zijn lied vervliegt op aarde kijkt een kind, in rood gelakte laarsjes (verbazing om het groot geheel speelt - allengs groter - om de kleine mond) waarom de Hemel zoveel windkracht zond begrijpt het niet maar ook dit lied zingt als vanouds van uitgeblazen kaarsjes…

nu dan tellen we de banen van de vlag hij wappert, want het mag een feestdag heten jouw tas hangt woorden-loos en licht tegen het blauw een zonnehemel, en het grauw van angstig wedervaren- drijft snel weg het diploma plaats ik netjes naast een roos (hij bloeit nu al een poos en ach, de doornen lijken niets) in jouw jonge mannenlijf…

en al het witte duizendblad dat honderdvoudig in de bermen langs de weg de ogen sluit hun nachtwake voor even een gegeven zacht moment, slechts daar waar stille hindes schuw hun lippen rond een veldbloem vouwen hoeveel vrouwen zouden er hetzelfde doen als ik? tot aan mijn laatste snik blijft alles dat een wonder lijkt me boeien in…

driehonderdste te kort, een schijntje op het grootste van een goed geheel: nog niet geslaagd kon het maar gevraagd zijn kon het maar tja, we weten ook dat landelijk gezien realiteit moet zegevieren en we vieren ja we vieren dat jouw lijf geslaagd is, door een goed gevecht de kanker is verslagen, je beroept je op jouw recht jouw…

het is goed nieuws de tumor vreet niet verder in jouw lijf maar wel in mij toch ben ik blij dat alles weggenomen bleek te zijn mijn pijn -zwaar ondergeschikt- wikt elke mogelijke slag om elke mogelijke arm en warm lach ik je toe…

de tafel droeg genoegen de borden blonken helderwit en vulden zicht met goud mijn mooie zoon droeg liefde in zijn ogen en zijn haar zijn mooie lief, zij keek ernaar zo zacht en vrolijk zag ze daar de samenhang in hem mijn stem verhief mijn fijn gevoel- en lachte mee ach zijn arme lijf zijn wel en wee gewogen op de schijf van hoeveel…

het brood ligt braak, de boter is niet waar het wezen moet; het naakte mes glijdt weg, langs handenvol verwerking tussen duim en wijsvinger blijft zacht wat vettige beroering achter doorzichtig, gelijk mijn wazige gedachten schuift het mee als ik mijn vingers wrijf de positieve flow die alles lichter maakt verschijnt als zonlicht op de…

zoveel verder deel ik jouw muziek repliek, tot in het uiterste een tranendal een bal vol vreemde passen en de teksten van jouw werkelijkheid ik ben het kwijt hoeveel ik in mijn eigen woorden wilde gieten steevast nieten zich jouw woorden in mijn eigen wil en wat zij ook niet weten kan ik hoor jouw frases en ik hoor jouw lach…

ze draagt zijn glimlach op haar vingers elke top strekt uit tot waar haar schittering beweegt door haar haren strijkt hij zacht zijn liefdeswensen en bij nacht verbergt haar hart zich in het zijne uit haar ogen veegt ze angst, ze laat twijfel snel verdwijnen voorzichtig leg ook ik mijn moederziel in weggeveegde zorg ach haar mooie meisjes-zijn…

als mijn zorgen wikken in de weegschaal van vandaag vraag ik me af, wat op de buitenplaats van nu het mooiste kinderspel beweegt mijn emotie leegt zich, in een blauwe schaal de ogentroost van wie je bent schuift dichterbij wat ben ik blij mijn kind, dat jij de mens bent die ik wens dapper in de strijd die wereldwijd al zoveel namen…

vandaag draag ik rood een warme blues en negen oude kruizen geconcentreerd herricht zich alles wat nut heeft, tot in de perfectie binnen mijn gezicht een schone taak een scherts, een uiterlijke blamage want ik ben juist een persoon die dichter bij de waarheid ligt…

de wond wat schuin dwarsover heelt al goed, de restjes bloed zijn weggeveegd, de snede lijkt niet groter dan de breedte van mijn hand mijn verstand rangschikt naarstig wat mijn speurzin op zich neemt niets vreemds zo lijkt het, niets is blauw slechts deze vlugge ogen en dit bewustzijn ordent gauw hun waar gezicht dat is gewogen in de…

en zo start de eerste dag, je zet je schrap en gaat voor de verwachting: een vijf op z’n minst meteen het diepe in rotvak –economie, maar ach jouw lach is onbetaalbaar jouw dapperheid nog meer en hoe je draait, want zoals altijd toch gewoon een man jouw eer is niet het slagen maar hoe het gaat de kanker om te overwinnen en een…

op de bank ligt snoep, een doek een oude sok en warm een deken in de hoek latent een vent met kracht in kromgebogen benen verborgen onder schier wat ingehouden angst (die bult is raar ik weet niet waar dat nu vandaan komt) “ik ben bang” gelukkig duurt een rit niet lang het ziekenhuis vlakbij wekt weer vertrouwen in de brij van deze…

je neemt ze één voor één en laat de schil tussen je tanden knappen je lust ze wel de zoete smaak maakt woorden los, ze drijven op het sap naar buiten bitter weet ik dat het gat tussen de ene en de andere dag niet sluiten wil ik sla het weg, want jij lacht breed en ik weet ook dat je veel sterker bent dan dit dat wrede, dat daar…

toen jij jouw ogen weer de ruimte gaf en wit ontwaakte uit de roes die operatie heet… met het zweet in mijn handen en de tanden op elkaar ( niet schreeuwen ) stond ik naast jouw bed je huilde en de stoel die naast me neergezet werd, schoof vanzelf weer achteruit ik sta wel want ik wil jouw tranen strelen zacht verschoof jouw stem…

we trokken langs met gevaar voor lijf en goed bewaarden we de moed der wanhoop in mijn tas want dichterbij liep niet gelijk met elke vastgezette pas een werelddeel te veel en het ging hard, als we ons draaiden dus we keerden alles om zo leunden we zo steunden we op dichtgeblazen woorden, op een schaduw zonder zon…

je lacht een scheve lach jouw ogen glanzen om de grap ik neem een hap van zout en zoet en moet ook meegenieten in mijn glas glanst op de maat een slok verworven wijn en pijn zet zich voortdurend om in positiever kwaad mijn angst latent aanwezig geeft me slechts de aller-slechtste raad…

ik liet je in het donker jouw kamer weids jouw bed gekluisterd aan de grond onder jouw voeten gaapt het gat van angstige onwetendheid dat wurgt me nog het meest…

we noemen het bij de naam het monogame in de klank heeft werelden verwoest, zon op schemerlicht doen lijken links en rechts komt het verhaal van die- en die maar hier betreft het jou en ons in alle staten elke dag ja is er één, de tweede kijkt naar morgen waarheen je gaat ik weet het niet ik kan slechts voor je zorgen…