woensdagmiddag
de gang leek eindeloos
zoveel verder, wrang verloren door het kleine lijf
zo breekbaar bij het glas
verscholen in het raam zag ze zelfs de hoogte niet
of ons
de weg was weg;
geen deur die houvast bood
de klink was slechts een voorwerp
onder witte vingers
samen glimlachten we wat
omdat
de stoel wat warmer was dan alle koude muren
binnen -op een weggezakte bodem-
liet de put geen tranen toe
zes ogen zagen moeiteloos
de liefde van weleer
Zie ook: http://www.switilobi.nl
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 8 november 2010
Geplaatst in de categorie: ziekte