de schaduw van water
kromgebogen wilgen
tussen eindeloos verbolgen riet
het water deint tot kringen
waar je zonlicht zuiver ziet, in ringen goud
vol koudgebleven
rillingen
daar verglijdt de tijd tot ooit
want niets heeft nooit bestaan
we gaan, we groeien en de bloei van toen
blijft glanzen
langs haar eigen baan
de nimmerzat van weten -meet zich
met de diepte van een snavellengte
maan
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...dicht.php?fotogedicht=schaduw2
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 7 maart 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie