Alle inzendingen van switi lobi

morgen roept oktober rond de ochtend kleuren nachten valer eenzaam, gestorven in dat loze uur van wachten vanuit het oosten raast de herfst al eender met een open dag de blik door het raam verraadt herkenning en gespitste oren vangen reeds de oude roep uit vroeggeboren nevels overal waar afscheid blaast leg ik rode bladeren neer…

ik was er onderdoor gelopen haar uitgestrekte naaktheid liet ze, maar haar stam droeg water ik zag hoe schors zich vormde, tot het grillige verloop van takken die ze zweven liet uiteinden zwollen als tepels, door winterkou verhard daaronder groeide lente waar de magere dag mijn lijf verdraagt verdraag ik zelf het wegen van haar witte…

geen vlees en geen vis verbeelding stilt honger naar zeeën vol geluk volle manden brood en vrees haar liefde te verliezen…

(gefeliciteerd met je 15e verjaardag!) Lex tussen alle tranen door blinkt een lach want dit wordt niet vergeten vijftien jaren telt de ring die levens ronder lopen laat en zonder treurmomenten lukt zo’n leven niet wat ben je mooi mijn zoon- je straalt en laat je warme ogen spreken nimmer laat jouw mooie dag de warme…

in de violette dageraad lispelt een verschil gedroomd langs kussenspinsels en wat spuug dat uit mijn open mond een zachte wang bereikt lippenliedjes fluisteren nog, wanneer de slaap mijn hoofd verlaat teer en onbezoedeld spreekt de dag dat meer in monden ligt dan goud, nog voor ze oud is mijmert ze dat buiten, tussen eeuwig groen wat…

ik bemin je graag jouw hemelsblauwe blozen oogt voor altijd schoon switi lobi…

(over mijn oma) in jouw boezelaar schuilen nog mijn kinderdromen waar je ooit geboren was een eiland, dat verenigd werd met vaste wal bezongen als een scheepje dat zijn koers bepaalde helder, langs de levenslijnen van jouw oude dag “schipper ik zie de vlaggetjes waaien” zingt nog in mijn hart, verankert als een beeld dat bloemen…

. er vloog een meeuw voorbij: hij liet zijn spiegelbeeld na aan het water, gevallen binnen rimpels die wat kringen draaiden rond hun kern stuurloos kolkte nog meandering langs witte plooien tijd vaag verweven met ooit ik droeg mijn uren, een ander leven lang morgenstond en middagtij, tot in langgerekte avonden klonk er toen een lied…

de mussen komen weer er liggen altijd wel wat kruimels tussen kieren van het huis en de boom draagt vertrouwen in zijn kroon zo schoon, zelfs als er winter valt rond oude takken binnen, achter zichtbaar glas, verschijnt de dag rond leven, doorgaans warm veredeld door de thermostaat dan gaat geen uur voorbij in vinden willen meer nog…

we liepen samen, aan elkanders hand je zocht me overal maar vond slechts wat ik aan je zei- want mij herkende je niet meer de foto’s die ik toonde leken op iets moois doch nimmer op mijn kinderen of op de tijd dat jij nog als mijn moeder ook mijn moeder was de kleine vrouw waar je in schuilt herbergt enkel nog dat lieve ja, dat hele…

* jouw adem, uitgestoten langs de lente geurt liefde tussen boom en blad en valt in milde streling op mijn naakte huid waar de zomer bloeit liggen oeverloze lelies waar wat schaduw kust rust de tijd in een rivier vol stenen het water gaat haar weg en waar ik mijn blozen leg, blinkt de roze avondgloed…

daar stond ik dan onder gebrandschilderde kleuren klein te zijn rond groter voelen, met het waanidee dat God zijn tempels reeds verloren had wat ging er anders mee mijn iele stem zocht zacht verloren noemers volgens hooggeacht publiek- en de muziek vertrok geen spier ze vloeide door de aders van een glimlach en kon nu verlegen zeggen…

waterspiegeling dat achterste van mijn tong spreekt als boekdelen het regent zomerdagen over ons kikkerlandje…

ik had een ster voor je geplukt ze straalde als kristal en vond haar vorm in jouw hart nu ben ik al mijn woorden kwijt ik zoek ze onder tafel tussen hopeloosheid en verdriet het stof vervilt tot kleine beelden die als je achterom ziet zachtjes sterven ze zwerven door de echo’s van vandaag ik zoek ze en ik ren er middenin maar ja daar…

ze rollen af en aan, langs de tijdlijn van dromen langs een ogenblik van slaap een murmeling glipt door zachte lippen als een woord dat nooit gesproken is, harteloos toch lief als een stille brief vol letterloze klanken zucht de nacht rond ademen de beelden die ze geeft dragen hun geheim veelzeggend in leegtes vol besef ontwaakt een…

altijd wel ergens de verbinding met jouw naam spreekt mijn boekdelen…

jaardag eenendertig jaren later vraagt jouw kinderhand om kleine daden, kleurrijk in de glimlach van een mooi bestaan er vergaan geen lieve ogen, die hun spreken in mijn hart hebben gelegd ze kleuren nog als toen en geven alles wat je wilde éénmaal, tweemaal rondt de maan haar kleine kringen maar de zon verlicht je haar in zacht…

het lijf geslagen gemarteld en gebroken rond zijn geesteskracht "kom maar, ik sterk mijn armen om jouw leed weg te dragen"…

(er steken duizend vaderhanden uit een stukgebroken hart ze grijpen, maar de smart van losgeraakte schakels sterft in eindeloos verdriet) hij is er en hij is er niet hij woont waar jij je woorden laat: op elke snipper schrijversgrief glanst de gouden regen de bodem van het glas fungeert slechts als een lens als jij -in tegenlicht…

mijn leven wacht in boterkelkjes, glanzend als het zonlicht lacht waar de wereld lente fluistert tussen bomen en de dauw van vele morgens, lopen tranen naar die dag waarop alles zwarter werd niets leek zich nog mooi te dromen niets was kleurig, toen jouw leven als voorgoed naar binnen keerde, eindeloos verloren aan die veel te vroege…

ik kom bij je aan het geluid van mijn gevoel spreekt een eigen taal in deze uitnodiging open jij slechts mijn deuren…

vandaag vier ik de blauwe herinneringen aan een zomerhemel, wolkeloos en wimperleeg bekeken hoe ik als kind mijn bad nam, in de teil gewoon buiten, op de plaats waar leven langs de kanten liep jouw zorg vertelde dat de doeken die me droogden zachter werden door de hand die vaardig wreef mijn warme lijf geborgen deze morgen zag…

“nu er vrijheid langs de straten danst en vlaggen hoger klimmen, strek ik blij mijn armen naar wat hemelsblauw” ergens loopt er nog dat kind in een oude jas ze draagt haar strikken al een eeuwigheid en in haar hand verstopt een ster zijn punten de letters kleuren zwarter, door haar schreeuw die jarenlang van binnen bleef maar juist vandaag…

* er ontstond een kier toen jouw hand de deur verzocht zich te openen…

Zachter er leeft weer warmte tussen oude bladeren schuilt een kleine bloem switi lobi…

(nu nacht verduistert en de maan haar plaats weer kent zoemt een slaaplied zorgeloos mijn lakens warm) aan elke arm verschuift een hand wat licht bewegen in de tegenvorm van nu kruist een zachte zuidenwind; haar zwaluwkind vliegt laag mijn dromen binnen waar een meizoen zachtjes bloeit groet immer nog haar glimlach, bovenaards…

zo op het oog niets aan de hand ze was blij een glimlach tussen haar verhalen op een aangezicht vol zachtheid in verwondering nabij drie dagen later opgebaard in rauw verdriet mijn liefde liet niets te wensen over slechts een afgrond boven stilstaand water pas na jaren bleek een leek als ik meer dan artsen te begrijpen het…

vlinderimago binnen dit harde bestaan zachte beweging…

tussen muren en glas huist de kamer, breder door het zwart; kouder in gevoel, nu licht verstoken blijft alle ruiten ademen elke deur verdraait de glans van kleine denkvermogens even lijkt het, of mijn slaap verloren raakt maar dan kruipt warmte onder dekens tussen lijven die de nacht bezoeken en de zinnelijke nood te raken waar…

na zeven slokken wijn beslaat de schrijn van helder glas ik teken rondjes en een kruis het dodenhuis van nu is opgebouwd uit zonlicht en een wervelend grand cru vol rode, volle lagen eens verschijnt mijn hamerslag eens verliest mijn lach ach ik zal je nimmer vragen om het einde van de dag…