Netgedichten

netgedicht (nr. 56.397):

(kanker 5) steeds dichterbij

toen jij jouw ogen weer de ruimte gaf
en wit ontwaakte uit de roes die operatie heet…

met het zweet in mijn handen
en de tanden op elkaar ( niet schreeuwen )
stond ik naast jouw bed
je huilde

en de stoel die naast me neergezet
werd, schoof vanzelf weer achteruit

ik sta wel
want ik wil jouw tranen strelen

zacht verschoof jouw stem
de eerste woorden naar je tong, je
liet ze helen in je mond
toen ik ze
in een zee van ingehouden leed
verloren waande

“ik hou van je”

och
wat klonk dat ongelofelijk
gezond