Irmlinda de Vries werd in 1969 geboren te Vlissingen uit ouders afkomstig uit het voormalige Oost-Indie. Na de HAVO heeft ze aan de Willem de Kooning academie te Rotterdam gestudeerd in de richting schilderen en grafiek. Zij is daar in 1995 afgestudeerd. In 2002 voltooide ze tevens de 1-jarige opleiding tot Digitaal vormgever bij Opatel in Rotterdam. Ook is zij enkele jaren in de new wave band “Art. 140” zangeres geweest. De band heeft onder andere op het Dissidenten festival gespeeld. Nadat de band uiteen ging, is zij Nederlandstalige gedichten gaan schrijven.
Naar eigen zeggen zoekt ze in haar werk naar de grens tussen 2 dimensionaal en 3 dimensionaal, tussen tekstueel en visueel en tussen autonome kunst en vormgeving. Natuurlijk ontbreekt het de werken ook niet aan inhoudelijkheid. Dit onderzoeks proces is er een die zijn neerslag heeft in de kunstwerken die te zien zijn op deze website en ook in haar uit te komen 1e dichtbundel. “Het Lied van de Wachters van Moeder Aarde” is een boek dat een wereld schept welke gaat over een mystieke ondergang en wedergeboorte van de mens. Het procesmatige speelt een belangrijke rol in haar werken.
De dichtbundel is te bestellen via Irmlinda de Vries evenals andere uitgaven in eigen beheer zoals:
Geo versus Ego, 2011
Vurige winterbloem, 2011
Wat de heerser van het universum vermag, 2012
Van achter een papieren muur, 2012
Zwart op wit, 2013
Atelier bezoek op afspraak is mogelijk via telefoonnr.: 06 44285445 of e-mail:
(Menig machthebber is een misantroop)
Met de mimiek van een versteende natuur
waarbij de zwarte lucht
zijn harde grijns verpulvert
Met de thermiek op het laatste uur
van krijsende vogels die in vlucht
cirkelen en die zich in duister hullen
kruist hij zijn armen met illustere blik
Zij...
de straten liggen druilerig
zelfs bloemen hangen huilerig
als hen het loof ontvalt
op het vroegste ochtenduur
waar stevig hemels zuurgraad etst
het roet er van de gevels ketst
dansen houten klazen kleddernat
op het ritme van ‘t verval
men ziet benardheid overal
onmetelijk groot is haa...
Op de uitkijk naar een teken
een leven dat aan mijn oog voorbijschuift
of toch niet…
Lange(r) Hans of Banting/ Best(e)
Om het even wie er vaart
of het schip wat om de kolk roert
Grasduin heilzaam door mijn veste
Pancreas briest Diabetes
omdat zij zeer lang zijn getrouwd
Eiland d...
Dit uur zwijgt harder
dan te laat
De mens die geen drempels wil
het walhalla van tienermoeders en ontblootte
vrouwen
want men zoekt vertier
van oorlog en de woeker met menig dier
en van het kind een maand vermist…
Het mes snijdt dieper dan de pijn
overdekt met schone schijn en di...
Rondjes dans ik om je hartje
zo fragiel als breekbaar glas
Waren alle nachten samen
niet zoals de eerste was?
Speel de lachjes om mijn lippen
zoet en vrolijk kijk ik uit
naar een glimp van jouw verlichte
blikveld die mij immer liever zag
krul jouw vingers door mijn haren
rood of blauw ...
Nu diepte zonder water is
en hoogte zonder adem
kraalt rond jouw dode ogen
verlaten in de schemer
dat liederlijke carnivoor
wat elk kadaver vreten moet
het bloed huivert zijn ondergang
in een verzonnen hemel
De Bijbel die de leugen dekt
Het vromen van de handen
Gewassen Maan van Golg...
I
Het waren de hemeltranen
of het wegkwijnen
van het zieke kind
Of het slapend geweten
wat het licht niet zou zien
Vader is mij een onbekende
Hij is de dreun in mijn herinnering
of de duistere schim in mijn ooghoek
Maar nooit zag hij het kind in mij
Die bloem mocht geen naa...
Doorbreek de stilte in deze woorden
deze façade die als een cascade de ruimte vult
verban de harde leemte in dit stil verdriet
De waarheid verdraagt de kilte niet
Ergens stolt het hart
de stenen rollen door het hoofd
vermorzelen ons met een streling,
met knokkels van een zachte hand
M...
Mijlenver en hoog geheven
straalt een ster haar zilverlicht
Nog houd ik mijn loof gebogen
leef ik in iets ongewis
Zouden stille hemelogen
waken als ik slapen kon?
of heeft liefde mij bedrogen
Zing ik schaduw ‘s heldendom?
Nu de wekker star blijft steken
en mijn ogen zwaar vermoei...
Zwalkend op het pad der weemoed
spreekt de taal zijn stille tocht
Een plaggenhut markeert verlatenheid
wanneer koude mijn ogen blind traant
De windhoos blaast een boomkruin kaal
lenig dansend
herfstig sjansend
wat meteen de adem stokt
En waar mijn geest de winter wacht
waarin ik jou z...
Van de maatstaf der bezinning
en de keerkring van het gelijk
naar het raakvlak van rood blozend
en het metrum wat verstrijkt
vinden slanke voeten trappelend
een nieuwe danspas voor een oud refrein
Ook de jachtuil en de veldmuis
tussen maan en wuivend riet
en de dauwdrop topzwaar rustend...
Hier slaat genade een bres in de muur
Hier staat het leven weer op
Toon mij jouw wereld
van dansende golven in het schijnsel van een witte Maan
We drinken en proosten
en proesten het uit
Jouw lach zingt deze nacht uitbundiger
Vurig kleedt jouw liefde ons samenzijn
vrolijk en natuurl...
Ogen liggen verscholen, diep
in een ovaal van liefde
en handen priemen frontaal in de nacht
onder koude dekens die wenken
Met vereende kracht
sijpelt verlatenheid uit een loden last
Als kadavers liggen zij daar, herinneringen
aaneengeregen door de tijd
Ik hoor een adem kuchen, scherp ...
Nu een ultramarijne hemel mild de stad sluiert
zijn voetstap achterlaat in een nachtelijk gedicht
vullen straten zich met het gemurmel der fonteinen
en een manke tortelduif
Het woekert, het wordt later
dan verwacht als een gehaaste tred in echo ’s
tegen de gevels ketst
Zijn kraag bedek...
Wijd als vleugels spreidt het licht
zich vanuit een stille kern
De ogen spreken diep en barmhartig
Parmantig klopt het hart
op de poort van het verlangen
De droom is een hemeltuin
waarin gedachten fladderen
als dartele vlinders
En ranke vingers op de tast
beroeren wat ontvankelijk...
Het boze oog waarin het licht gedoofd
het trage bloed doet stollen
daar woont geen tomeloze Liefde
Het spel dobbelt tussen Oost en West
en Indisch bijgeloof
We zinken er in weg op de vlucht voor
Goena goena en stille kracht
De Indo drukt hiermee de Blanke in hem plat
en wijt het aan e...
(Een confrontatie met Anubis, de Egyptische God van het Dodenrijk)
Statig als een uitgehouwen standbeeld
staat hij daar, ongeschonden
als een Omen in de tijd
Zijn ogen ruig, maar overtuigd
van oeroude wetten over goed en kwaad
over pijn en strijd
O, zo nietig sta ik daar, vermorzeld
...
Dichter nader jij zwart als Onyx
op de tast naar ontgoocheling
Ik ben zo ziel tot jouw huid
geneigd te hullen na de getuigenis
verleid tot de daad
Er komt dat moment van tegenstrijd
van ondergang en verraad
Maar ik ben zo dicht op jouw huid
zo verliefd en onbeduidend
als een tik i...
De hemel vouwt zijn sterren naar de wijzers van de tijd
in blauw gesluierd licht trekt grauwheid er haar nevels op
en draagt de lucht de aarde
Dit is de gang van zaken wanneer ik overdenk:
Ik ben als weltschmerz die het duister haar façade geeft
die achter verdroten ogen woekert
die...
Om de pijn te verbijten heb ik het eigen bloed geproefd
Het lot heeft mij de strot geknepen
en angst de meerpaal tot een kolk geroerd
Hier wacht de stad een wiegendood
Hier ijlt de nacht
haar morgenrood
* * *
Om het aangezicht te redden heb ik de nagel van de kist geslagen
...
Kleed mij met jouw warme vriendschap
met de blauwdruk van de ziel
o, zo drachtvol en verleidelijk
en de sterke smaak naar meer
Vul mij met gevoel voor humor
erfgoed van een grote geest
Laat ons vrijheid distilleren
uit het droesem van oud zeer
Deel mijn passie voor de kunsten
in het sch...
Voor Kerima Ellouise
* * *
De mens werpt kogels op als kansen
de vruchten van een bedorven geest
maar in het woord van deze dichter
bloeit het kruid wat hem geneest
* * *
Zinnen slijpend werpt zij haar blik
op leven ‘s smalle schaduw
die zich aftekent
voorbij de wijze...
Frivool beent haar danspas
Een glimlach in een ver verleden
lonkt de beminde
Een beetje ‘ unter den Linden ‘
Net dat vleugje romantiek
waarin de prima ballerina zich verliest
Als elastiek wervelt zij hemellicht
in pirouettes
haar minnaar houdt zijn adem in
Met tenen gespitst spr...
* Voor Hilly Nicolay *
Dicht mij
als een open wonde
Lijm de kille aderlating
met het kader dat verschijnt
Dicht dit uitzicht
uit mijn ogen
verder weg dan lichterlaaie
boe geroep of schone schijn
Dicht de waarheid als een loper
wat zich uitrolt over zee
Bloedkoralen, anemonen, ...
Het licht wat ooit nog fonkelde
de warme taal van het gelaat
krimpt ineen en zwijgt
De dode die niet op wil staan
De kiemkracht die op sterven staat
De onschuld die verdwijnt
De traanval glooit de wangen nat
en sluit de lippen kronkelend
om wat eens is geweest
Nu waanzin mij hier acht...
Jij knoopt de doodsdrift aan mijn Ik
met een schrikdraad van macht
in een snijdende omarming
Jij stroopt de tranen van mijn ogen
- twee werelden die elkaar nooit zien -
en vreet hun staar kapot
Een schouderklop valt als een hamer
op totale duisternis
wanneer jouw schaduw me opslokt
...
Voor jou dans ik de regenboog
en treed de hemel zachtjes
binnen golft de liefde hoog
bevrijdt jouw zoete lachjes
Van zeemeermin en zonnegod
droomt in de knop der minne
een hartenklop haar bloesem bloot
zeer wulps in den beginne
Was Eva Adams rechterhand
verbannen ver van schoonheid
re...
Hier gonst de ochtend
het licht dat ogen vult
waarin de slaap nog sluimert
Overrijp ligt het fruit
in de koperen schalen
van de tijd
De dag glanst nog onwennig
op beslagen ruiten
en in een oogwenk bonst het hart
de nacht vaarwel
Voorbij zijn ook de late uurtjes
de ontkurkte fl...
* Voor Thomas *
Elke druppel draagt zijn glinstering
als een vloeibaar kleed der naaktheid
De kille winterzon glijdt als een oogopslag
over een koortsige Aarde
die eens het droesem dronk uit de diepzee
van haar verleden
Haar huid ligt gevroren,
bedekt onder een zware adem van ijs
...
Schud het dons tot kale veren
ver van haardvuur / harde wind
Kan dit levenslot nog keren
of volgt het einde reeds gezwind?
Sluit de luiken, bijt in ‘t stof
Waar de wil schuurt in osmose
oogt het glanzend weten dof
Elke toedracht is onzeker
in dit avontuurlijk ‘feest’
Donkere nach...
379