Netgedichten

netgedicht (nr. 81.306):

Windfluisteringen

verluchtigend
vlocht wind
met warme en
koude vlagen
zijn verhalen

aan bladeren
die opgewonden
hun draai nog
niet echt
konden vinden

omdat ze een
heel seizoen
deel hadden
uitgemaakt van
de boomkroon

onder het stof
van verloren dagen
blonken glinsterend
vragen die niet aan
de orde waren geweest

jij wist sneller
dan een ander
verdronken stenen
weer aan het
praten te krijgen

voor windverhalen
vol fantasy en horror
zo luchtig dat zij de
windfluisteringen in
alle rust kunnen schrijven