Alle inzendingen van switi lobi

toen de wereld haar verlaten had vergat ze dat ze mooi was, ze vergat de kleine schelp vol troost die toch de zachtste glans kon hebben dat witte bloemen langs de weg zich terugtrokken gaf de dood een kleine kans om extra zwaar te zijn maar tussen pijn en levend lijden schikt nog een moment voor zon strijden geeft de kracht het hart…

(kunstmarkt Fort Prins Frederik, Ooltgensplaat, 14 mei 2011) kunst markeerde dikke muren rond krullen licht gevonden in het aangezicht van velen, die de dag al warm bezongen sculpturen speelden met hun schaduw schilderingen kleurden vrij met het hart op blijdschaptongen sprak een oude naam de mensen aan zo is het gegaan waar…

daar dwaal ik nog, langs randen van verdriet de wereld draait toch lijkt het enkel -slechts verkeerd geen rozen aan mijn poort platgetreden onschuld woekert tussen vorst en adem open thans mijn brief lees de kanttekening vol pijn mijn hart zweeft waar het lichter is…

een vlaag gebroken wind verschraalt contouren van een boom, zo naakt nu stramme kou zijn takken kraakt en bloemen uit hun zomer haalt de wereld huilt wat vogels op een kaal terras verborgen achter vuil en steen hun veren door de vorst uiteen slechts dievend tussen blad en plas een kruimel dood in hoogtes glanst turquoise lucht een zachte…

vol welbehagen jezelf beter laten zien zoveel schoonheid spreekt steeds weer een nieuw uiterlijk ik hou wel van behangen…

we liepen samen, aan elkanders hand je zocht me overal maar vond slechts wat ik aan je zei- want mij herkende je niet meer de foto’s die ik toonde leken op iets moois doch nimmer op mijn kinderen of op de tijd dat jij nog als mijn moeder ook mijn moeder was de kleine vrouw waar je in schuilt herbergt enkel nog dat lieve ja, dat hele…

toen de storm op zijn hevigst tussen haren brulde, kwam er ook een ander geluid het huilde en het zong warrelend rond buizen die zijn stemmen vingen dwars door gaten; hoog.. laag.. evenals de zee, die bulderend haar achtergrond verliet schuimspattend tussen laarzen viel witter langs de dam zich terugtrok om het water vrij te geven, dat verloren…

steeds opnieuw beleef ik de wereld raap mijn vruchten van de dorre grond, onderhandse afgeronde buigingen dan weer spoelt mijn waterweg langs gladde keien, uitgesleten groen en rond de stamvoet van mijn moederboom de stenen zijn geteld, hun aantal ketst op ruwe bodems oeverloos verlaat mijn weten en ik draag de vogels naar hun hogere…

. hoe je zachtjes slaapt en hoe je zelfs mijn hand niet wilt, wit en weggetrokken in de waas van niets rechtop steunt de stoel het oude lijfje niet veel groter, dan het kind dat in haar ogen nestelt langzaam steelt de dood jouw immer grijze haren uit de wirwar van vandaag mijn hart bloedt witte dochtertranen langs jouw stille wang…

hoe kan ik de wereld spreken als mijn woord gespleten klinkt, ik praat wel maar de zinnen slippen weg in heel mijn kleine mens-zijn vraag ik niet meer dan de schat die zacht mijn ziel verbindt met wat ik uit wil dragen vooral later, als ik groot ben en geleerd heb dat er banden zijn rond mijn gedichte put met stomme klanken ooit zal…

een kindskind, eerstgeboren gelijk zijn moeder, die ooit aan de borst van eigen oorsprong lag toen trilde er nog vreugde in de stille lach van haar, die ooit zelf de eerste was maar nu ligt een kleine hand werkeloos op gras verlangen groeide, gedragen door de tijd en nimmer vervangen want kwijt is kwijt en hij, het kind dat armoe…

ik zwijg in jouw stilte draag de geur van balsem en een witte doek verraad mijn verdergaan, geluidloos vallen droppels op de natte vlek waar mijn blik thans rust leven kust de dood…

(vanuit het licht van die ene kaars bepalen of ze straalt) nooit meer haalt de tijd je in je bent ontsterfelijk geworden -in mijn hoofd jouw beeld bestaat nu uit het licht van alles, dat uit liefde aan jouw nagedachtenis gegeven is als alles weer verandert draag jij nog steeds de jeugd van witte vlinders in mijn hart en in mijn…

je huppelde in goudgalon naar sterren in mijn hart, ze glansden en ze straalden waar ik stralen mag toen won je mijn toverwoorden en ik schreef ze op mijn ziel altijd daar, waar ook mijn missen viel verdrink ik dan in zuiver blauw die ogen van jou dragen de kwinkslag van een lang verleden…

telkens ze bloeien, de terugstap in tijd op het verwarde land verschijnt een kievit als reusachtig, nu mijn wereld anders is en waar een vogel thans zijn eigen naam roept vind ik niets dan lege stappen alle grappen over spruitjes of iets dat nog veel viezer is verdwijnen in de mijmering van groene velden waar ik steeds mijn vader mis…

ze rollen af en aan, langs de tijdlijn van dromen langs een ogenblik van slaap een murmeling glipt door zachte lippen als een woord dat nooit gesproken is, harteloos toch lief als een stille brief vol letterloze klanken zucht de nacht rond ademen de beelden die ze geeft dragen hun geheim veelzeggend in leegtes vol besef ontwaakt een…

(papa, + 09-03-2006) mijn visserman, mijn roots je schoeit de voet van dit bestaan meegenomen langs de waterloop van waar we ooit ons welzijn voerden drijvend, tot jouw aanschijn zonlicht kaatste over knikkend riet de kievit ziet nog steeds hoe klare lucht naamloos boven alles blonk nu weet ik dat jouw naamroep klonk op hemelsblauwe…

tokkelende tonen brachten ons een waterval haar druppels als kristal kleurden rond de stem van vijfentwintig vrouwen ze gingen mee… ze vielen hier daar maar altijd bij elkaar waar het geheel slechts rustte, op vertrouwen nu zingen ze, er bloeit een ster het Heilig Kind verrijst op zachte stemmen dichterbij en ver en een hand die…

de gang leek eindeloos zoveel verder, wrang verloren door het kleine lijf zo breekbaar bij het glas verscholen in het raam zag ze zelfs de hoogte niet of ons de weg was weg; geen deur die houvast bood de klink was slechts een voorwerp onder witte vingers samen glimlachten we wat omdat de stoel wat warmer was dan alle koude muren binnen…

volgeladen genoeglijkheid draagt tijdloos stukjes thuis de claxon roept gedag, tegen alle vrije vogels, alle witte buiken en een schuwe lach dag, dáág! zwaait de ruiten blij langszij, gevormd door spiegelbeelden rond de vage weg naar daar het is waar dat ik je missen zal- maar straks ben ik terug en voor je ’t weet vertaal ik weer…

herfstige brandhaard zijn kroon draagt vlugge vlammen opgewaaid in goud als de vorst zijn scepter draagt komt koning winter zwaaien…

mijn leven wacht in boterkelkjes, glanzend als het zonlicht lacht waar de wereld lente fluistert tussen bomen en de dauw van vele morgens, lopen tranen naar die dag waarop alles zwarter werd niets leek zich nog mooi te dromen niets was kleurig, toen jouw leven als voorgoed naar binnen keerde, eindeloos verloren aan die veel te vroege…

met de maan linksachter door de avond heen geen zwarte gaten slecht de zachtbeschenen weg langs bermen knielend gras ik was daar ook en zag de glans van kleine vonken, op een waterrijke sleur vol donkere hiaten die sloot wist enkel wat daar voortbewoog om in mezelf te praten koos ik slechts een taal die er, in diens eenvoud niet…

de mooiste bloemen bloeien gedompeld in rust even vergeten het grote niets breekt open waar een mond geen spreken kent…

toen jij geboren werd verscheen er in die dag een licht, heel zacht, heel teer geglansd langs randen van geluk werd mijn moederschap mooier hoe moeilijk je soms was hoe lief je speelde blindelings op het trottoir; zo zeker ondanks de ingeknotte grief in half geloken ogen binnen de ellips van een wereld die onzeker was vond ik jouw…

buiten ruist kou... hoe warm is een kerk waar liefde zingt? in kleine stemmen bloeide groot een lied blijheid rond verdriet en de bellen van een slee wie mee doet glijdt omlaag, tot winterland omhoog, tot aan een ster van ver schrijft er een boodschap op een oude kaart vol nieuwe wensen zoveel mensen rond een Heilig Kind in mijn…

wachten op wat komt in de verstilling van nu zwijgt haar ouderdom doelloos verglijden jaren rond haar breekbare figuur…

in de stilte van mijn zwijgen begraaf ik alle weemoed onder diepe rouw als jonge vrouw verliet je plots jouw vlugge dagen, ongevraagd vergaf je wat slechts jou had toebehoord er werd genomen en gedacht dat jij wel elke nacht de nukken van zijn wil kon dragen hoeveel pijn stond jij daar toe?…

rond jouw gebogen slaap verdroomde niets mijn harde werkelijkheid de dichtgebonden stoel hield vast wat niet meer verder kon bleef zonder zon de dag beschijnen bloemen kwijnen in een lichtloos raam rimpels schreven over wie we waren nergens sprak vertrouwd gevoel van strelen over haren of mijn kus op je wang -levenloos verkoos je…

buiten scheen de zon, binnen liet schaduw blinde vlekken gelden- zelfs nu twee dozen gebak en tien blije gezichten maar het jouwe dreef terug naar niets... slaap je mama? de kast hield geheimen verborgen in donkere hoekjes blonk verleden tijd een eeuwigheid terug tussen foto’s vond ik ook mezelf, verpakt in jeugd met kleine handen rond…