Alle inzendingen over afscheid

De begraafplaats stilt mijn rouw, het leven een enkele reis. Een vagevuur verlicht de bedorven zonde, jouw hel een paradijs. Het meest triest? jouw vertrek doet me niets. Jouw goddelijk kadaver verwens ik, en ik sla de doodskist dicht.…

Mijn liefje zo heel klein Je was mijn wens, mijn droom Ik verlangde zo naar jou Je was alles behalve ‘gewoon’ Ik keek naar je uit Hoe klein je ook nog was Ik hield al met heel mijn hart van jou Ook al was jij er nog maar pas Toen jij in mij groeide Was ik zo ontzettend blij Ik had er nog geen weet van Dat jij zou sterven in mij Nu…

voormaals vertederde ik jou met zachte handen waar jij nu warentig mijn hart verbrijzelt met stenen mijn tred is wankelmoedig alsof ik dreig te verzanden jij ging plots ongerijmd hene…

er valt een scherf op de grond gesprongen van een bord dat ooit met liefde werd gedeeld gebarsten was het schild al langer maar de immer parate kleefpasta wist steeds weer breuken te lijmen nu schoonmama is vertrokken poets ik alle grijsgedraaide platen en strijk de kukident in de groeven gelukkig zat er geen muziek meer in de liefde…

Er waren eens een jongen en een meisje Die samen vriend en vriendin wilden zijn Ze smolten hun levens aaneen als broos glaswerk Ze deelden van alles: vreugde en pijn Toen kwam de duivel, vol haat en vol afgunst, Hij blies heel langzaam het glaswerk tot bel Daardoor werd het nog mooier vol kleuren Maar het werd ook een gevangenis, een hel…

als iemand dood gaat hou je dan op met houden van ? en als dat zo is waar blijft dat dan ?…

Wij waren altijd samen. Wij waren zoals één. We kenden elkaars namen. Maar toch ging jij heen. Je keek me nog een keer aan. Net of je zei: ik kan niet meer. Het doet me pijn om te staan. Vergeef me voor deze éne keer. Je wilde bij me blijven. Maar je ogen sloten toe. Ik wilden je nog zoveel schrijven. Maar je werd zo moe.…

Onze laatste dans Gaat verder in mijn ziel Zoveel passen Mijn benen doen zeer Onze laatste kus Vloeit voort in mijn aderen Zoveel huiveringen Ik vat nog kou Onze laatste woorden Echoën na in mijn hoofd Zoveel rimpelingen Zal ik verdrinken? Zoveel gevoelens Ik ben verdwaald Het laatste lichtje dooft…

is het de hond die uitkijkt wat komt of de man met zijn verre blik waar ik in kan drijven de twijfel van het wachten opstaan, weggaan niet meer zijn ik herken het geluid van de trein dat ze trouw zijn aan elkaar de verbinding losjes toch vast alsof ik hen kon vangen…

Verlaten kade, middernacht De sluimerregen valt zilt gestaag Tergend toonloos, alsof ze altijd bij haar was. Een oude dame mompelt zacht Woorden stervend in de regen Weemoed dwalend... in een ochtendjas. Kom aan boord Josephine Het heeft geen zin om hier te blijven We gaan alle kansen grijpen in het onbegrensde land. Spring aan boord…

Bedankt dat het mag mijn lief de pijn is nog net te verdragen ik weet ons verbond voel jouw warmte nog geniet je ogen zal ons onbeschrijfelijk missen zelfs momenten van onenigheid het leven zijn geurende rijkdom verfrissende windvlagen levensgeluiden alles wat ik zag nu nog zie en ervaar neem ik mee naar waar alfa en omega vervagen…

Afschuwelijk woord dat ruw verstoort soms ongehoord een tijd begrenst of men 't nu wenst of juist niet wil. Dan wordt 't stil, ...... verandering, gevoel van zin, een nieuw begin, de eeuwigheid? Maar dan geheid toch weer... dat afscheid!…

Het zilveren koord zal weldra breken - en niemand die het houden kan, gelukkig dat we konden spreken: het afscheid en de pijn daarvan ze zijn niet minder, maar gedragen door ieder die nabij mag zijn - Jij, sterke vrouw, je blijft maar vragen en klaagt niet over eigen pijn. Je blijft betrokken en vol leven al is de dood ook heel nabij,…

Leg je hand maar in de mijne En wees niet bevreesd Voor wat zal gebeuren Of wat is geweest Ik schenk je het licht Van de zon en de maan Van duizenden sterren In goudgeel saffraan Ik schenk je de geest En de ziel van de aarde Die schoonheid en gratie Met wijsheid vergaarde Ik schenk je hun kracht Die je hart zal verwarmen En al wat…

Ik heb niets gewonnen. Ik heb nooit iets gewonnen. Ik heb alleen bemind en dat schijnt onvergeeflijk een grote grove fout. Uit 'Loflied voor een stille gek' 1979…

Lang wachten Tot ik terugkom In ons hutje Langs onze rivier De blauwe gordijnen open Jij zit voor het raam Ik heb een rode roos Want het spijt me…

Een laatste berichtje aan een vriend Een briefje voor mijn vinder Hebben we dit verdiend Is mijn ziel straks als een vlinder Het laatste maal met familie Straks voor altijd verdwenen Nu de laatste keer dat ik ze zie Een laatste liefdevolle blik voor diegenen De witte kolk komt dichterbij Geen weg meer te vluchten Geen beweging…

hoog in de hemel is er een ster bijgekomen, die ster kwam heel onverwacht. en als je nu naar boven kijkt dan zie je haar elke nacht ineens was zij verdwenen, verdwenen hiervandaan. dat was mijn bedoeling niet. je mocht van mij nog lang niet gaan!…

Hoe zou het leven zijn Als ze me zou verlaten Mijn engel voor een dag Zoals ze mijn leven inkwam Een zilveren lijst om mijn zwart Mijn engel voor een dag Ze zweeft in mijn ziel Maar kan niet worden gevangen Mijn engel voor een dag Ik ben nu al bang Dat ze morgen weg is Mijn engel voor een dag Dus geniet ik En vergeet morgen voor…

in jouw gelaat zie ik de blik van beantwoorde liefde tot de dood ons raakt als dan de dood ons plots wreed scheidt dan verbindt onze liefde hart en gedachten door de dood heen zijn wij nog een tot in volgend leven jouw gelaat ontwaakt…

Een krop in je keel Omdat je weet Wij zijn nu minder compleet Jijzelf misschien ook Je bent nodig Op een andere plaats Je keuze heeft respect Maar ook verdriet Wij missen ons geweten In daad en woord Dag gids, je bent nu Dichter bij ons vandaan…

De pijn die stroomt door onze aderen samen gesmolten met het bloed Vloeit ons langzaam naar het einde Stromend tot ons hart stop Tikt het ons de dood in Langzaam zonder ziel Zullen wij tenonder gaan Met het bloed dat niet meer naar ons hart stroomt Ons hart Versplinterd door pijn Versteend door het zwarte bloed dat stroomde en onze ogen…

Geluiden van de dag verstommen bij het vallen van de avond late zon straalt nog even haar gouden gloed gedachtenstromen ontlokken zich aan m'n gemoed onzichtbare wind wiegt de takken als een moeder met haar pasgeboren kind vogels geven hun laatste lied ten gehore die als een symfonie klinkt in m'n oren de maan schijnt als een glinsterende…

alsof ik een sikkel in de hand draag één voor één de obstakels neermaai om mijn veld te overzien het wordt kaal maar klaarder nu nieuwe zaden komen aangewaaid en ze zoeken een stekje vaste grond onder mijn afgrondvoeten…

En onder het donker dreigen de wolken Zuiver. In het hoe en waar. lucht mengt zich met water Stomend. Alle druppels door elkaar…

Langzaam trekt alles van je weg zowel liefde als verdriet. Het leven lijkt weer op een hel je weet niet waar te beginnen. Het "thuis-gevoel" ontbreekt op de aardkloof van jouw soort, lijkt er maar één te zijn. Het bloed stroomt niet meer zo snel en je hart klopt harder dan jij wilt. Langzaam trekt alles uit je lichaam weg en gaat…

Ik weet dat ik met mezelf erg in de knoop zit Maar ik dacht dat het nog wel beter zou worden Met hulp van iedereen die mij dat kan geven Ik zou het aanpakken met beide handen Nu zeg je tegen mij Dat het allemaal geen zin meer heeft Ik word niet meer beter Ik ben er te ver ingezakt Ik snap het best Al je me vraag wat ik nog wil Is de dood…

te pas en te onpas loop je mijn leven in en uit over je schrijven wil ik maar als de pen het papier bijna raakt stollen woord en hand over je praten wil ik noem ik je lach, je lange gestalte of, liever nog, alles wat ik van je ken het zal niet genoeg zijn het is altijd te kort waar begin ik en waar houd ik op te pas en te onpas loop…

ga maar mijn lief, volg de hoofdweg die je lijflied niet langer laat soleren volg de tonen op weg naar jouw ladder en neem wat van onze minnebrieven mee laat het papier net zo krullen als de letters tijdens de ontstentenis van onze tête-à-tête’s ik geef je mijn blauwste inkt mee die al eerder heeft bewezen hartstochtelijk te kunnen schrijven…

Je riep ons bijeen Wetend wat wij nu weten Ondanks je zwakte Gaf je kracht Zonder woorden Neem je afscheid De man met de zeis Lonkend bij de deur In je ogen je verhaal Hunkerend om los te laten Ik lees de pijn Voor ons, niet voor jezelf Dan de zin Gevreesd, altijd te vroeg ‘Wil het bezoek afscheid nemen’ En ditmaal is het afscheid…