Alle inzendingen van wim.

de bode van het slagveld klom over heuvelruggen met een mondvol zege hij holt naar de overkant waar een leger wacht maar zijn adem weigert opgejaagd tot korte teugen ribben veren woest omhoog bloed haast zich door een holle pomp aangezwengeld door zichzelf hij wil leunen aan de toog een sponzige boom die zich wijd en vol vertakt…

jaarlijks moet hij onder het snoeimes wilde scheuten wat bijgeknipt hij houdt bloesem in de knop lover weert zon die dramt een pronkziek maar blakend kind een spits blad als een schroef laat de kiem tollen in wind zijn vlees is wit gebroken in bruin als een oud gebit schimmel heeft zijn ringen gewist uit de holle stam groeit een…

wat was het heerlijk om met jou te praten en dan te wachten op je antwoord weet je nog hoe we daar zaten aan het water, stil en ongestoord ik vertelde je duizend verhalen waarin ik mijn liefde voor jou beschreef jij alleen kon mijn verlangen vertalen voelde hoe ik op jouw golven dreef toen kwam de wind, stil en onverwacht zij heeft ons…

je rijpt tussen bladeren van leer de witte nerven die ik streel je schuilt achter wijde lobben de schort van jouw schaamte aan knoestige takken hang je als een peer van violet die nog drogen moeten barsten tussen de tanden als ik jou pluk klapt de zondeval dicht recht in mijn verhit gezicht zoiets noem ik geluk…

ergens tussen mei en juni pronkt ze aan de rand van de vijver boven een groot schutblad drie kroonbladeren rechtop drie hangende lippen door een nerf wat opgebold zaden rollen rijp als munten uit een doos ze bloeit uit een wortelstok met de blos van een abrikoos ik sluip in haar kelk zij bewaart de druppel olie voor mijn roestige…

Beste Sint dit jaar hoef ik niets in mijn schoen ik wil u vragen dat bij anderen te doen er zijn zoveel kinderen met helemaal niets ik heb een computer, gameboy en een fiets ik weet natuurlijk wel wat te vragen maar als ik dan die beelden op zie dagen op de tv van kinderen met oude kleren en zonder school om iets te leren armoe, honger…

zij twijfelt tussen naderen en wijken een bal in een boog rond een bal af en toe wat zee opzwepend in een schaduwspel schijnt ze net iets anders dan gisteren zij heeft last van dwarse grillen opduikend bij zonsondergang een sikkel in het westen die zwelt van week tot week meer en meer een bol gelaat keer op keer lost ze op een bruistablet…

een lek in de melkweg zuigt sprankels en stof nevels duiken in een kolk die naar binnen toe versnelt naar een gebald middelpunt kleiner dan de zandkorrel een ineengeplofte ster verpakt in een schil houdt alles gevangen traag verdampt het onzichtbare tot niets…

een mens bleef verwilderd achter op een eiland in de ijstijd hoe overleef je dan tussen ratten en varanen kruip terug in de tijd word mensaap en val op vier handige voeten klim terug langs lianen de groeven van een bast langs rotswanden omhoog het bewijs ligt in een grot de schedel van een jonge dwerg zijn voorhoofd wijkt terug…

diep onder de korst is een schok verwekt platen drukken elkaar op tot splinters en scherven de golf plant zich verder in een ring die uitdijt in rimpels er wellen pluimen op die ploffen in een krater alles wat leeg was moet terug vol zoals de holtes in kalk de mijnschacht die verzakt een gedrilde speurhond klimt over puin hij…

er liggen klodders op linnen dikke streken met schaduwvlekjes verspreid als over een ruwe wand verf vangt stof een vies vlies het haakt in de plooien van een bruidskleed de geslepen diamant die dof op haar borst hangt een kam met wijde tanden heeft een marmeren spoor getrokken. de tubes liggen half leeg geknepen naast schroefdopjes…

in wervel en rib en bekken schuilt een draderige spons een web van aders en vet hier wortelt elk orgaan nog amorf in de knop een witte waakhond gebald in een cel weert de gore kiem een ronde bark gedeukt in de flanken voert een geurloos gas naar de tippen van mijn lijf van long naar vezel draderige klonters stremmen mijn bloed…

goh, wat zou ik graag eens in uw schoenen staan en al die duizenden kinderen blij willen maken met een handgebaar en een vriendelijke knik en het geloof dat u rijdt over daken goh, wat zou ik graag zoveel knechten willen hebben pietermannen, allemaal zo lenig als een artiest die de cadeaus voor die kleintjes overal brengen en niet een die op…

wat is dat voor man, de staatssecretaris rittenadministratie: hoe komt hij op 't idee hoe zit het eigenlijk met zijn bijtelling rekenen we zijn chauffeur hierbij mee ? de man is kennelijk het zicht kwijtgeraakt een bouwvakker moet administreren deze heeft wel wat anders aan zijn hoofd hij moet de bouw beheren ! wie is toch deze man, de…

de rups kruipt over loof en doorn korte sprieten keuren alles wat haar maag verdraagt tot zij uit haar jas groeit kaken malen in het pantser van de kop zij hult zich in een rode pop vier vleugels van geel en grijsbruin loodsen haar voorbij een bries een inktvlek siert de pijlstaart zij warrelt rond een lamp strijkt neer met kleefklauwen…

we lagen op een luchtbed onder een kruisgewelf het zeil strak klapperend om bogen van glasvezel de slaapzak hield ons bijeen rug aan rug versteend woelend in ons ongemak de olielamp bleef branden ik wacht liever nog even tot jij zuchtend kantelt met een schok en een snik tot ik de vegen mascara van jouw wangen lik…

linnen ligt hier klaar in hallen onder de schatkamer van het belfort een leeuw van steen klimt steil tegen een houten spits op ooit door de schicht getroffen treden wentelen naar de top op het balkon boven de poort leest een wachter de wet voor de klok bakent de dag af als de toorts dooft of zweept het feest op als ze heilig bloed…

Je zal maar leraar zijn je komt niet aan onderwijzen toe je moet tegenwoordig kinderen opvoeden vader en moeder zijn het te moe De regering komt met allerlei ideeen zoals lessen over zinloos geweld of praten over al die echtscheidingen maar is dat waar onderwijs voor geldt ? Ouders moeten ouders zijn voor kinderen begeleiden en waar nodig…

jij glundert omdat het moet van mij ik regel de klaarte van jouw blik die blikkert als een lemmet in zon het brandpunt schuift tot ik klik de straal die ik toeliet glipt door de glazen lens je wil jouw lippen nog tuiten maar te laat elke omtreklijn kantelt de matte spiegel kaatst hem naar een broos vlies van zilver dat oplost zoals…

ze staat in mijn hof te grazen met vlokken op de lippen trappelend in het rozenperkje nippend aan mijn vijver ik raad de spons onder haar schedel dode cellen die een leemte laten als ze me zo stomp staat aan te gapen droom ik dat ik in melk verdrink toch loof ik keer op keer de Goede Heer dat ze me in mijn hangmat laat slapen ze doet…

hij haalt zijn lawaai in straalmotor in de neus bom onder de oksel zweet druipt langs mijn kin een opblaaspak belet het bloed dat naar mijn tenen zakt ik genees hier hoog van overmoed schotels op een vliegdekschip volgen hun schichtig doelwit ik ben de stip op een scherm het snelvuurkanon op scherp er valt hier weinig te ontwijken…

licht is overal even snel ondanks de zwaartekracht die alles tot de hete kern dwingt het punt waar de steen vlam vat stel dat de ruimte stil stond omgrensd door vaste sterren als waakhonden, roerloos dan kan het rekenen beginnen zoals de baan van een kogel in het wilde weg gelost de loop loodrecht omhoog ontsnapt hij aan een vrije…

ik sta in oude sneeuw ver kijkend door twee lenzen de eeuw is nog jong ik sta op ijsklompen dichter bij de dampkring door minder storm gehinderd een holle spiegel wordt gestut in de rug vangt licht en buigt het naar mijn oog dat zich met nevelslierten verknoopt een as loopt naar het brandpunt als spinrag tussen schutter en roos stralen…

ik voel wat je denkt je hebt angst angst om met me te praten omdat ik ziek ben kanker en het leven moet laten is het zo moeilijk mens te zijn zoals je was open, frank en vrij ik voel wat je denkt ik heb je nodig praat toch tegen mij PRAAT, maar niet over mij ik heb al zoveel verteld telkens weer die vragen PRAAT, hoe het jou gaat…

deze kolos lijkt slank op volle zee zij drijft onder spiegelscherven die vreemd opbollen rond haar kop waar één neusgat gaapt zij niest een stoompluim op haar longen nemen een verse hap voeden het lauwe bloed rondgepompt door die homp een hart van een halve ton dan duikt zij lang en diep want boven vindt zij niets de rugvin - even…

Ik streel de wol van mijn trui en monster de kabels een kraai klieft cliché de lucht is bewasemd Geen van de kruisen wijst naar een vriend een broer of een vader ik ben enig kind Toch huil ik een halve eeuw later…

aan de rand van het terras tot groene kegel verknipt waakt hij over de tropentuin zijn ovalen leren blad kruidt vlees dat spettert in eigen nat de haremslaaf van de keizer vlocht zijn takken tot lauwerkrans een amulet tegen bliksem en banvloek nu staat hij naast siergras onder ragfijne pluimen ze wuiven me het huis uit…

alg en schimmel versmelten tot een groene, grove korst onthecht zijn ze kansloos ze slorpen verstikkend stof traag woekerend met geduld op de kale rotsflank de grafzerk die schuin zakt een ijswand in het hoge noorden her worden ze niet verdrongen maar dringen door de fijnste porie zelfs verdord slaapt het door tot de dauwdruppel hem…

we gniffelen aan het altaar tussen psalm en preek door ringen wegen in mijn broekzak op de achterste rij rinkelt de bus aalmoezen voor 11.11.11 even zijn we het ontroerend eens je huivert onder het kruisgewelf ja en ja over en uit de herder doopt de kwast in wijwater besprenkelt het paar met een zegen je gooit het boeket in een regen…

Als ik kon toveren zou ik mezelf veranderen in een Valentijnskaart en me bij jou laten bezorgen ik zal op je deurmat wachten tot je thuiskomt van je werk en mij vol verwondering opneemt ik zal je vingers voelen op de randen van mijn zijn en de blijdschap in je ogen zien ik zal kunnen horen hoe je hart klopt als je mij zachtjes tegen…