Netgedichten

netgedicht (nr. 8.646):

lens

jij glundert omdat het moet van mij

ik regel de klaarte van jouw blik
die blikkert als een lemmet in zon
het brandpunt schuift tot ik klik

de straal die ik toeliet
glipt door de glazen lens

je wil jouw lippen nog tuiten maar te laat

elke omtreklijn kantelt
de matte spiegel kaatst hem
naar een broos vlies van zilver
dat oplost zoals de vampier
de schicht maar één tel verdraagt

zo brand ik jouw beeld
dat ik onderdompel in een bad
van ijzerzout naar azijnzuur

ik speld jou aan een draad
tot de glimlach droogt
in het zwak geel van een lantaarn