Alle inzendingen van wil melker

polderen en samen zijn de steunbalken van de maatschappij niet meer ikke en het ego zetten liever op de deur een slotje meer voor het weekend vrij geen gezeur maar de tijd naar eigen keuze zonder verplichtging alleen het leuke werken is voor door de week met alle onzekerheid voor de carrière dus de troostprijs is de verte…

we spreken van mode en trend volgers en influencers om de diverse groepen consumenten mee te krijgen hen de spiegel van succes voor te houden door hun keuze direct te conformeren met bekend en rijk maar kijk om je heen en zie dezelfde gezichten ook de gewichten zijn geen maatje te zwaar want zij willen er gewoon bij horen…

hun blikken opstandig handen nerveus nog zijn de vonken niet overgeslagen heeft de overheid enige grip zonder slagen ze bedaren in samen door de somberte weg te zingen op het pad dat een stem in het donker beschijnt waar handen tassen pakken van het strand zonder elkaar aan te kijken want contact is de ziel zien die met…

in het rijke roomse land stroomden gezwollen rivieren uit dikke brevieren kermden biechtstoelen penitenties vol tranen in amechtig berouw want het gegeven geld voor de verbetering van de afvoeren was met de collecte voor de kerk trouw in het onderhouds- programma van de kathedraal beland waar meneer pastoor de goede gevers op grote…

ik zag de strijkstok in bewegen de muziek haar mooiste klanken vleugels geven zacht in liefde parels haar melodie als gift van het licht in de schoonheid van de muzikale edelstenen van het vol bezette orkest ontroerd luisterde het publiek naar de hemelse muziek die gedragen werd door generaties tranen zonder onderscheid…

zij wist wat zij had te geven haar hele leven heeft zij die ogen al gezien het staren de lokkende gebaren het begin van een lach als jij in je onschuld daarin was getrapt in subtiel ervaren heb jij de gevaren al vroeg onderkend dan botsen karakters ligt afwijzen op de loer met alle emotiepijn jij bent geen therapeut niet…

nog slaan de kerkklokken van het verre klooster warme slagen langs een van hitte trillende horizon door het groengele gewas kapt de herfstmelodie zijn kleuren in het aroma van volle slagen die de bundels langs zijn pad lijnrecht formeren verder verschrikken vogels vliegen op uit hun verborgen schaduwplek op weg naar verbondenheid…

ik heb de emotie- stemmingen gepeild oogopslagen genoten in hun ontdekken van de wereld de woordloze lichaamstaal van handen en armen gezien in hun explosieve onmacht om tot verbaal verhaal te komen heb op mijn zwerftochten langs wereldbekende muziektempels en samenkomsten van dans toneel de mooiste stukjes van de hemel ervaren…

ik voelde de muur met de avond kou van de stenen en toch was er de muziek van het winkelend publiek met zongebruinde benen de mêlee emoties van opzwepende drift tot vertederende liefde ging de muur aan als autist die alles voelde en wist met versteende herinnering ook wij beleven de stad in de stap van de mensen hun schuifelende…

nog neem ik mijn stapstenen mee heb er genoeg om mijn bagage droog te houden met eerbied en uit erkentelijkheid gekozen maar ook voor stukjes drift die boven komen drijven nog kan ik droge voeten houden maar ik moet keuzes maken en zaken kwijt zien te raken om mijn pad te blijven volgen mee te dragen in liefdes verbondenheid…

waar zomer spreekt in contrasten bruin en wit was de lente in ontwaken al de lichte rode randjes pikant aan het maken het knoopje nog een sluiting verder waar nonchalant wit de schijn van openheid verbloemd en een aantrekkelijk palet voor de schilder heeft klaargezet pas onder donkergroen loof blikken ogen het sprankelen…

ik zag ze bewegen in verdichting van mensen luidere stemmen de toon boos hij verongelijkt zij was wat kwijt scheve blikken in over en weer het zinloos beschuldigen maar langs de rand van het pleintje was de vogel gevlogen de steegjes in want zakkenrollen is een groepsactiviteit…

stukjes mystiek blijken het wisselgeld uit de hemel te zijn iets dat wij achteloos hebben weggedaan blijkt niet horend bij het leven van vandaag blijkt een ongekend hoge waarde te hebben in de opbouw van de schepping onbetaalbaar is de rust van oude kathedralen voor overbelaste geesten heilzaam de introverte sfeer de verbondenheid…

hoe jij keek kon ik alleen in je ogen lezen jouw lieve aanhankelijkheid sprak iedere seconde warmte met die blik in tal van eigen kleine changementen al naargelang de stemming op jouw bühne en mijn tegenspel in de choreografie die komt uit het intens geestelijk contact dat aanviel en pareerde waar lichaamstaal lachte als applaus…

ik hoorde in zacht geritsel wind en losse bladeren in een onooglijk bergje bosafval dat mij nooit opgevallen zou zijn als haar kleurig mozaïek niet omringd was met een kring paddenstoelen die alles terugbracht tot de elven en kaboutertijd met meerdere plekken die iets van bewoning hadden duidend op leven zou de aarde leven toch…

voorzichtig hebben wij elkaar afgetast zacht en liefdevol gepast en genoten geen geheime plekjes vergeten in het volle licht van de warme zon tussen bloemen in de wei wij en het gras waren nog lentegroen en in genotvolle spanningsboog twee kontjes hoog…

ik heb al te veel stukjes zien sterven te snel omdat er in de laatste ademfase geen adequate hulp meer was niet om de processen te keren maar om de pijn van het flamberen van leven te nivelleren het gaan dragelijk te houden zacht is de troost van het samen lijden in een strijd die al verloren was maar die de conceptie van…

in je plots verschrikken had het ikke even hulp nodig om weer rechtop door te gaan niet te blijven staan in overwegen maar goed en slecht afwegen in de te volgen weg die ook door anderen al met succes is afgelegd ook toen zag ik tranen geboren worden op het randje van hulpeloosheid die in paniek huilend gestalte kregen in…

toen ook de zon probeerde te schuilen voor zijn eigen schaduw kon ik wel huilen omdat geboorte en dood de cyclus zijn van het leven in ons universum ik weet nog dat zij warmte licht en volop energie scheen die in haar bron leefde zij bleek de gangmaker te zijn die als slinger in het uurwerk van aarde het leven weg tikte tot…

rustig vervloeien tijden die ons even scheiden waarvan de inhoud in veel aparte emoties uitkristalliseert die integrerend hun kleuren spreiden om het vloeken te vermijden ook zonder blauwdruk regie en coaches dekt liefde alles toe omdat wij geïnvesteerd hebben in elkaar vertrouwen kan afwezig bouwen met een enkel woord…

ik voelde in een vlagend licht touche op mijn huid jouw verhalen dwarrelen in het gaan van het ene huis naar het andere land in talloze talen van ijzig dun tot dampig warm beklampend op de borst tot siberische vorst ben meegevoerd door chaotisch golvend water dat doden droeg naar later met de vlucht van storm naar orkaan en…

langzaam worden de dagen korter en als je dan even zit droomt het licht zelfs al voor je slapen gaat je streept af wat je allemaal hebt gedaan en concludeert vroeger deed je in dezelfde tijd veel meer nu langzaam en behoedzamer dat is mijn live style geworden strakker aan het ritme en regelmaat anders kom ik tijd tekort voor…

op een onbewaakt ogenblik was ik tot mijn schrik de rode draad verloren onze levenslijn als houvast in bange dagen die hoe dun ook uitgerekt ontzettend veel liefde kan dragen het voelde alleen voor het eerst niet verbonden in de realiteit van alle dag waarin jouw lach mijn leidraad was hoe ik ook mijn oren spits ik zal het…

ik wist het nog van vroeger jij blij in het midden van de bloemen wei ik beloofde een handvol wind en spetters regen met de bui zat het echt tegen die kleurde regenboog maar in jouw blonde haar danste wind de krullen klaar…

als mijn gedachten uitvliegen op het licht van de zon verzamelen zij stukjes schoonheid die samenvallen tot jouw gezicht waarbij het langzaam in warmte begint te stralen en je gevoel een mystiek lichaam aanneemt waarin wij een worden omdat wij voor elkaar geschapen zijn nog zijn wij niet volmaakt maar weten het pad te gaan…

zacht glinsterden stofjes alle kleuren op de thermiek van de warme middagzon het glas in lood speelde met de kleuren van de dood die onder koude grafzerken begonnen was nog dwarrelden vleugjes wierook in het voorbij gaan van gelovigen die in devote rust de zomer en hitte waren ontvlucht bij een kaarsje baden om regen op…

ik wist nog hoe jij binnen kwam en alle kleuren verschoten wat overbleef was in het foutieve grijs gegoten waar vroeger speelsheid in een lach overheerste schokte en bibberde stramheid minutenlang tot ver voorbij deur en behang nooit waren zij met stomheid geslagen er kletsten altijd wel wat dwazen jij gooide het met ellende…

ik heb de lijnen van je handen leren lezen ook de freesjes die kleine zorgen getekend hebben in de huid voelden we kleine spanningen de verschillen in frequenties zijn gemeten en in een grafiek uit te lezen ons ontging de logica van het gebeuren maar met behulp van AI ‘s en algoritmes begon de tekening te kleuren die nieuwe…

de statistiek is decennialang de meetlat geweest voor leven en bestaan klein groot dik en dun intelligent of dom beoordelingen staan bol of krom synthese van wat zij te zeggen hebben kunnen we helaas niet geven is enkel op het lijf geschreven ieder is regelmatig door de stofkam gejaagd consultatie- bureaus hebben daar echt werk…

het patina van deuren lijsten stijlen knoppen en vensterbanken maakten als eersten contact met de mens in voorzichtig tasten naar verstaanbaarheid met een dieper voelen in emoties en een scherper beschouwende blik dan normaal het raken van de wereld rondom ervaarde de mens in vreemdheid bedreigend toen inhoud onze communicatie…