Alle inzendingen over de incisie van oktob

ik weet nog hoe zij daar stond met beton in haar handen hoogzwanger het snauwen van hem was geen vergissing zij staarde voorbij gebalde vuisten ’n gescheurde jurk, stevig vastgebonden aan de brokstukken van ’t onmenselijke tussen modderpoelen en het gehavend huis gekromd bouwde zij een muur, het gewicht vol gesis onder geweld van…

Vanavond wordt er live geopereerd Vanaf de eerste snee, da's de incisie Zit ik te trillen voor de televisie Want er kan niks geknipt of gemonteerd Dat alles goed gaat in die ribbenkast Als kijker houd ik daar mijn hart voor vast. ----- Omroep Max presenteert vanavond de Open Hart operatie…

hij denkt dat het veilig is op de trein, beeld na beeld gaat voorbij er zijn kinderen zijn handen veegt hij af uit regelmaat wie trekt er aan de noodrem wanneer nieuwe wegen zich naakt wensen langs een ander zijspoor vergrijpt een man zich aan bomen, blind en ongeremd de wind is hem te hoog elders worden namen gegeven aan stenen…

Een merendeel ging u al voor Veiliger vandaar, daarom, daardoor De incisie komt hier op uw buik Het valt best mee, deel ik u mee Nog even tijd, voordat het barst De oerkracht, ritme’s van de wee We volgen liever de natuur Ook in het laatste draagtijd-uur De baby voelt, beslist en heerst Pas dan – en met de billen eerst Prachtig kindje…

de avond de avond valt mijn wereld gaat op in zwart zwart het duister sluit om mijn hart zwart ik ik val de avond de avond valt schemer zwart…

een beweging gevormd door haar hand een klank gevormd door haar mond de nacht gesheiden van het zwart de stilte gehuwd met het woord wanneer haar ogen mij verblinden wanneer haar lippen mij verstommen dan zal ik de liefde beleven…

mijn liefde een kleurschakering op haar palet van woorden waaruit haar penseel herinneringen opdiept die ze neerstrijkt op het doek van haar zelfbeeld niets weerhoudt mij te beminnen niet haar vlammende blik die mijn ziel schroeit niet haar treffende woorden die mijn hart verwonden ik een levenloos lichaam deinend op door liefde en bloed…

Lasciate ogni speranza, voi ch’entrate (Dante) 1. Kamer: het tot de tanden gewapend gat blindganger In de stoel: de gapende mens. 2. Richting Margraten Welke meidag ook de vijfde is doet weinig toe of af aan elk verdroogd gemis en elk verwaterd graf. De trein die ik bereis neemt altijd nog soldaten mee. Ze zijn van dood verdacht…

4. Spel O, was de oorlog schuldeloos als in een kinderdroom, dan zei ik ga nou liggen jij was dood. Maar oorlog is: de zon sluit zich met luchten af huizen worden wentelbaar, een bevel: mis niemand. 5. Reïncarnatie Met dood als een beweging van mijn hand sla ik het sluipen in mij los en duw over de rand van mijn verstand een…

…of staat de wereld stil en slaap ik door de dagen heen en is de dove, stille nacht hand op de schouder van een blinde dag omdat jij er niet meer bent? Ik nestel mij bij dit gebrek in beelden en zie: er is een oude film waarin de liefde kwijnt en alles eindigt in de dood. …of maak ik jou onbedoelde sigarettenrook in de bioscoop uitwaaierend…

7. Slaapval Velden stijgen deze avond boven zichzelf. De nevels van het zwijgen dalen op de huid van de soldaat. Liggend een steenworp van de dood worden levens langzaam rood Geuren van buit breiden zich uit als blijvend kwaad. 8. Morgen Hij moet wel aarzelen in de armen van de ochtend nu het warme mottenwitte licht gaat liggen…

Onlangs las ik over jonge dichters die zo vreselijk over neuken willen dichten. Ik kan er niet omheen: míjn poëzie geeft minder uitslag op de schaal van Richter.…

Matthias brengt zijn blijheid naar het raam, want daar, zegt hij, zijn kleuren in de kijk. Hij geeft de dingen buiten vast een naam in onbesproken taal, en voelt zich rijk. Matthias knoopt de eindjes van de straat nog onomwonden samen tot een ding. Hij spreekt zijn blikveld uit: Kijk, aan elkaar de kleuren achterna en daar een tingeling!…

In vlagen van verbazing jou vergaard: je ogen in een spectrum opgesloten, je handen in een lichte tinteling. En het is nu eens niet in het geding dat jij altijd zo zichtbaar ongezien moet zijn en tastbaar toch onaangeraakt. Waar het om gaat is onze liefde en jouw bewaarbaarheid.…

Oktober. Bus uit Z. Regen schuint langs de ruit van jou naar mij. Een rug ben jij, een jas, een kraag daar boven- uit wat haar van jou voor mij. Dan trekt een geur het smalle gangpad door en slaat een visoen haar dunne geur mij om het hart. Ik neig naar diefstal van jouw liefde, maar deze zakkenrollerij sta ik uit…

Tussen harde omslagen liggen Mozarts sonaten. Ik sla ze op en kijk in een heelal met zwarte gaten. Nu zou ik willen spelen, branden, verdampen tot muziek. Hoe ook mijn energie de toetsen ranselt: Mozart, je naam is nacht, geen licht komt gloren. Mozart, je maan is zwart en stil. Niets hoegenaamd komt mij ter…

Soms slaat het weerlicht in mijn pen, en wordt de inkt bloedlink en heet. Dan moet ik schrijven wie ik ben en wat ik van het leven weet. Dus schrijf ik met een kwaaie kop: Dit is de mens: hij laat zijn adem gaan van in naar uit van grens tot grens. En die zeventien woorden luchten fantastisch op.…

Het wordt weer lentegroen en zelfs het stoplicht in de straat staat minder vaak op rood dan toen het winter was. Ondanks die vrolijkheid is dit seizoen het meest geschikt voor elke tijd die het vertikt tussen jouw klok en de mijne tot wij gaan winteren en spoorloos verdwijnen.…

Zo ligt zij daar, haar handen in de schoot, over haar zinloos moederschap te mokken: haar ene, de zachtmoedige is dood, en Kaïn, die het teken draagt, vertrokken. Zonder gezicht is de haat tegen haar god wiens plan als vonnis aan haar werd voltrokken en zonder mond vervloekt zij fel het lot dat baren degradeert tot domweg fokken van…

Ze kunnen worden afgeschreven als feitelijk irrelevant, maar alles groeit uit hun verleden en alle jaren komen uit hun hand: Vaders en moeders blijven heel een leven als goden over iemands chaos zweven zonder te komen tot het scheiden van water en land.…

Haar hoofd een stad te vol om er weer kind te kunnen zijn. Maar in dat labyrint stond nog gegrift een vaderhuis met vele woningen; toen raakte zij op drift. Alle dimensies werden in haar wit, getallen cijferden zich weg uit reeksen en elke volzin weigerde te zijn. Zij werd een interlinie tussen dit en dit terwijl haar ogen keken…

Mijn vader is alleen nog jas; mijn opa nog alleen het dragen. De eerste nog het ijs, de tweede slechts het dooien. Ach ja, mijn vader en mijn vaders vader: de één van vuur de as de ander het verstrooien.…

De onvrede op de straathoek roept rood rijdt door rem af. De onvrede van de buren is veel groter en met meer. De onvrede op het scherm is een onwaarschijnlijk lage resolutie Onvrede vooral op maandagmorgen goed uit te tekenen in rood en zwart… …en waar ik de vrede zoek is vrede zoek en komt de zoeker altijd ongelegen.…

Toen we jonger waren hadden we in nachten als deze elkaar bemind naar de mate van onze dronkenschap en geilheid. Toen we jonger waren was het leven bloed en adrenaline. Toen we jonger waren: elke morgen een handvol ijs elke middag een parasol elke avond een paarse sjaal Ach ja, zo was het toen we jonger waren en nachten…

Was jij een bloem ik had je in een oud boek verzameld tussen bladen, gedroogd tot een kantwerk van transparant voortduren. Maar boeken zijn gedoemd tot stof en pulver, en wat dan nog van jou? Was jij een liefdeswoord ik had je op mijn schrijftafel lettergreep voor lettergreep ont- rafeld om de wezenseigen kern te vinden.…

Vroeger neukten we op de Bolero van M. Ravel, in lekker langzaam ritme onszelf een climax, hoogtepunt, je kent dat wel. Mijn buurmeisje intussen draait house van zoveel bpm door bonken begeleid van heimachines in de nieuwbouwwijk. Je kunt maar beter ff iets gaan doen met bollen en breipennen: moeiteloos sokken op maak van wol of…

De verf die aarzelt in de kwast, het doek dat droog blijft, omdat iemand dreigt te kijken. De hand die boven de toetsen hangen blijft omdat de speler weet dat muren horen. De pen die letters absorbeert om het verhaal onleesbaar te doen zijn voor een geheime dienst. We moeten onze woorden doven en onze handen zwijgzaam maken…

Alles even buiten beeld geraakt toen jij daar vóór kwam staan: de tuin, het dagelijkse huis, de avondkamer nakijkwerk. Niets zal ook ooit nog eender zijn, of liggen in hetzelfde licht, zelfs bij een stap opzij: het verre dorp, de wagen met de os. Ik zit er niet zo mee, zolang jij blijft mijn uitzicht op het verre sprookjesbos…

Ik weet dat jij er bent wanneer de tocht mij overvalt, het dal mij opslokt, het pad steil afloopt en stenen zeer doen aan mijn voeten. Jij zegt: kop op, als je eens omhoog keek, jongen: pijnbomen staan weer in bloei en uit de rotsen groeit een plant die hen in spleten breekt, alles zal vlak worden, ooit. Ooit alles vlak: het…

Zingen, hoe de donkre wereld zijne ronde reize gaat; zingen 'lijk de merel merelt 'lijk de nachtegaal, die slaat; Zingen, blind, 'lijk vóór alle eeuwen 't laaien van 't onnozel licht; zinge' als zon en maan, flambeeuwen aan het duisterst aangezicht; zingen: vreugde en smart, gesmeten, al wat gloeit en al wat rijt aan de gapend-geer…