Alle inzendingen van switi lobi

nog vóór zijn gevoel had het moment hem ingehaald, neergedaald in vage vormen brak het zijn gemoed een autoloze zondagmiddag was nog niets in vergelijking tot zijn fiets die trapperloos de schutting nam stram van lijf, met moede leden klom hij stil de koffer in “dit is het begin” dacht hij en vormeloos verborg hij snel de fietsbel in de…

haar zachtheid verschijnt nu daglicht zich terugtrekt onder haar vleugels…

op de wind van duizenden gedachten draagt mijn raam de druppels van de dag, ze glijden laag en volgen traag elkanders sporen tussen oren zweeft de zon, ze staat heel hoog, om toch vooral mijn wereld te bestrijken aan mijn voeten prijken zacht de kinderen der zomer: ik ben blij want ondanks alles heb ik lang op ze gewacht…

de kleinste hoek bespeelt al stil het kille, dat niet wijken wil, het bijt voorzichtig in de tijd en allengs raakt het mooie weer zijn warme charme immer kwijt verlangend, naar de haard daar, met winter in zijn oude baard vertrouwt de herfst zijn wasdom toe aan hoofd en hart en kleine rode blaadjes boven smart vol gouden praatjes, over…

zoals het langzaam – onderhuids - naar binnen kruipt, het koelere het warmere, dat lucht en kleuren nalaat boven in een boom heerst nog wat zomer, stervend in haar ademnood groot gebarend naar de hemel, helderblauw nog zonder dood dan de blaadjes, klein en teer ze geuren nu allang niet meer, maar geven alles prijs het is de zwaluw,…

voorzichtig heeft ze al de eerste winterthee geproefd en zorgzaam zacht wat eikels in haar mand gedaan het raam vertelt van regen, zeer slagvaardig zonder bron, maar niets nog laat de dag verbleken, waardig wrijft ze zeven tenen warm en als ze kon dan vroeg ze alle dennenappels aan haar arm zich te vormen, naar de zon…

waarom verwaardig ik mij te roepen, uit protest? de nullijn loopt door alles heen en zet een streep- door elke duurbetaalde rekening de waarde van een handtekening is niets meer dan de daad van wat een naam je dan vertelt één hand schrijft een vonnis velt de naam van fanatisme spelt langs vele lippen en komt zwaar uit elke mond…

een zachte morgen breidt zich uit in windloos kransen leggen slechts de ochtendnevel huivert nog rond stille witte stammen, want de berken dragen stram de kou, verloren na de nacht van buiten af verdringt de tijd haar zonderlinge droom een vogel wacht, verlaat de nacht en zingt vanuit de hoogste boom…

waar het licht zich terugtrekt in de schemer van dat koele woud oud door tijd, maar jong door nieuwe twijgen en het neigen van haar eigen kwetsbaarheid het trillend gras vol blauwe klokjes sluipt een wijle tot aan niets dan duister, zondermeer vergeten door de luister van dit uur aan de kant een oude fiets, een waterfles en ramen…

je bent nu zo lang weg, vervaagt in mijn verbeelding rond het ouder worden door de tijd jij draagt en ik ik ben het kwijt, hoe dat nu moet mijn boete doet er niet meer toe, ik lijd nog altijd dit verlies kies je voor het nu, of voor het eeuwigdurend jong zijn? deze pijn vergaat niet in een dag een week een jaar we zijn er, eeuwig…

boven groen slechts zuiver wit een oude vogel en een blauwe bloem ze noemt een zucht in geel, omrand met niets meer dan verlangen naar ‘buitengewoon’ verlegt hier zijn betekenis en God almachtig wist er, op een haar na wat ik mis de roze luchten zuchten luid zij weten het niet beter, dan dat wind op huid een schakel is, een immerbloeiend…

nu vogels zwijgen, en de zon zich uitstrekt, over zand en zee die eindeloos de wolken volgt, langs blauwe waterkanten ligt het binnenland gedrenkt in bloed een dodelijk reces de mensheid krijt, in wanhoopsmoed en vol gebarend, langs de snaren van respijt voor altijd kwijt voor altijd lichtloos en voor altijd aan de grond genageld…

er staan dikke muren in hun oude sfeer boetserend, rond een eeuwig hart het zoutbad stort vanzelf in sprekend lichte vormen, tussen rozen en de schijn van wat vanille, rozemarijn en zuivere gebaren zandsteen schuurt langs wit beton waar het plafond de druppels draagt, van warmer evenaren maar het water schraagt het stillere ervaren…

‘je bent oud’ zeggen ze, ze keert zich om en kijkt naar al haar woorden een samengeraapt vocabulaire gaapt bodemloos de put voorbij en blij draait zij zich terug ja ze is oud; ze draagt de dag op handen en met flair gebaart ze, dat het mag wis en waarachtig blijft het fout haar jonge kant nog te belichten, maar alla- ze is er nog…

mijn kind, je nadert nu de stappen der volwassenheid geen bloem die uitgebloeid verdwijnt als jij je haren hangen laat donker wast de maan, maar lichter dan het licht verstaat de zon het, om steeds weer terug te kaatsen eenmaal daar, waar heel jouw man-zijn gaat verlaat je mij om altijd terug te keren naar de basisvorm van jij en ik…

altijddurend voelt een hartenklop zo licht en zwaar tegelijk er prijkt een woord in gedachten en het schrijft zich onverrichter zake groot in weerwil van de dood duurt stilte, eeuwen lang…

haar hand op mij mijn hand op haar, de ander houdt een kaars de hemelbaar van duizenden gelovigen in één - en wij samen - onze tranen wassen stap voor stap tot het gewicht van een ster de aarde raakt en zacht als in mijn eerstgeboren uur geef ik me bloot daar, op de grond van oude tijden ligt geen grens meer, tussen leven en mijn…

mijn grote lijf droeg klein jouw leven, beschut dacht ik- ik wilde het je geven de zekerheid van moeder zijn met liefde kocht ik, langs mijn uitgezette lijn de hemdjes, truitjes, zacht getint en fijn om nu alvast, te laten voelen hoe ik “straks voor jou zal zijn” ik was nog lang niet klaar toen vruchtwater besloot vooruit te vloeien…

als ik over zestig dagen jouw kleine hart herdenk, besprenkel ik de dauw met extra zachte lagen, duizend maal… duizend maal dezelfde koele manen boven steeds hetzelfde land als jij ooit mijn hand zal pakken die -ouder dan, standvastig aan mijn arm zijn beeft zal ik niet langer meer verzwakken maar beseffen, dat je geeft…

het kaalgevreten land draagt niets dan ganzenvoeten en een eend hoekwaarts staat een paal, met slechts één tureluur hij roept zichzelf nog, om het uur totdat het zonlicht breekt voor korte duur en de disputen van de vogel als een kogel door de kerk verdwijnen, in het riet verderop dwaalt nog een boer, hij speelt vergeet-me-niet en heel…

de zon is trouw vandaag, ze schijnt in elk opzicht net als toen en net als op die dag vergeet ik, dat je dan het best kan doen of alles niet bestaat geen kwaad geen broodnijd en geen kou slechts flauw de wind verzoeken niet te snel in kracht te groeien maar te roeien met de riem van mij – als vrouw - waarbij de ander de meander van…

in hun voetstap blonk van mijlenver een kleine ster, beloofd door wat hun moeder hen vertelde simpelweg langs vele velden verwachtingsvol en onverlet wilde die ster slechts bij hen zijn, toen elk haar eigen stap in zilte pijn onzeker neerwaarts had gezet de één was doof en sprak geen woord ze sliep en had de roep der anderen nog niet…

midden in de zachte nacht van Pinksteren werd een kleine vlam gebracht, bewaker van het grotere geheel we dragen het, met veel en weinig tegelijk zien de sterren, wel van ver maar ook van oudsher heel dichtbij er klopt geen valse hoop hier in dat kleine hart van mij…

ik was op reis en genoot de liefde van anderen maar ook de dood was heel dichtbij en hand in hand begreep ik het verband van duizenden en één vanaf haar eigen hoogte blonk een kleine ster alleen een krachtige verschijning en een helder blad bracht eindelijk nieuw leven na een zuiverend bad dat ook aan duizenden en één door…

nu ik schelpen raap schroomvallig gebogen zacht ruist zijn stem zoeter…

het is alsof ik- in een spiegel kijk, de zelfkant slechts een weinig dof het ogenblik vraagt moed alsof het vraagt om meer te dragen buiten luistert wind naar regen binnen zoekt het stof een uitweg, tussen oude kieren in een nieuw plafond de lamp brandt slechts zacht om wat zicht te bieden in het sluiten van de nacht…

'in de voetstap van gisteren ligt de wijsheid van vandaag...' ik heb een steen geraapt en teruggelegd gezegd wat enkel woorden doen een oud blazoen geraakt en naakt mijn speerpunten berecht maar meer nog huiver ik, in stil respect uit mijn hart lekt bloed, ze druppelt slag voor slag langs leven en de lijdensweg van alledag…

op de tafel met het blad nog onbesmet, rust de bijbel van zijn alledag in een eeuwenoud verlet, waarin het Woord geen aambeeld zag om ooit gelijk te krijgen ach, de hamer en het staal ze slaan er zonder omhaal, of respijt het één nog harder dan het ander als in weerwil van elkander reeds de oudste steen zich splijt de barst begaat in…

mijn handen lijken wel op die van jou, als vrouw en als persoon verlies ik, doodgewoon mijn kalme levenslust angst vergrijpt zich, aan mijn zwakke moment hoe lang ik jou al heb gekend doet er nu niet toe jij was moe -en ik ik blies de dagen naar een ander stervensuur een oude muur, gekerfd vol letters schrijft ons testament…

en dan nu mijn lief, moet ik gaan in dit aardse staan de bloemen binnen tinten paars en wit een gouden hart noemt zeven slagen waar geen enkele toon in zit ze dragen nog het leed van kille winterdagen daar tel ik vijf- plus één, als kleine klokjes licht, ze zuchten niet ze zingen als ik blijf en spelen met het overzicht dat altijd…