Alle inzendingen van switi lobi

de ruit beslaat niet meer elke keer als kou in windvlagen, scherp vertekenend langs muren schuurt een dweil ligt werkeloos in het geheugen en de tijd duurt voort… om een oog, om een tand daar hoort de rauwe weerzin van het lot alsnog de kreten, van een plot die meerdaags buiten oevers treedt vandaag gaat over morgen, morgen kijkt terug…

ik herinner me een nacht, gewikkeld in de dodenwacht van zeven maal plus één keer werkelijk een dag geleefd de lakens werden nat, het klamme zweet betrad al lopend oude ruggen in het overbruggen van ‘t armzalig schietgebed in de weggezette kast daar achter, in de la versta ik geen gekerm of honderduit ik wankel slechts, waarna…

verborgen in het stof van pijn zijn altijd nog de sporen - ongewild vilein - aanwezig buiten hoor je nog de kreten van een stoomfluit, zwaar op weg ik zeg je, dat ik het niet pik ik mik mijn aller-stoutste blik op jou en spuug mijn woorden uit nu jij je kruit verschiet op onschuld en jouw oorlogsbuit verhult in zwart vertier elke…

verkleur je zicht naar vrije wolken… door dit glas lijkt het niet veel jouw ademnood verrast je keel als razzia’s de straat bestieren veiligheid voelt zo beperkt het werkt niet, als een ander onderduikt – en stikt- het riempje strikt nog rond het hoofd maar toch je hebt er altijd in geloofd dat ooit de lucht jouw adem sterkt…

dit gezicht verstopt zich niet alleen geloken ogen als waarheid achter deuren ligt waar dood al heeft gewogen het verzet schuurt tegen gas, de galbult van de nazi’s in hun jeuk om wat zo anders was, dan levitaties van gevoel voor even veilig voor verraad maar kwaad is al geschied de vijand ziet jouw angsten niet maar slechts een masker…

mijn zienswijze, ze duidt op jou, jouw vrijheid en de nood er tegen in te gaan als de bezetter anders denkt zijn gekrenkte trots is als een baken in het laken van zijn macht wie heeft jou naar hier gebracht? de zuiverheid van eeuwen bloed doet mensen buigen rond hun erfgoed, maar verzet omvat veel meer het weigert elke keer om weer…

zijn gebroken hoofd draagt nochtans toch standvastig duizend sporen van verraad hoeveel kwaad er was geschied verkwanselt en besmuikt waar vrijheid naar de rotting ruikt van duizenden verdoemden ach daar binnen ruist zijn frase langs de schotten van de dood en in zijn nood verkleurt zijn blikveld niet- daar achter glas het houdt zijn…

vanuit het glazen huis dat vrijheid heet fluistert een decreet rond veilige besluiten achter ruiten blinkt slechts zwart beplakt, waar duister rauw doortrokken wordt door smart een hart klopt hoopvol binnen dat wat zuiver ademend, de roep van leven weet zelfs nu na zoveel jaren onderdrukt het beeld vol gas met glans de vuile spiegel…

lag het verborgen in de weerstand tegen gas? men wist dat er bescherming was een masker met de naam van Vrede en de faam van een fabriek die door de dramatiek van angst geen vaandel had veiligheid aanbad het spel van immer zeker weten elders, in de kamers waar een Jood werd weggesmeten stierven duizenden –tegelijk dat is waar…

de trage gang van oorlogsdagen vraagt een bange blik om moed gepast bij holle buiken en de gloed van koortsig toevlucht zoeken -bij elkaar kijk maar door het glas dat boven gas en licht met uitzicht op jouw stervensduur en dat dan ieder uur kerf de angst in duizend ogen kras de dagen in de muur…

wat overblijft is veel een voorwerp, dat de grip verbergt op angst, op lijden en verzet de brokken in je keel het haastig schietgebed een klein gebaar na oorlogsjaren waar nog steeds ons bloed aan kleeft dit masker spreekt met glazen ogen en een weggesloten mond over weerloos onvermogen en de weerbaarheid van ondergronds…

verberg je maar in de hel van koude woorden achter glas van twee maal twee maar toch beschermd tegen zijn wrok het hemd is nader dan de rok maar jij betrok mijn beeld voor altijd onverdeeld in schuilkelders vol zand het is de tijd die aan mijn hand dit leven kwijt aan jouw verstand…

daar sta ik dan in omaschap onzeker plukt mijn hand een grijze haar, ze werpt een lok weerbarstiger ter zijde onvermijdelijk hou ik van dat kleine ogenblik en rood kleurt soezerig zijn zachte lach vanzelfsprekend wacht mijn hart alweer op hem nog vóór hij zelfs vertrokken is…

zijn letters brullen zwaar naar wat hij onvoldoende vindt het kind in hem lijkt al verloren aan de schommeling der tijd hij is zijn onbevangenheid vergeten en bevrijdt slechts nog wat witregels, verborgen achter glas al struikelend schaart hij alras zijn voeten langs elkaar en onderwijl verklaart hij, dat zijn eigen glans vooruitstreeft…

(vluchten kan niet meer) hier aan het einde van de tijd klamp ik me vast aan wat mooi is, ik kwijt jouw hand die zacht de mijne draagt de zon daagt in het oosten hier op deze koude plek waar de aarde zich in warmte kleedt; geen lekke vaten maar een volle vaas rond het decreet van zoete liefdesrozen laten we verpozen naast de laatste…

(what a wonderful world) kijk toch hoe de bomen glanzen zie de roos bedekt met dauw en hoe de wolken samenvoegen tot een sneeuwbeeld tegen blauw ik hou van jou klinkt dan zo goed de woorden dansen, langs de regenboog van mijn gemoed hoor toch, hoe een baby huilt het kindje schuilt zo warm in moeders arm en aan de vaste hand van…

(hijo de la Luna) de zigeunerin, ze was alleen verlangend naar liefde, een smachtende man- maar ze vond hem niet in haar verdriet verzocht ze de maan bij het gaan van de nacht om steun: “ik leun op jou” zei ze, “maak me de vrouw van een sterke man en ik zal dan mijn offer dragen, zolang als ik dat kan” in antwoord op haar vragen…

(the closest thing to crazy) ik voel me klein als kinderen in zomerzand de handjes bloemen vormend naar de zon hoe komt het, dat ik zo verward ben terwijl mijn hart in sprongen juicht en jij deze emotie buigt alsof ik als een kind geen uitweg vindt in wat te doen terwijl jouw zoen zich opdringt aan de mijne wil verlangen slechts…

(she’s leaving home) zo vertrouwd haar kamertje toch was hoe warm haar jasje toch beschutte liefde putte zich uit -in geld dat met geweld voor alles werd gebruikt niets ontzag haar licht besmuikt en vormeloos bestaan ze wilde gaan, ze wilde voelen waar het leven echt op doelt hoe goed haar ouders het bedoelen heeft ze nooit zo…

mijn leven eindigt nu, ik ga maar keer terug in wat de bloemen je vertellen hun blaadjes zwellen in het morgenlicht de nacht is al gezwicht voor zoete druppels dauw ik zie je gauw terug laat me niet alleen - nu ik ga - raak me aan en streel mijn rug maar strijk niet tegen haren in de lamp dooft zacht aan dit begin van etmalen vol…

vlinderimago binnen dit harde bestaan zachte beweging…

de opening verbloemd achtergelaten vergt nog omzien, naar vandaag klim op- daal neer de vraag herhaalt zich zonder meer in naar de monden praten maar de mijne ja de mijne laaft zich aan mijn armen vleugels zijn het, ongebroken deze keer…

nu ik hier zit -en niet daar raakt mijn gevoelige snaar de jouwe en mijn trouwe vingers strelen langs mijn haar ik zoek je op verlang, zet wreedheid achter het behang en wil slechts van je houden meer dan eeuwigheden lang…

de wind komt van zee brengt druppels mee, vermengd met zilt gewild en ongehoord versmolten met het duren van vandaag er schuilt belofte in, een groet een lichte glans voor mijn gemoed een ongestelde vraag vol weerloos beter weten nooit ben ik vergeten hoe het bloedt als elke dichtgesmeten deur zijn uitspraak doet en oordeel zich…

de harde werkelijkheid is dat jij heel zacht bij mij naar binnen dringt je lacht, ik zing de liefde danst beweging onder wit en boven alles glanst mijn adem in jouw ogen…

vooruit gezet veredeld tot een grotere beslissing dan geloof je denken laat het gaat niet over jou of mij of wat we vinden in ‘t totaal de wereld draait door en het verhaal beschrijft twee kanten alle kranten staan nu vol van dit vertrek en van een man wiens nek zich wit wast in de haren van een valse god ‘tot dan’ zeg ik, ‘tot…

zover je kijken kunt geen zicht, de stoppels op het land in onveranderd licht vol kleurloos onvermogen onkreukbaar boven ruwe aarde richt onverrichter zake deze zon haar warmte tot bij mij, want nu het landschap niet meer verder kon begint de wake dichterbij het voorjaar leeft al in haar ingeschatte waarde…

soms fietst er daar zo’n meisje zo’n frêle meisje, blank en blond ze laat haar jas in zon licht schijnen lijkt gezond en lacht mijn tranen weg…

gouden wolken dalen neer… lucht als een gedicht gevoelvol warm verlicht de zon een adempauze lang op mijn gezicht ik glimlach zacht en laat het beeld haar ingewerkte impact doen slechts duizendmaal en één, een zoen een streling onverdeeld langs buik en rug ik wil terug naar dat moment klimmen, op de ladders van een gulden dag ik…

kromgebogen wilgen tussen eindeloos verbolgen riet het water deint tot kringen waar je zonlicht zuiver ziet, in ringen goud vol koudgebleven rillingen daar verglijdt de tijd tot ooit want niets heeft nooit bestaan we gaan, we groeien en de bloei van toen blijft glanzen langs haar eigen baan de nimmerzat van weten -meet zich met de…