Netgedichten

netgedicht (nr. 8.578):

e=mc²

licht is overal even snel
ondanks de zwaartekracht
die alles tot de hete kern dwingt
het punt waar de steen vlam vat

stel dat de ruimte stil stond
omgrensd door vaste sterren
als waakhonden, roerloos

dan kan het rekenen beginnen

zoals de baan van een kogel
in het wilde weg gelost
de loop loodrecht omhoog

ontsnapt hij aan een vrije val
buiten het veld dat hem vangt?

het is een laat doorprikte leugen
want alles weigert rust
aan zichzelf overgelaten
door niets aangedreven