Alle inzendingen van wil melker

het verwaait als schuw licht dat de waarheid nooit zal openbaren stille woorden schreeuwen leugens van de daken worden niet gehoord toch gaat ieder gebukt onder de terreur van angst als bange wezels het de ander achterna is kringetje lopen zonder eind zonder horizon in toekomst bewegen zonder enige vaart voordat wij de…

en toen ging het licht uit sprong ik vooruit zonder dubbele bodem wel met wanden dichtbij voor de illusie dat ik gleed de vaart was voor mij die afgelegde massa registreerde maar het eind kwam niet nabij bodemloos snakte ik naar info zonder enig houvast ik wachtte op confrontatie om te bevestigen dat ik ergens was…

ik zag oplossende wolken in verdwijngebied waar droogte en helder heersten precies zo oogt jouw blik mijn lief als jij mij even niet goed kan gedogen we lossen niets op maar geven elkaar wat meer ruimte om het licht beschadigde ego weer heel voorzichtig te kunnen pruimen in een door liefde gesynchroniseerd samen bewegen…

ik hoorde met een licht suizen de regen ruisen uiteen spatten op de bodem kopje onder duikelen in grote plassen een donkere bui concerteert het regenwaterweer waarbij de wind in laatste noten als vlaag het regenorkest een goedendag zegt…

het grote gat dat jouw verscheiden heeft geslagen is niet alleen gemis maar loopt als breuk door alle lagen in het weten dat er een andere werkelijkheid is snel zal leegte zich vullen met tal van lieve herinneringen als vriendinnen die in jeugd en later het leven bekeken uit een heerlijk zorgeloos bestaan nu ben jij verlost…

ik zag de wereld in regendruppellicht boven de mist in een mêlee van grijs en donkerbuiig geen open hart of warmbloedig koesterend maar wel weer passend bij mijn nog lang niet verteerde smart waarin ik niet polair of extreem lineair in slijten ben maar wel stukje bij beetje aan het schuren en polijsten van de emoties en gevoelens…

ik heb de herfst uiteen zien dwarrelen onder een huilende regen snel verloren kleuren hun pigmenten verterend in kleine segmenten tot een walmende composthoop klaar met verval naar duurzaamheid zo dekt aarde nu met herfst en vochtig warme vruchtbaarheid zijn toekomst toe…

ik zag de contrasten valer worden waar het groen en donker gestippeld werd door lichtgele tinten stengels zonder blad domineerden het struikgewas gaf ruimte aan tal van soorten extensies waar de wind nog leven bracht in 3d met kanttekening van magie dromen en mystiek in sprookjes die in het bosdecor levendig floreren al dan…

in onverwachte pijn maakten jouw stukjes leven zich kenbaar in mijn zijn we waren al een leven lang zo close als ik in de spiegel keek wist ik precies hoe jouw oordeel was wat jij vond en hoe wij dan samen handelden met elkaar leven was on losmakend voor ons organisch vergroeid in jeugd en tijd en ouder worden nu komen…

de fracties mindering doen ongestoord hun ding over de hele lijn waar reserve en conditie borg stonden voor adequaat functioneren daar is het nu jezelf stoten en het opnieuw proberen tot ook dat proces weer geëigend is en het wachten wordt op een nieuwe gebeurtenis ouder worden in gelijkmatigheid is algehele renovatie in voortdurende…

jij bent de bron van schoonheid bij jou borrelt leven in alle helderheid op schijnt zon in een doldrieste waterval onze regenbogen en kleurt het vruchtwater voor weer een schitterende aardse groeispurt naar bloei in een fantastisch magische palet…

de stilte vlakbij de dood bekende geen kleur meer in bewegingloze melodie ondefinieerbaar beklemmend grijs sloeg vaag neer in vertragend afdekkende tijd de condoleancerij schuifelde op geluidwerend tapijt waarboven muziek met donkere tonen het verdriet van de afgelopen tijd heel lichtjes in tranen deed weg stromen…

er gonsden wat tonen in harmonie met de gekleurde wanden van een aangenaam beklede ruimte geen weerspiegeling in het glas wel wisselende stukjes natuur uit een ver tropisch land omringd met woeste zeegezichten wij wisten dat we van de wereld waren afgestapt een innerlijke drempel markeerde de geestelijke ruimte emoties delen…

ik schoof het vroege ochtendlicht van heel ver nog even dicht kneep ogen samen maar voelde hoe de zorgen naast mijn bed ook weer zoals dagelijks hun plaats innamen ben opgestaan heb de gordijnen opengedaan in een vriendelijk welkom voor deze vreemde dag zal ik alles op een rij zetten of de ellende van alledag als handbagage…

ik heb geprobeerd jou met andere ogen te bekijken dan het wonder van verschijnen dat je nu bent natuurlijk heb ik jou gemystificeerd jij mij met jouw vrouwelijke magie onder diepe hypnose gebracht waardoor ik in ontmoeten ineens alles heel anders zag maar ik kan niet meer terug jij bent met wie ik altijd praat die ik wonderwel…

ze had zo haar eigen choreografie limieten in tijd een rekbare spanningsboog voor overmoedige werelddagen zij liep de kilometers waren haar beloning zij voelde zich koningin met de mooiste onderdanen showde haar elegante energiek dansende stijl in lichte tred alsof het haar altijd voor de wind ging vermoeidheid lag te rusten…

alleen al de oogopslag zat vroeger barstensvol wetenschap over tal van communicatie mogelijkheden en het aanverwante sociale gebeuren een afscheid met een zwaai gaf eerder een eigen draai aan alles wat er besproken was zo dat niemand meer iets vervelends op de lever had of nog ergens mee zat de geëigende aandacht cirkels hadden…

ik heb de glimp gezien van volmaakt bewegen gedragen door jouw creatieve blik in ogen die het tempo soms vertragen waardoor je bijna stikt in het genot van een hemels orgasme gegeven aan de mens om zijn schepping veilig te stellen naar zijn beeld en gelijkenis wat is er toen zo vreselijk misgegaan…

luchten pakten samen tot zeer zwaar weer wolken donkerden hun dreigende onderkanten nog scheen er zon maar in de verte brak al een regenboog de horizon de gespannen atmosfeer wilde ontladen maar op bodemniveau was geen geleiding zo ontstond een vurige bol die levensgevaarlijk aan de rol ging in groen licht en sterke ozongeur…

ik zag je met een lach naar de bloemen kijken in het hoge gras vingers streelden de tere kleuren alsof je de aarde ontmoette in haar dagelijks draaiende beweging ik smolt om bij je te zijn in dat intiem samen onder zomerluchten zonder namen in die stilte van het leven schoonheid te horen in het lieflijk kleuren wiegen…

ik zag de nieuwe boeken in een kleurige vloed van spraakmakende titels aanspoelen uit de wit kuivende zee van literatuur met stevige deining in de heersende westenwind krulden zwarte letters de kletsnatte rug het leven in verhaal van de schrijver terug met boek en broodje in de hand lag men op strand te smullen van kommer…

toen jij hier voor de eerste keer kwam leek alles tot leven te komen veranderde het licht van wit steriel naar de warme kleur van intieme gezelligheid alles waarnaar jij keek deed meteen van zich spreken liet stralend de ziel even zien het was alsof jouw ogen hen deed oplichten naar ontspanning en innerlijke rust zij vergaten…

zacht warm voelde jij aan in lieflijke kleur opende in vol vertrouwen jouw emoties spiritueel zong je stem het ijle lied van de prille dagopening naar boven bij de invallende avond donkerden doorleefde tonen van het dagelijks sluiten van voorbij altijd klaarden je ogen op als jij mij zag kregen jouw blikken weer hun…

in het spelen was ik altijd razend snel ook waren er meisje maar in de poppenhoek echt meisjesgedoe vrijwel nooit samen de scholen hielden de groepen gescheiden pas in de hogere klassen van de lagere school gingen groepen samen er gingen vreemde verhalen over bloot dansen in de klas bij kleine feestjes maar de jongens gingen daarna…

ik zag je in een fladderend openwaaiende jas de hoek omgaan het leek alsof je schaduw als een lichte plek op het trottoir bleef staan nog hoorde ik het tikken van je hakken in een geluid dat aan de muren van huizen leek te blijven plakken jij die frank en vrij in het jeugdig fris met lange doel gerichte passen straten vulden…

ik heb de gewichten zien slingeren aan kettingen van de tijd die af en toe zijn stiptheid liet vieren bij een speciale gelegenheid daarna wel in de pas ging lopen zonder het uurwerk grondig te moeten slopen omdat wij dat zo ieder jaar met elkaar goed hebben afgesproken…

nog huppelde je niet maar genoot van de muziek zag lieve kleuren passeren zonder naam totdat geluid en licht knipperden in het volume hier ben ik van een eerst herkennen waarin kleur contouren tekende pas later kwamen daarin geur en geluid in het proberen en imiteren van mama haar ogen en warmte waren het thuis in jouw leven…

er was iets etherisch in jouw benadering van de werkelijkheid die het licht luchtige de kans gaf met haar intrinsieke schoonheid naar buiten te treden in het ranke samenspel van beweging en voorzichtigheid waar ogen in geconcentreerde aandacht subtiel de vingers aanstuurden raakte hun coördinatie het talent waarmee…

zij leek te staren om buiten haar blikveld energie te vergaren voor een komend confronterend oogcontact nog kon vocaal geen passende zinnen en woorden vinden om het onderhuids gevoel van onbehagen naar buiten uit te dragen het spel dat haar vingers speelden met licht en schaduw was voor insiders een openbaring van wat er…

het is van papier en jullie foto’s al af te lezen er is geen ruimte criminele jongeren hangen iedere avond en nacht buiten en intimideren iedereen met gedrag geschreeuw vernieling en vuurwerk voor hen is er niets goed dan publiek en fast food de chaos die zij achterlaten is voor meeuwen en de talloze ratten die lachen naar mannen…