Alle inzendingen van wil melker

jij hebt je altijd met kleur gekleed in je eerste naturel was je een beeld later kwamen de nuances waarin je ook kon dansen soms iets wijder in het vel dat beviel je wel er waren zonnecontrasten die schitterend bij je pasten vaak een tikkeltje gewaagd pikant was de grote vraag veel accenten heb jij gegeven aan de accessoires…

nog is het galactisch model in tact gebleven ondanks de foutjes die zichtbaar worden na het weven de kanten blijven wat rafelig en de print verdampt zijn inkt hoogpolig houdt al lang de vrieskou niet meer vast winden waaien water over land waarvan kusten zijn gestrand en wij die aan de basis staan zien dit met lede ogen aan…

zij ranken niet meer in de speelsheid van lente bloeien geen bloemen maar bladeren vormloos in het voorjaarsboek de spirit is weg en de flow aan kleuren en geuren verleden tijd de hemelbestormende power naar ruimte en licht is slechts een flits vergeleken met vroeger dat is wat ik mis in samen zijn en het ontbreken van meerwaarde…

ik heb het leven gezien in komen zijn en weer gaan het heeft altijd bestaan alleen we hadden er geen ogen voor wij wilden groter zijn dan we ooit zouden denken onderzochten alles om het een etiket en plaats te kunnen schenken benoemden sterren om het oneindig universum met begrijpen te bevolken maar nu kijkend naar…

ik wiegde mee met de vlammen van het vuurtje hoop zag het manifest gestalte krijgen in oplaaiende hitte golvend nam geestdrift bezit van alle mensen hoger dan ooit wakkerden emoties als liefde en vertrouwen aan om toch de aarde nog klaar te maken voor zijn nieuwe ijstijdenloop de gevolgen van vervuiling en brandschatting…

ik wieg mee met de vlammen van mijn klein vuurtje hoop dat ik gesprokkeld heb uit gevonden stukjes dood om me heen zij waren al verloren hun groei gestopt door structureel tekort aan continuïteit die in het leven van de soorten snijdt diversiteit is al geminiseerd door economische belangen waarbij de mens zichzelf met hoofdprijzen…

we doken hadden genoeg aan de lucht in elkaars ogen met handen vast weerstonden we de opwaartse kracht van het water door de snelheid die we samen naar de diepte maakten het was nog licht maar het zicht nam zienderogen af we keken elkaar aan brekend zijn wij naar boven gegaan een oneindige klim die met pijn als bevrijding…

waar aarde ooit de blauw groene parel in ons stukje heelal mocht zijn is dat festijn nu helaas verdwenen al decennia lang verbleken de kleuren in het gebeuren van het stille sterven dat wij in vervuiling onze kinderen laten erven waar eens de cirkel helend gesloten was breken lijnen zien we elkaar voedende relaties snel verdwijnen…

adem kwam binnen maar gaf mij geen lucht ik paniekte in nog dieper en sneller zuchten zonder soelaas alleen in ontspanning bleef ik mijn angsten de baas voelde mijn hart als een bonk zonder kracht wist van lekkages dotteren stands en defibrilleren ook dat als dit voorbij zou gaan ik het leven opnieuw mocht proberen…

geuren prikkelden stemmen rumoerden jij zat daar aan het tafeltje in een zee van stille rust zacht kabbelden woorden over het blad sierlijke handen ritueelden verbanden van lief samen zijn lachjes krulden verborgen met onuitgesproken plezier in het uur zonder zorgen door aangenaam vertier plots vlaagde de wind kwamen uniformen…

verrast lachen je ogen warme energie straalt je gezicht intense blijdschap als ik je totaal onverwacht weer kan zien een gebeuren waar toeval de hand in had plaats en tijd coördineerde tot een miraculeus treffen er was niets meer te zeggen in dankbaarheid wij raakten maakten de wereld voor heel even rijk…

ik weet dat jij geen rood sprookje bent maar het kapje staat je zo goed past heerlijk op je olijke snoet brengt de wild piekende haren weer tot bedaren speels dans je door het land met de ludieke stappen van het bijdehandje dat straalt wie ze is ook zonder prins en het witte paard heb jij je eigen slot de ophaalbrug is nog…

zij zwaait vurige strepen in ontbindende energie fragmenteert waar eens harmonie heeft geregeerd samenspel is voorbij chaos wordt het nieuwe vrij nog steeds vitaliseert jouw spanning de sfeer is liefde een knetterend raken in ontladen waar leiding ontbreekt zet charisma de streep is volgen vertrouwd omdat er altijd iemand…

ik heb je gevolgd zag je hand langs deuren wrijven zonder bij de klink te blijven dagen weken op hetzelfde pad tot de maanden donkerden jij routine het loopje en de deuren vergat vandaag zag ik een flits van lente in je blik je schuifelde toen ik deuren sloot naar je vertrouwde padenloop in tijdloos begroeten nam jij de tijd…

zij groende met een lichte zucht wat bomen aan de horizon in volle vlucht narciste groepen geel met een handje warme zon voor zij het wisten had in het perk de krokusbolletjes al uitbundig bloeiend bemerkt waar zij pauzeerde defileerden de bonte vliegers hun blijdschap over haar vroege komst de nesten af en gereed voor…

ik zag je ogen gaan jij wist nu al waar jij de grootste olijven uit de boom zou slaan jij kende haar al een leven lang haar hang was altijd verder dan de langste stok zou kunnen reiken het liefst verstopt achter tak en blad totdat de oogsters kwamen en met hun net en zak de stilte overnamen jij wist hoe je moest raken…

in hiëroglyfen van het leven heb ik ooit mijn liefde op jouw lijf geschreven maar onze steen van rosette is verloren gegaan in onrustige tijden het ontcijferen is ons niet meer gelukt maar de kleur van liefde is gebleven als wij samen dromen kunnen wij heel dicht bij de betekenissen komen in houden van elkaar…

steeds vaker jaagt een brandende wind langs het steen waar zij vroeger polijstte schuurt nu de grove korrel het fijne zand is verdwenen in duinen die al de benen hebben genomen hier brokkelt alles af dat zachter is dan rots tot ruïnes van muren die eens de winden keerden bescherming boden aan de kleine oase nog vegeteren…

wij hadden het doek breed opgezet en stevig ingekleurd alsof de materialen nooit op zouden kunnen raken met joyeuze gebaren en veel spektakel was leven vorm gegeven het zorgeloze bleek ons gegund tot het omslagpunt toen openbaarden feiten het diepe moeras waarvan gas de grootste leugen was het bestaan een begaan met redden van het…

ik speel als choreograaf met de wereld om mij heen de bühne wordt wat intiemer het publiek komt ademloos dichterbij wij hebben niet zoveel meer om te overbruggen met gebogen ruggen wij knikken al instemmend als de woorden nog niet uitgesproken zijn onze golflengte in de wereld wordt identieker en vooral heel klein…

waar zij ook ging ze had oog voor het kleinste ding zag details in vorm en kleur die harmonieerden met hun geur al in de verte zagen zij haar komen als de prinses uit hun dromen de knopjes werden gedraaid als haar flits hun uitspansel raakte zij wilden met hun blik alle groei energie van de schepping vragen dan bloeien…

ik heb stilte gezien zij kwamen mij begroeten uit hoeken waar zelden geluid is geweest voor een klein intiemfeest zag een gerucht naast een zucht van verlichting wat galm bij echo fluisters met elkaar acteren altijd raar een heerlijke ontmoeting die geen opzien deed baren samen genoten werd onder het nuttigen van luchtige…

momenten kleurden stilte in een grijs contrast het was niet jouw geluid dat van die donkere bas jij opponeerde meer in het licht en muzikaal segment harmonie verstrooiend en door iedereen gekend geen diepte en toch even rakend warmte achterlatend die vluchtigheid is nu voorbij jouw contouren geven niets meer prijs…

haar kleuren spelen altijd piano in de symfonie op het doek zelfs in zwart wit voelen akkoorden de woorden die zij spreekt op het linnen diep van binnen straalt het sterrenstof dat zij penseelt en zo spiritueel de aarde heelt nog is de schepping niet voorbij als bijna alle paradijzen zijn verdwenen zij woont er heel dichtbij…

zo af en toe voel ik in gaan en staan je vleugels van aanwezig zijn de kleine hint een zacht begeleiden het geluid dat niet is te vermijden in opmerkzaamheid er is nooit de discussie van eigenheid wij delen dit bestaan waar wij ook gaan zonder interventie kruip ik onder zachte vleugels als bescherming tegen angst en pijn…

in haar wereld is warm licht wordt er gedanst wijken de lachjes niet van het gezicht zij droomt muziek bij hun kleurrijk bewegen dit zijn de poppen waarmee zij kan leven hun kamer is boven in de rust van het huis daar hebben zij ieder een eigen thuis zij kent de trap uit het moeizame gaan weet boven de hemel waar alle liefdes…

je hebt even lente gedanst onhoorbare tonen raakten jouw voorjaarshormonen waar pril teer groende tussen zon en kou bloeiden juweeltjes kleuren in grauw danste jij op je eerste blote voeten om de warmte van zon te zoeken je gelukzalige lach tekende jou stralend lief tegen het opkomend wolkjesoffensief in het warme zonnereflecteren…

mag ik af en toe even alleen gewoon wandelen in jouw tuin vol herinnering de eerste zaadjes zien die we in wedstrijd hebben weggeblazen na hun pluizige bloei omkijken naar de wereld die we samen hebben zien groeien tot de dag van vandaag soms was ik alleen maar altijd zag ik jouw handen hoorde de kleur van je lach om mij heen…

zij was geen kolibrie of bij maar haar sfeervolle plaatje overweldigde mij vingers die voorzichtig het hart opende waar daglicht zacht naar binnen ging op dat zonmoment spiegelde de bloem zijn bloei in specifieke kleur aan het firmament dat beelden zond langs nanodraden naar een ver heelal waar ook vingers waren van jouw…

een sprankelend dispuut alleen ik kreeg de wind weer pal van voren want anderen erkenden mijn waarheden niet daarin worden hun zekerheden voorzichtig uit het perspectief gehaald waarin zij als vaste waarden al jaren werden aanbaden van een redenatie volgen zijn zij niet gediend omdat deze de fundamenten van onze wereld ondergraaft…