Ik blijf mijn eigen raadsel
De hemel vouwt zijn sterren naar de wijzers van de tijd
in blauw gesluierd licht trekt grauwheid er haar nevels op
en draagt de lucht de aarde
Dit is de gang van zaken wanneer ik overdenk:
Ik ben als weltschmerz die het duister haar façade geeft
die achter verdroten ogen woekert
die troost zoekt in schone kunsten
onophoudelijk, rusteloos
Ik ben de stem die mij tot stilte maant
de kans waarin de tijd verstrijkt
waarin ik werkelijkheid van waan
niet meer te onderscheiden vind
Ik ben als menig dissonant
als zuurgraad in een zoet gebaar
die smaak geeft aan wat niet geneest
aan hen die dit herkennen
En als mijn leven over gaat
m ’n blik niet langer spreken zal
de ziel mij niet meer bijeenraapt
maar zwijgt in alle talen
blijf ik mijn eigen raadsel...
Zie ook: http://oermirm.blogspot.nl
Schrijver: Irmlinda de Vries, 17 juni 2013
Geplaatst in de categorie: psychologie
als zuurgraad in een zoet gebaar'
Daar zou ik in de toekomst meer van willen lezen!
maar antwoorden die we wel vinden kleuren het leven.