Netgedichten

netgedicht (nr. 82.354):

Zonder dood en tijdgevoel

midden in een
licht verhaal
wordt het mij
zwaar te moede
verander ik in een
met droefheid
belast persoon

voelde het gaan
tot in de extensies
van mijn lijf en
aards bestaan
waar alles om mij
heen tot grijze
steen verworden is

de transsubstantiatie
was algemeen dat
kon ik met eigen ogen
uitstekend waarnemen
mijn verhaal stokt
gaat automatisch over
in natuur vol groene tinten

het ruizelen van bladeren
in de bomenschaduw
van een parkachtig gebied
waar wind en hoogte
duizelen en vogels de
bladmuziek fluiten van
passerende seizoenen

in het overgangsgebied
kan ik wat transfiguraties
waarnemen van stukjes
huis bijgebouwen en het
wegenplan naar horizon
in een agrarische lay-out
rond twee kerken gebouwd

het is allemaal bij
de leefomgeving van ons
bestaan begonnen het
ronde zonder segmentatie
die zo kenmerkend was
voor de oude wereld
van voorheen

niets en niemand is
meer alleen alles is
in fysieke overgang
bij nadering naar
samen in vorm en kleur
in keuze van leven zonder
dood en enig tijdgevoel