Netgedichten

netgedicht (nr. 82.412):

Niet stoffelijke zielen

strak dreven
de wolken
hoog langs
ontdaan van
hun last

zelfs de kleuren
waren even
te gast in
het nog
donkere kielzog

zij contracteerden
de immense leegte
die het onbenoemd
grote universum
had te vergeven

mijn kijken
kon niet verder
reiken dan wat
lichtende sterren
voorbij de planeten

hun plaats
en benoeming
ben ik vergeten
in de nabijheid van
het absolute nulpunt

in onmetelijke ruimte
kunnen ontelbare
niet stoffelijke zielen
getuigen van het
eeuwigdurend bestaan

nog klein maar
waar ik mijn leven
deelde zal ik ooit
deel worden van het
grote hemelse geheel