Alle inzendingen van wil melker

het waren witte wolken die jij het goud aan de randen schuurde in jouw poging lente vroegtijdig te laten beginnen eenvoud was het mozaïek waarmee de plantsoenen werden opgesierd en dan nog in een veelvoud van herhaling in kleurpaletten bleef ook variatie het ondergeschoven kind in blauw groen en geel in hun strijd wie er…

neem me mee naar de ruimte van de zee en hun zilte luchten waarin wind en water in golvend samengaan hun bestaan uitrollen jouw helder verenwit geeft een schitterend tegenlicht als jij scheert over opspattend schuim en ik verborgen zit wij raken aan water en duinenrand waar stukjes strand met riet en groene helm zijn beplant…

ik ben verdwaald in vreemde ogen ze kijken me aan met sprekende blik alsof ik jou iets hebt gedaan vergat weg te kijken en verder te gaan waarmee ik bezig was maar deze kijkers dwingen eisend contact dat niemand nog ooit heeft gehad ik kan dat niet heb dat nooit geleerd met iemand praten zij heeft mij nodig eindelijk is…

er zaten gaten in de lucht die in vrolijke vlucht lente vierden met een eindelijk ontklede zon die in de lichtste tinten begon aan het mooiste seizoen waarin de nieuwe kleuren zich nog moeten meten met het laatste hagelwit en sneeuw waar het prille groen als ondertapijt prijkt voor de vroege voorjaarsbloem ik heb jouw signalen…

zacht speelde lucht met de laatste vlucht witte wolken raasde schaduw in contrast met grote snelheid langs de aarde zonder te vertragen alleen door donker te dragen mensen waren niet bang hadden door fatalisme al een hang naar destructie er was al teveel gebeurd dat onverklaarbaar was gebleken nog nooit hadden zij…

zacht is je ontwaken vingers zijn al bezig stukjes van de dag te maken nog heeft tijd niet dringend op de deur geklopt want alle duister is nog niet verstopt waar licht al jouw contouren schuint vallen kleuren op hun plaats en praat de klok wat luider je kunt niet meer verdwijnen weg van de realiteit die uit je handen…

streelzacht waaide de lentebries zijn kleuren langs je al getint profiel je lach oogde lichter rood dan je had gewild op het buitenpalet dat met de frisse voorjaarskeus paars geel en pril groen rijkelijk gevuld was en ons omringde zover het oog reikte zelfs de onverwachte warmte van de zon liet ons buiten het boekje van…

zij wist niet van die andere ogen hun kijken en haar mogen de acceptatie en het tikje jaloezie zij zo lang licht en blond een echte griet zij dacht niet op te vallen tussen duizenden maar ieder met gevoel voor warmte herkende haar zij twinkelde meteen blik vol lieve sympathie haar lach heeft allen voor haar ingenomen met…

wij wilden elkaar maar de wereld was vol regels wat allemaal wel en niet mocht of soms kon beloofd moest worden en vooral goed nagekomen zelfs in de meest eigen dromen tot in lengte van dagen of langer geringd door normen en waarden van de maatschappij voelde het niet vrij in verplichtingen met verantwoorde- lijkheden nu…

je keek me aan en ik stond perplex naar jou te staren proberen te begrijpen hoe regelmaat zoiets beeldschoons zo fraai kan belijnen op de achtergrond speelde magie met licht en donker tekende mystiek de stippellijnen tussen waan en werkelijkheid van ziel en realiteit haar vluchtige lichtvoetigheid was een verademing om…

zij is een natuurlijke geefster als zij binnenkomt is daar de lach in de blik van die ogen wordt alle aandacht naar haar gezogen in een volmaakt liefdevol natuurlijk proces langzaam bouwen spanning en enthousiasme een sfeer van feest en plezier want zij is gekomen voor de mensen hier zij praten vaker lachen luider…

in het vaag gele licht van een streepje maan zag ik jouw gezicht hoorde ik jou ademhalen was jij zo dierbaar dichtbij er was geen stilte in het vele leven bij rust en om jou heen in de kleine bewegingen naar willekeur ik zag je dromen in nachtelijke expressie de stereotypes van angst en bang zijn ook plezier en druk met…

jij bent een hype die het scherm vult met een ongekende sensuele spirit waarbij erotiserende muziek de bedding is waarin het weerloze publiek zich laveloos laat meanderen tot costa’s hun snelheid opzwepend verhogen naar een orgastisch hoogtepunt van volledige overgave en de komende clash down elkaar ontmoetend…

ik wist dat jij goud had aangeboord een fantastische hoeveelheid pure liefde en energie alleen al jouw aanwezigheid deed alle ellende teniet nog voelde ieder de spanning in afwachting van je komst de eerste schittering van je ogen de lach om je mond voelde zacht het welbehagen de tijd vertragen ik zag jouw vingers projecten…

weer schreeuwen anoniemen hun mantra’s in vele talen die zonder te herhalen hun menselijk handelen laten falen toch worden ook zij misbruikt door lieden die ook van hun ellende profiteren en leven in sferen van geld jij bent de enige die zich verheft in de grauwzwarte menigte die schuifelend tergend langzaam…

wist dat het orkest door jou werd gedragen zag in de slagen van je armen het vertragen door pols en hand hoe beweging in de ooghoek verband legde met het instrument om de partijen te synchroniseren in samen spelen jij zeepkistte met lengte en reach het gareel niets is voor jou te veel om de tsunami van klanken in goede banen…

wie heeft in godsnaam de gesel op deze wereld losgelaten het boek met genetische blauwdrukken uitgegeven als geschiedschrijving ja dat van de apocalyps met het menselijke als leidraad eet of wordt gegeten van micro naar macro waarbij de grote soorten al verdwenen zijn en het grut listigheid in virale en bacteriële vorm…

met een merkwaardige klik schuift mijn werkelijkheid naar een andere ik alsof de hologrammen niet meer passen of dat de tijd bezig is het fotografisch geheugen aan te tasten wij zijn de straat opgegaan maar met geen mens te bekennen zijn wij naar vreemde verdiepingen afgedaald waar ze enkel kunstlicht kennen in hun wit fluorescerende…

in het zacht kubisme waaraan jij lijdt ben je de ronde lijnen kwijt rechtlijnig lijkt het leven zich te stapelen van groot naar klein in de wisselende schijn van licht en schaduw waarin koorts fluctueert die gerelateerd is aan inhoud en grote in strakkere elementen huizen de gevoeligheden waarbij hoofdlijnen zorgen voor…

ik heb grijze plukjes uit de lucht gehaald het sombere uit wolken die regen en donkerte bevolkten er kwamen spikkels blauw en licht die door zon werden gewit tot een briljant schitterend firmament dat mijn geest als klankbord kent wij sprankelend van energie oplaadbaar tot een gaaf lief genie nooit zal aarde ons universum…

ik was op weg stopte en ging naar binnen omdat er geen buiten meer was door een deur die ik niet meer hoefde te sluiten voor mij strekte zich talloze uitheemse disformaties uit waarvan sommige nog iets vertrouwds hadden in kort geleden gebouwd maar met focus op een andere wereld waar niet alle dimensies bezet waren die asychroon…

je bewegen laat subtiel elegantie leven in het licht dansante dat gras en planten doet wiegen op een warme zomerse wind in voorzichtig raken lijken vonkjes te ontwaken die overspringend hun energie ontladen om de aantrekkingskracht intenser te maken er zijn natuurlijk meer paren die scharen om jouw lach te onderscheppen…

bruin scherpte je profiel tegen de diepblauwe lucht je genoot van de vlucht die jij de tijd hier zag maken voelde stenen hoorde de specie hun voeggeluid maken waar schoonheid door mensenhanden werd geschapen in grootse gebouwen waar kosten noch moeite werden gespaard en de ultieme balans van hemels presteren ruim werd gehaald…

samen zijn wij even weggeweest naar een feest zonder wereld alles hebben wij losgelaten geen agenda of afspraken richtingloos hebben wij zonder kaartje de trein gepakt hij stond voor ons op wacht vertrok meteen na de fluit reed snel het anoniem stationnetje uit nog tikken de wielen hun maatschappelijk verbonden cadans…

nog zag ik je staan voor jou zou ik de hele wereld laten gaan omdat ik in jou alles vind en toch trouw kan blijven aan wat wij samen in alle perspectief als nieuwe toekomst tegemoet gaan in een andere goed beter best wereld in samenwerking met de enige echte aarde duurzaam en met respect zonder roofbouw te plegen…

ik zag hoe jij voorzichtig de bladzijden gladstreek hoe woorden zich keurig voegden in zinnen en alinea’s zij de inhoud bepaalden van stukjes leven die ik nogmaals wilde lezen uit de laatste jaren van mijn jeugd waarin normen en waarden deugd gingen geven vol verbazing las ik hoe de tekst een eigen leven was gaan leiden…

ik heb haar stralen gemist in licht en warmte op huid en gezicht waar zomer altijd het uitbundige spel speelt van vrijheid en plezier verkoelt het winters wit ons bestaan door schuil te gaan in dik warme kledij vandaag is het helder de snerper heeft even afgedaan omdat hij adem tekort kwam in zijn met vocht bezwangerde…

we zijn opgeroepen om te komen kijken op alle wegen van oost tot west naar de restanten van het vergane aardse leven dat door ons zo vreselijk is verpest in afwijkingen en allerlei ziektes de confrontatie voor het laatste oordeel er zijn geen wegen terug want in de schepping was synchronisatie de hartenklop en zon…

jij stond als sisyphus de komende en gaande man te regelen met een door drukte verhit en getekend gekleurd gezicht jouw autoriteit in deze was zoals altijd onbetwist als iemand toch de moed had stoute schoenen aan te trekken kwam hij van een koude kermis thuis zij riep gewoon cerberus de hellehond als die zich liet zien…

jij kwam binnen als engeltje van de ooievaar was niets te zien maar je ogen keken en soms liet een schreeuw een lekker bekkie zien geen veren maar wat vlassig haar de kijkers prikten na een lange staar het engelachtig is verdwenen jij wilt alleen jezelf zijn liefst een stukje beter dan anderen uit de rij onderscheid…