inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

1943

netgedicht (nr. 56.396):

Hoe wankel

Nu in alle eenvoud mijn jaren zijn gestegen
leunend op breekbare takken van het leven
mag ik opgespaarde bloederige tranen
laten vloeien over het hemelrijke paradijs
dat slechts gelijk een zucht geopend was
om direct daarop voor eeuwig leeg te blijven

ons bloed reikt als een dode zoute zee
over de gehele mensheid en niet alleen over
snikhete landen waar alreeds vergoten bloed
gestold is en afwachtende totdat de aarde
openscheurt en het uitspansel geen enkele
naam meer heeft.


Zie ook: http://members.chello.nl/l.windig/

Schrijver: Laurens Windig, 27 juli 2015


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 123

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)