Alle inzendingen van wil melker

luchten pakten samen tot zeer zwaar weer wolken donkerden hun dreigende onderkanten nog scheen er zon maar in de verte brak al een regenboog de horizon de gespannen atmosfeer wilde ontladen maar op bodemniveau was geen geleiding zo ontstond een vurige bol die levensgevaarlijk aan de rol ging in groen licht en sterke ozongeur…

ik zag je met een lach naar de bloemen kijken in het hoge gras vingers streelden de tere kleuren alsof je de aarde ontmoette in haar dagelijks draaiende beweging ik smolt om bij je te zijn in dat intiem samen onder zomerluchten zonder namen in die stilte van het leven schoonheid te horen in het lieflijk kleuren wiegen…

ik zag de nieuwe boeken in een kleurige vloed van spraakmakende titels aanspoelen uit de wit kuivende zee van literatuur met stevige deining in de heersende westenwind krulden zwarte letters de kletsnatte rug het leven in verhaal van de schrijver terug met boek en broodje in de hand lag men op strand te smullen van kommer…

toen jij hier voor de eerste keer kwam leek alles tot leven te komen veranderde het licht van wit steriel naar de warme kleur van intieme gezelligheid alles waarnaar jij keek deed meteen van zich spreken liet stralend de ziel even zien het was alsof jouw ogen hen deed oplichten naar ontspanning en innerlijke rust zij vergaten…

zacht warm voelde jij aan in lieflijke kleur opende in vol vertrouwen jouw emoties spiritueel zong je stem het ijle lied van de prille dagopening naar boven bij de invallende avond donkerden doorleefde tonen van het dagelijks sluiten van voorbij altijd klaarden je ogen op als jij mij zag kregen jouw blikken weer hun…

in het spelen was ik altijd razend snel ook waren er meisje maar in de poppenhoek echt meisjesgedoe vrijwel nooit samen de scholen hielden de groepen gescheiden pas in de hogere klassen van de lagere school gingen groepen samen er gingen vreemde verhalen over bloot dansen in de klas bij kleine feestjes maar de jongens gingen daarna…

ik zag je in een fladderend openwaaiende jas de hoek omgaan het leek alsof je schaduw als een lichte plek op het trottoir bleef staan nog hoorde ik het tikken van je hakken in een geluid dat aan de muren van huizen leek te blijven plakken jij die frank en vrij in het jeugdig fris met lange doel gerichte passen straten vulden…

ik heb de gewichten zien slingeren aan kettingen van de tijd die af en toe zijn stiptheid liet vieren bij een speciale gelegenheid daarna wel in de pas ging lopen zonder het uurwerk grondig te moeten slopen omdat wij dat zo ieder jaar met elkaar goed hebben afgesproken…

nog huppelde je niet maar genoot van de muziek zag lieve kleuren passeren zonder naam totdat geluid en licht knipperden in het volume hier ben ik van een eerst herkennen waarin kleur contouren tekende pas later kwamen daarin geur en geluid in het proberen en imiteren van mama haar ogen en warmte waren het thuis in jouw leven…

er was iets etherisch in jouw benadering van de werkelijkheid die het licht luchtige de kans gaf met haar intrinsieke schoonheid naar buiten te treden in het ranke samenspel van beweging en voorzichtigheid waar ogen in geconcentreerde aandacht subtiel de vingers aanstuurden raakte hun coördinatie het talent waarmee…

zij leek te staren om buiten haar blikveld energie te vergaren voor een komend confronterend oogcontact nog kon vocaal geen passende zinnen en woorden vinden om het onderhuids gevoel van onbehagen naar buiten uit te dragen het spel dat haar vingers speelden met licht en schaduw was voor insiders een openbaring van wat er…

het is van papier en jullie foto’s al af te lezen er is geen ruimte criminele jongeren hangen iedere avond en nacht buiten en intimideren iedereen met gedrag geschreeuw vernieling en vuurwerk voor hen is er niets goed dan publiek en fast food de chaos die zij achterlaten is voor meeuwen en de talloze ratten die lachen naar mannen…

je ademde zwoel en sensueel de lucht van sferen uit al wat passeerde nam iets intiems van binnenuit mee als jouw etalage in lichte vleugjes door de buitenlucht alleen herkenbaar door degene die dicht bij jou zijn omdat de vermenging snel en groot is waar ogen blikken en de hartslag versnelt zullen de zuchten donkerder klinken…

ik dwaal zonder haken en ogen kijk vaak naar boven intuïtief trekt de hoogte omdat beneden alles langzaam schuifelend moet mijn zoeken is een opnieuw begroeten van ontbrekende stukjes die ik vergeten ben mijn drive gaat voor volledigheid naar een volmaakt verband voordat ik zonder strand in eeuwige verbondenheid raak ik…

ze vielen als witte papiertjes fladderden traag nog rond in vage vlagen op cirkelende wind hun lege magen verdroegen geen warmwatervisjes uit de voedselkring die daarmee deze en vele andere diersoorten om zeep had gebracht hun sierlijkheid en kracht was alleen terug te vinden in de genenbank die hen als combi wisten het was gedaan…

ik wist al jong dat de dagen beschadigd waren licht niet de juiste kleuren had met angst in het contrast gevoelig als ik was proefde ik de stemmingen die ieder van nature bij zich had in zijn standaard woordenschat een snelle start lag altijd binnen bereik als alles mee wilde werken een gewoontegang met geijkte en beproefde zaken…

ik pluis stilte uit als huis voor de vele menselijke aberraties dat drukkere tijden dan ooit meemaakt gelegen aan een onbegaanbaar pad met tal van zijwegen waar iedere richting zijn eigen realiteit in luguber een gestalte kan geven zelfs in de obscuurste spelonken van het dark net is stilte gefaseerd heter dan hel waar de hitte…

zij schoof wat met schaduw blokkeerde invallend licht om een pakkende sfeer te creëren voor de scene waarbij een uitgelicht figuur contrasteerde met de donkere achtergrond wij dachten aan muziek zonder vocaal omdat de stem al veel te veel aandacht heeft gekregen van het pakket lichaamstaal dat zelfs met alle techniek nog…

schichtig keken mensen op waren kapot geslagen in hun lethargie van teveel info zij schermden af konden de conclusies niet meer behappen omdat zij te erg voor woorden waren in vreselijke existentiële pijn zonder kans op verlichting of mogelijke escape zonder delen en troosten want de dood is nergens van op de hoogte enkel…

jou herken ik uit duizenden je haar, neus loop en lach het zijn allemaal delen van jouw schitterende vlag die je met grote compassie laat zien alles aan en in jou is warm smeulend net vlak voor de uitslaande brand om zuurstof stoeiend waar in het eerste vuur de vlammen nog jagend loeien en later gestaag in hoogte groeien danst…

haar blik was niet zacht een eerst touche op de tast wel onderzoekend ik werd uitgepakt wat ik had is afgepeld tot de naakte conclusie nee geen held ze heeft me ontkleed met vaardige vingers geen gescheur en getrek maar professioneel zo zonder gene mij voor het vallend licht lief beschermend wonderlijk nieuw hoe droom en werkelijkheid…

er zal een knop worden omgezet waarvan de werking een eigen tijdpad in de toekomst heeft gelegd voor de geschiedenis van het nieuwe menselijk ervaren wij leven samen met anderen en alle zaken om ons heen in een grotere interactie dan wij ooit hebben geweten zo ook zijn onze patronen in de maatschappij al generaties ingeslepen…

de ochtend spande had rode tuikabels om het blauw van de hemel te dragen liet wolkjes hun wit als schapen door ze te laten grazen de idylle van een vreedzame aarde klokt enkel vroeg op de dag daarna verpest haast en stress stilte en rust en stroomt verkeer weer van groen naar rood ik schouwde als bezoeker de stad zag in wakker…

guur tochtte de wind om de hoek waar ik voor de kou schuilde in vlagen vertelden de desolate stromen hun herfstige dromen uit een wereld die het kleurtapijt voor morgen legde als een sneeuwse bui haar niet bedekte kou snerpte langs mijn ogen die ik toekneep tot een deja vu uit een ver winters ervaren in het verschiet van…

ik brandde krabde schuurde en plamuurde maar kreeg mijn liefde nauwelijks glanzend alsof het patina van jouw lieve blauwdruk iets van haar subtiele geest had prijsgegeven nog altijd creëerden wij de mystiek van samen hielden tedere herinneringen in stand waarin wij de meerwaarde van liefde beleven en mogelijkheden van…

verluchtigend vlocht wind met warme en koude vlagen zijn verhalen aan bladeren die opgewonden hun draai nog niet echt konden vinden omdat ze een heel seizoen deel hadden uitgemaakt van de boomkroon onder het stof van verloren dagen blonken glinsterend vragen die niet aan de orde waren geweest jij wist sneller dan een ander…

juist in het heel licht raken van jouw huid knetterden kleine vonkjes met een verrassend geluid ook onze blikken sloten vaak kort in lichte verblinding en wegdromende ogen voor een klein liefdevol moment heel even dicht om met verbazing weer te openen pas later zijn deze eigenschappen verdwenen toen volwassenheid voorzichtig…

jouw licht liet eindelijk de contouren verbleken waarin jouw waarheid gevangen zat stukje bij beetje werd jouw schepping begiftigd met leven warmte en liefde op weg naar een volmaakte medemens die zichzelf kent en herkent in anderen ik dacht je te boeien maar vergat mee te groeien nam ruimte die niet de mijne was en toch…

doorzichtig stonden mijn dromen te pronken in een kleine scene uiterst slim belicht wist uit licht de mooiste diamanten te slijpen om toch met kleurbundels ongestoord te kunnen vergelijken omdat het geheel met variabel glas zo ongelooflijk veel genoegen gaf zonder eindigheid een scala van mogelijkheden in soorten glas variaties…

er was iets etherisch in jouw benadering van de werkelijkheid die het licht luchtige de kans gaf met haar intrinsieke schoonheid naar buiten te treden in het ranke samenspel van beweging en voorzichtigheid waar ogen in geconcentreerde aandacht subtiel de vingers aanstuurden raakte hun coördinatie het talent waarmee…