Netgedichten

netgedicht (nr. 81.705):

Stille en heilige nacht

ik zat nog
verscholen
als ijs in de lijst
van vorig
jaar winter

zag aarde
draaien in het
herfstig veel-
kleurenpalet
onder mij

wilde de wereld
weer maagdelijk
wit en verschoond
van ellende en
bruut oorlogsgeweld

maar daarvoor
moest ik eerst
ontdooien door
aan mooie lieve
dingen te denken

zo gleed ik
van het ijs voelde
me meteen al
vol liefde bevrijd
van koude ballast

mijn kristallen
pakten vlug de
anderen vast
in een gelukzalige
warme dwarrel

naar de nieuwe
schepping van een
maagdelijke wereld
die ontvangst zong met
stille en heilige nacht