Alle inzendingen van wil

ik heb de schoonheid van symmetrie huid en jonge jaren gezien in hun bloei en voorzichtig openen naar volwassen zijn rijping bereikte een ongekende balans in volmaakt zijn en toch kregen zij de handen niet op elkaar in een stimulerend applaus omdat een bindende factor ontbreekt namelijk de ziel die van binnenuit de verschijning…

midden in een licht verhaal wordt het mij zwaar te moede verander ik in een met droefheid belast persoon voelde het gaan tot in de extensies van mijn lijf en aards bestaan waar alles om mij heen tot grijze steen verworden is de transsubstantiatie was algemeen dat kon ik met eigen ogen uitstekend waarnemen mijn verhaal stokt…

gekleed in lange banen wit en blauw zweven zij de zalen in en uit met een warme blik voor ieder de hand een opbeurend woord en een verfrissende drank vleugje liefde en betrokkenheid het is geen verplegen meer maar samen weer op weg gaan door genezen in actief herstel en liefst vandaag we zijn te lang stil blijven staan…

ik hoorde ze al in de verte gedragen door een vlaagje wind twee verdwaalde noten uit het grote orkest van daarginds zij zijn plotseling het hoekie omgewaaid hebben jan en alleman verlaten niemand had het in de gaten rustig doorgestapt zakten ook de andere tonen door tot een bocht in de weg de valse tonen zijn gestemd…

stil wit en steriel huisde zij professioneel in haar outfit als deel van sfeer en aankleding alleen het heldere blauw van ogen in wit gaf haar gezicht een indringend intens raken zonder woorden in klare oogopslag waarbij haar lach de inhoud wereldkundig maakte met blijdschap in een warm mystiek delen…

ik heb je zien groeien bloeien en kleuren in warmte met ontluikende glinsterende ogen blikken die niet beoogden maar sprankelden de wereld in keken met open handen ontwapenend armen die willen warmen in een omhelzen met de mystieke engelenontvangst wie zijn deze wezens uit een wereld naast hemel en aarde zijn zij of zijn…

wolken klonterden waar zij vroeger statig dreven voorbij verre luchten zonder ooit bevuild te zijn zij bonkten hun onlusten in ronkende donders en schichtten valse bliksems met gevaarlijke kleuren uit de aarde kroop angst als mens verterend ongenoegen uit het diepst van stinkende riolen in een wereld die zijn balans verloren…

heerlijk wanneer mijn woorden de kleuren van je ogen in die blik van je veranderen ik heb ze op geschept wit geschreven en jij hebt ze geproefd met de kleur van liefde in dit ultieme samen herkennen de paden onze lichte stappen als we lachen om de kleinste grappen zij hebben hun stoepen getoefd met de mooiste lentebloeiers…

ik zag de feestmutsen op stengels drop in grage handen ijlte van plezier daalde neer en landde in de liters bier die proostend van de lach fris schuimend genuttigd werden want tussen dansende benen waren al de eerste staarten van langzaam groeiende katers verschenen ook hier en daar was al een eerste snib te horen nog zonder…

ik bonkte met mijn vuisten tegen het donker dat ondoordringbaar voor mij was glad en gesloten het echoën was in de pijn van mijn handen verdwenen slechts een beurs gevoel aan het einde van krachteloze armen straal voor straal had ik het laatste licht ver achter mij zonder reflectie of weerkaatsing bleek ik totaal gedesoriënteerd…

jij hebt bij de schepper ooit de masculiene tien gescoord hij heeft jou als zijn prototype binnengehaald geboetseerd en subtiel verfijnd gekneed en bekeken door duizenden ogen die voelden wat met hun blikken werd beschikt in het man en vrouw syndroom van aantrekkingskracht functionaliteiten en driften in groeiende emoties tot…

haar schoonheid schichtte langs de mensen in een verlicht ogenblik een knippering of straaltje warmte raakte het gezicht van de passanten die verschrikt alert werden door dit ongekend verschijnsel normaal betalen zij voor schoonheid met een exquis touche echt geraakt te worden en nu zomaar in het wild gebeurt dit exceptionele…

wij hadden het nog even over de oude kersenboom waarvan de super- smaak ieder jaar terugkwam als heerlijke droom jij hebt er velen gesnoept ook al waren ze nog niet rijp de pluk was verboden omdat het oogsten voor allen was als kind hoorde je dat het leven van de kers vol gevaren was zoals bij nacht en ochtendvorst dan moest…

ik dacht in jeugdig enthousiasme ooit de hemel te kunnen schilderen ben begonnen met idyllische stukjes uit de natuur naast het fijnste groen de mooiste bloem zee met strand en zand in de diep blauwe rotsformaties witschuimende waaiend op muziek van de fraaiste regenbogen die tussen de talrijke watervallen de zon lieten…

ik kom thuis te vaak de verkeerde woorden tegen in ons samenspel vooral het woord moet heeft een veel te hoge gebruiksfrequentie in breekpunt zijn dat doet de sfeer geen goed mijn tegenzin kleurt de moeite om een en ander uit te leggen dus valt er stilte en die wordt steeds meer fundament voor nieuwere discussies over hetzelfde…

ik rafel niet meer aan mijn stukjes leven maar pluis uit waar ik na al die jaren ben gebleven had alles op een rij in een land met ongekende en uiterst diverse mogelijkheden tot een fysieke averij en het bestrijden ervan mij onder de laatste rafels ernstig deden lijden de strijd lijkt nu gestreden maar schade door bestraling…

ik heb je gezien genoten van het wonderlijk mooi bewegen in een harmonie die ik nog maar heel zelden zie met een discipline en gedrevenheid die jou zo op het oog moeiteloos gegeven lijken te zijn maar ik weet wat jij voor deze exposé hebt gedaan je een half leven allerhande leuke zaken en dingen hebt moeten ontzeggen en nog…

ik zag de groen blauwe baaien met hun opgeschuimd wit tapijt hoorde de lokale tonen van muziek nog in lange uithalen gevangen in een speels en sensueel ritme dat in meebewegen snel en soepel antwoord gaf nog stond de zon te hoog was het zand te heet om heerlijk vrijuit te kunnen dansen maar in de donkere ogen had…

kom licht de horizon op met wat streepjes ik wil voorbij het einde naar beginnen kijken donker achter mij laten en de gaten vullen die gevallen zijn toen de wereld in chaos ontaardde het holle gevoel kwam waarin zelfs echo de weg kwijt was mijn ziel in kou gevangen zijn einde nabij wanhoopt omdat contacten…

aan jou waren dure woorden niet besteed jij ging voor eenvoud in een behapbare duidelijke structuur juist in delen had jij het grootste plezier ieder het zijne dat waar je echt helemaal recht op hebt eerlijk delen zoiets als recht op de man af geen verhalen maar de waarheid zonder verpakking weten waar je staat helaas is…

er dwarrelt altijd een wolkje plezier door mijn hoofd dat ik graag met anderen zou willen delen vaak met geluid en veelkleurige vormen gedragen door warme zon of vlaagjes wind maar altijd pal voor ons uit wij haken daar op in met onze blij hormonen worden vrolijk en voelen ons opgeruimd met goede zin vooral als wij ze…

het tweede leven blijkt in de praktijk geen sine cure te zijn maar meer een reprise van het eerste dat zijn continuering in genoegzaamheid te vaak onderbroken ziet worden door allerhande irritante toestanden die de uiterste houdbaarheid en garanties al lang voorbij blijken te zijn en ook na dure reparaties niet meer in deze…

jij was als baby kind al heel geïnteresseerd in bewegende kleuren wist al snel aandacht van ogen te trekken om daarmee zichzelf kleurig op de wereld te zetten in kijken naar elkaar tot op het eerste gebaar een antwoord was gekomen in het spel van ontwikkeling waarbij geluid zijn entree maakt in het begeleiden van gebaar…

in de lage zon klotste het zwarte water zijn gouden kuiven uitbundig in blinkend bewegen de donkere afgronden zonder taal of enig teken van inhoudelijke communicatie het zwarte goud gaf ruimte maar vrat energie in de niet aflatende emotiespeelbal slurpte aandacht in afleiding van macabere suïcidale actievlagen om te pogen…

altijd als ik met jou verkeer voel ik iets van de mystieke sfeer van hemel waarin goed beter en best geboren lijken te zijn en helaas ontsnapten uit de schepping om een eigen rol te spelen jij bent een edelsteen met vele kwalificaties in het topsegment zoals volmaakte schoonheid in getal zeldzaamheid en schaarste in bestaan…

nog licht de zon op in de laatste vlok sneeuw waar kristallen als druppels gaan stromen en in weerkaatsing hun licht in water laten dromen de eerste warmte raakt onze huid die zoveel licht opneemt dat het vergeten wordt waar lente alles laat ontkiemen worden mensen opnieuw geboren uit het winters wit dat mee kleurt met…

ik zag hoe jij al voorzichtig je passen nam keek waar jij je voeten zette op een vrije plaats tussen de takjes van herfststruiken want onder het droge blad waren de eerste krokussen in alle rust aan het ontluiken je hand stuurde mij in samen ontwijken omdat wij zo lang mogelijk naar deze nu nog bijna verborgen eerste…

ik waaide met wat woorden hing er een wimpel bij we zwaaiden of het zo hoorde zomaar een gedicht van mij met een fris applaus dat voorzichtig doorzichtig werd verwaterde tot handgeklap dat nauwelijks warmte gaf in een toch opwindend ritme ontdekkend dat is het…

nog altijd brandt van binnen de intense strijd tussen zekerheid en het dansen op het scherp van de sneden die liefde uiterst pijnlijk laat splijten meteen het vers rode bloed doet vloeien in plaats van de gevoelige warmte van kus knuffel en je sterke hand die voelen als geluk waar ik oh zo voorzichtig mee ben omdat de pijn…

ik voelde het zachte vlagen van de vluchtige wind in haar dromen ze zat in ontspannen stilte te bekomen haar ademhalen had de ronde ondertonen van tevreden zijn over een pittige discussie hoe het leven in het spel van geven en nemen soms uiterst merkwaardige wendingen kent vooral bij het laveren op woelig water is snel averij…