tweeduizend drie
toen ik jou te grave droeg
mijn handen wit
mijn schouders blauw door
onvoorzien
één mondhoek hoog
een mondhoek laag
geen schraag voor jou waarop
de stille kist, ik
wilde warmte onder lichte planken
de banken van het hof
vol zomerzon
bloemen rond te zware voeten, wuivend gras
en in mijn lijf slechts de herinnering
van wie je was
... in memoriam Sascha ...
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...togedicht.php?fotogedicht=2003
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 30 augustus 2015
Geplaatst in de categorie: emoties
om mee te dragen Switi.