voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 33.013):

Tussen de boterbloemen

mijn leven wacht in boterkelkjes, glanzend
als het zonlicht lacht

waar de wereld lente fluistert tussen bomen
en de dauw van vele morgens, lopen tranen naar die dag
waarop alles zwarter werd

niets leek zich nog mooi te dromen
niets

was kleurig, toen jouw leven als voorgoed
naar binnen keerde, eindeloos verloren aan die
veel te vroege dood

thuis trok ik m’n kleren uit, verbrandde de zon
en liet de was in manden wonen
hield me groot en vroeg de maan

haar licht te schijnen, langs de oevers van de nacht

Zie ook: http://www.switilobi.nl

Schrijver: switi lobi, 2 juni 2010

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: verdriet

1
2
3
4
5

4.3 met 10 stemmen

439

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Coby Poelman-Duisterwinkel, 15 jaar geleden

Zo ontroerend mooi... ik ben er stil van.

Quicksilver, 15 jaar geleden

Zo verdrietig, maar o zo mooi beschreven!

Hanny, 15 jaar geleden

Mijn leven wacht in boterkelkjes...niets leek zich nog mooi te dromen...prachtige regels in dit
droef doch fraai gedicht.

annabel, 15 jaar geleden

Wat een mooie beeldende manier om je verdriet te beschrijven!

marije Hendrikx, 15 jaar geleden

wat is dit prachtig en ontroerend.....en dan die boterkelkjes......

Astrid v, 15 jaar geleden

Heel mooi en ontroerend geschreven.

Martien Montanus, 15 jaar geleden

Jij schijnt haar licht door dit mooi emotioneel schrijven Switi Lobi!

Geef je reactie op deze inzending: