Alle inzendingen over individu

Als de massa er niet toe doet, gaat niets dieper dan jij zelf. De goden die je zo goed kende, op jouw hiel vertrouwelijk berispt door Rechtvaardigheid: omdat je ongevoelig bent voor het valse gebuzz der Sirenen en de raad van Bacchus. Voor deze voldongen daad, en nog wat loze kreten als verspreide zaden, zul je zeker tijd…

de inhoud van de asbak in de vuilniszak om deze avond nog aan straat te zetten met alle herinneringen erbij zodat overgebleven vrienden niet zeggen dat hij deze nacht van eindelijk sterven belachelijk veel gerookt heeft maar hij weet niet wat hij met de leegte en bijbehorende flessen doen moet als glasbakken langs eenzame wegen voeren…

Het was laat in de avond regen in lamplicht gevangen sloeg neer op het macadam van de Mechelsesteenweg je had een offwhite jurkje aan ik schatte je op vijftien je liep langs de straat waar ook ik overging auto's passeerden remden af reden weer verder je vroeg de weg naar de Muze café waar Ferre optrad Ferre Grignard de anger van jouw lied…

Voornaamste woorden Ik kijk tegen stapels op, terwijl ik achter mijn laptop blijf denken aan jou, -ze zouden eens moeten weten wat ik hen aandoe met uitstel op hun vragen. Jij zet mij op scherp met gebruik van voornaamste woorden, betekenislagen in (mis)gebruikte taal; ik hoor je door muren van stilte heen, door sociaal acceptabele…

Niet iedereen kan heiden zijn. Daartoe hoort kracht en moed; een vast geloof in zon en wijn, en blijde lust in ’t bloed. Niet iedereen voelt zijn verlangst voldaan op aardes schoot, schrijdt door het leven zonder angst, en zonder klacht ten dood. De aardeling heeft aarde schier Te moederlijk verwend. De heiden leef zijn leven hier in…

Met een forse fijnmazige zeef filterde ik de dampende massa die zich ontwikkeld had in de broeiketel van mijn in donkere nevelen gehuld gemoed. Wat nodig is, wat nodig is ……. dat moet! Dat moest het motto zijn! Zoals men met grote precisie drie schepels kristalhelder slankesleutelbloemgeel in de duisternis schept.…

ik ben ouder dan mijn schaduw en gewicht, betekenis die nauwelijks valt te grijpen. aan een goed begin hoor je te slijpen — tot nu toe is op verjonging geen zicht. de grove lijnen kaderen mijn jaren, vormen het vlak tussen taal en een zucht. voor het afsterven ben ik nog niet beducht — de donkere lucht zal zeker klaren. ik bleef mezelf,…

De bus rijdt als een kamer door de nacht de weg is recht, de dijk is eindeloos links ligt de zee, getemd maar rusteloos, wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht. Vóór mij de jonge pas-geschoren nekken van twee matrozen, die bedwongen gapen en later, na een kort en lenig rekken onschuldig op elkanders schouder slapen. Dan zie ik plots…

Toen ging het venster open, wanneer röntgenstralen ons hier en nu doorlichten door te reflecteren op wat ons wezen was. Ging toen het venster open door het licht in de ogen die ons verleden in spiegelschrift bedrogen, ging toen het venster open? Er werd gezegd, en er staat geschreven, word wie je bent in je diepste wezen, ken jezelve…

deze woorden met een laatste krachtsinspanning neergelegd volgens de strenge leer van één stratenmaker zodat dit pad vloeiend voor jouw ogen zich verdiept tot de onuitputtelijkheid van de bron van beleving tot gevoelens zich begeven in de omgeving van de hand die mij wel degelijk vastpakt meteen herpak ik mij zelf met één voet…

. ik zie haar staan, nou ja wat ongemakkelijk schijnt mij toe of was ik onzeker na enig verloop van tijd nader ik haar ze staat immers alleen en wacht op de presentatie van haar eerste boek, gelijk ik dat doe . we hebben wat overeenkomsten, het schrijven en haar geboorteland aan zee het is geen diepgang wat we bedrijven mijn vrijpostigheid…

Door het venster schijnt naar binnen wat in de mode lijkt te zijn: reflecteren op het leven door het licht van het heden, door wel of niet bedrogen ogen die al of niet gespiegeld in zichzelf mogen kijken. Geef ons: geef ons terug wat onze kracht was, de kracht om altijd terug te kunnen, terug te kunnen vallen op onze kracht. Op…

Ik groeide op in volksbuurten als volksjongen ik bezocht wekelijks het volksbadhuis ooit at ik wel eens in een volksgaarkeuken en af en toe in de Volkenbond bij het Entrepôtdok. Op de Albert Cuypmarkt bezoek ik graag een volkskoffiehuis waar ik luister naar volkswijsheid uit de volksmond; mijn moeder was volksvrouw en leed aan volksziekte…

De schrijvende hand die kan geloven; al was het maar in vrolijke magie, de betovering van zwevende woorden over hooggespannen, door koren gezongen verwachtingen, florerende zinnen die de liefde zelf meer beminnen dan de waarheid dragen kan. Het wikkende hoofd dat loslaten kan en rollen over heuvels der fantasie; gekanaliseerde dubbele…

Je est un autre. Arthur Rimbaud ik ben een vreemde in eigen bloed mijn hartslag klopt aan andere deuren van het schuim der goden herken ik de kleuren maar het is ik die mij huiveren doe het zijn de eigen ogen die mij breken en de stenen die als ontluikende bloemen langzaam aan mijn ingewanden groeien ik ben verdronken in dit drijfzandlied…

Het veilinghuis Werxe te Ernem is een paar honderd euro'tjes rijker een ratelbandselfie met strijker andré rieux op het vrijthof en luzern als warholobject in de kijker voor een warchildproject en ik kijk er met gemengde gevoelens naar; doe er voor de rest van vandaag maar het zwijgen toe; zeker als snelle jelle de viking uit noordnederland…

Geef mij de geur van een openstaande deur op weg naar het onmogelijk; bied mij de ingrediënten van geheimen, het roersel uit je diepste onwelwillendheid; pest mij met onwaarheden of godsgeklaag, maar laat mij niet leeg en onvervuld hangen aan het dranghek als een beest dat in het feestgedruis ten onder is gegaan. Houd mij scherper dan…

ik ja ik ik draag op handen in gedachten grootse schatten van geluiden en geuren ik kleur als ik vraag ik bekomen van schellen van beschouwing van mijn schouders vervallen sterren al uitgefaseerd gelaten neer ik veer op voor mij voor ik ja ik ik ja draag mij voortdurend door de nachten de levensgrachten machtig verheven…

dan zal ik echt beloven dat ik het eindelijk doe vandaag kan het gisteren ook wel en daarvoor zeker het lukt dan wel als het zover is maar nu nog niet en straks ook niet want dan slaap ik als het zo verloopt daarna kijk ik wel naar het verstrijken van weer een dag…

We zagen de spraakwatervallen van Speed, hangende tuinen, verre sterrebeelden die toch nabijer dan medereizigers waren. In een bus vol naasten bezochten we en werden bezocht door nachtmerries, visioenen van heiligen en engelen zongen ons doof en we ontwaakten in hotel Harmonie. Twee spiegels, tegenover elkaar geplaatst boden ons een oneindig…

Hij loopt de kamer binnen met zijn potlood in de hand, hij ziet iemand naakt staan en zegt, “Wie is die man?” Hij doet zo z’n best met z’n beperkte verstand om te bedenken wat te zeggen als hij thuiskomt. Want hier staat iets te gebeuren, maar hij heeft nog geen idee wat. Toch, Heer van der Struik? Hij steekt z’n nek uit en hij vraagt, “Is dit…

Langs rotsen in de rivier van mijn eigen tranen, baant ’t bloed zich gelauwerd ’n weg door mijn wanen; als stoker van deze frontaal brandende wijn, en de pijn die ’t goed doet onder volgers van Perseus’ sterrenzege, verblijf ik halverwege. Tussen partijen in zoek ik de ruimte voor uitzondering, voorbij de grens van strijdende berijders…

Vermoeid zal deze god niet raken van rationele schoonheid en orde, de kunsten; causaal zijn de muzen uit een verleden, het nu, en de toekomst waar zinnen onbepaald zullen volgen. Het pad naar de bron is vaak begaan met het lot van de rappe hunkeraars; vertraagde voetstappen verraden de gang van eeuwige twijfelaars. Maar voor een god…

ik die zwarte matte ogen heb het altijd donker dreigt altijd ik ken maar al te goed de oeroude koele donkere vijver de steen zacht geworpen in het stille water de rimpeling maar bovenal het vreten van de tijd…

Ik zou liever een kwaliteitsziel hebben die ik niet kende; niet dit inruilding uit mensen die ik maar bekeken heb, dat het alleen doet als ik ernaar kijk. Mijn ziel zou ouderwets onzichtbaar zijn en in mij zitten. Alles wat ik zweeg en riep zou er duurzaam vervuld van zijn. Ik zou er niet aan denken haar te wensen. Zo'n ziel die je nog…

hoe het licht de bergen onthulde de leeuwerik het licht zag dagen hoe in krimpende kou de leegte zich verborg de zee het land spleet hoe je reikhalzend haar noch de zon vond blunderend in hoe het was…

‘t ochtendlicht wacht even om zijn wereld die zacht is te vangen in nieuwe tinten en zijn wolkogen te bedwingen de verzwegen sluimerliefde als droom dansend en strijdend ademen uit geblazen glazen maar in ‘t blauw worstelt de wind en zwart wordt de hemel verklaard als ‘t wonder van klonterende cellen samen met opgepompte zeepsopbellen…

Alleen, zittend op een terras. De menigte bezig met zichzelf. Af en toe vang je een blik—niet bewust, maar je voelt het. Alsof ogen je raken nog voor je weet dat ze er zijn. Je bent blind voor wat ze denken, maar niet voor het feit dat ze denken. Je zit daar maar, kijkt rond, maar niemand kijkt terug. Is het de timing? Of zijn ze bang…

Als de laatste ballon de mist is ingegaan, het laatste kaartenhuis in elkaar is gevallen en de laatste zeepbel uiteengespat, zal ik komen met knikkende knieën in de zekerheid dat ik niet word afgewezen. ------------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

de boomer aan de bar met z’n jazz zelfs een vestzak met aansteker zeker voor de sigaar bij de whisky hoegenaamd geen blauwe cent op zak doch dagelijks drie glazen in het café het zou scheef zijn als hij de taxi nam hij zucht zich over de krakende vloer in de kamer met de typemachines op de tafel voor het raam en de fles levend in de…