Alle inzendingen over eenzaamheid

ogen zien wat handen ooit tekort hebben gedaan voel met vingers waar het bloed in warmte is gestold los de greep voordat er ooit geboeid werd vastgehouden pijn verdeelt het feest is al geweest, te weinig voor het leven nu glimlach voor je later hemelt harder slaat het hart, roder en apart…

Stil Stilte Hoor ik om mij heen Geluiden zachter Dan de stilte Verbreken Elke rust in mijn hoofd Stil Stilte…

Ineens zie ik haar een tot werkelijkheid gekomen droom. In een wereld verstild tot gedachten staar ik daar. Jaloers, op de wind die je zongeblonde lokken streelt. Jaloers, op het zand dat je natte blote voeten kust. Jaloers, op de zon die een stralende glimlach ontlokt. Jaloers, op de degene die in je ogen ziet wat ik had willen…

Ik zit gevangen in een web Muren komen op me af Veel mensen om me heen Maar toch intens verdriet Ik voel mij zo alleen luisteren doen ze niet Ieder gaat zijn eigen weg maar ik draai in een cirkel Kom ik hier nog ooit eens uit was het dan fout mijn besluit Ik vecht tegen eenzaamheid al zeg ik het zelf, een hele strijd.…

Ik smaak je gedachten en nuttig je gebaren. 'k Draag een witte lelie naar jou. Maar je metalen woorden kunnen de kilte niet klaren - in mijn handen, de bloem, die ik reiken wou - Ik proef op m'n lippen het vergrendelde woord. Onschuld sterft weer in mijn mond. Ogen neergeslagen, warmte wordt niet gehoord - witte blaadjes vallen luid op…

Mijn laatste hoop zal ik sterven in vleugeltranen, een zwanendans; de schoonheid moet ik derven, mijn waarheid krijgt geen kans. Ik ben een schaduw zonder licht, de zon kan mij niet vinden. Ik ben massa maar heb geen gewicht en niets dat mij kan binden. Als desolate wervel in de wind draai ik mijn eigen tuimelkolken; niets en niemand mij…

je hebt het goed gedaan ook ik was opgesloten jij hebt mij gebroken uit de sleet van het bestaan samen verder gaan de wortels weer gescheiden zonder snoeien konden we niet bloeien, verdorden we binnen het jaar jij durfde te snijden liefde pijn te laten lijden om zo te overleven met elkaar Ik dank je voor dit liefdevol…

't Werd stil aan tafel. 't Was of wijn en brood Werd neergeslagen uit de greep der handen. De kaarsvlam hing lang-wapperend te branden En 't raam sprong open door een donkre stoot. Als water woelden in de nacht de landen Onder het huis; wij voelden hoe een groot Waaien ons aangreep, hoe de wieken van de Vaart van de tijd ons droegen naar…

Droomloos slapen Verloren in een bodemloze zandloper Slapende dromen Vergeten in een allesoverheersende doodskreet Bang worden van de angst Vertwijfeld verdragen Angstig om een eeuwige nacht Donker dralen Versmelten met een veilige plek Onbegrijpelijk lijden…

Inktzwarte nachten, dolende gedachten Zwerft hij door de dagen Naar gezelligheid smachtend Maar zijn huis bestaat louter uit kartonnen lagen. Niemand die aan hem zal denken, Een kaartje zenden 'een vrolijk feest'. Geen vriendelijke groet die ze zullen schenken Voor hem is deze tijd een ware plaaggeest. Dwaalt hij weer verder door de vriezende…

Je bent zó ver weg Het bereik is zo klein Je gedachten niet te lezen In een wereld Waar niemand de toegang krijgt Je bent hier aanwezig Met een prachtig lichaam Ik kan je aanraken Maar je voelt geen liefde In de wereld van jouw donker Je bent mijn geliefde Ooit beminde je mij Je passie was ongeremd Het ongeluk maakte alles stuk In…

Weemoedig ziet ze op de kast het allerlaatste poppenbordje; haar vingers zoeken in haar schortje elkander voor een stil gebed, als tijd weer wordt teruggezet. Een boze hand die kopjes wast en breekt; haar grijze ogen sluiten; herinneringen die niet buiten, maar binnen bleven levenslang; dan sloft ze even naar de gang. Haar kleine schreden…

Ik schreeuw……. luister hoor geen enkel geluid Slechts een stil gefluister borrelt zacht mijn ziel uit…

het is haar stilte haar leegte haar ruimte zonder licht waarin de doem steeds sterker wordt naar binnen lijkt gericht het is haar denken haar kern haar leven onder druk waarin de bloem steeds zwakker wordt onbruikbaar voor de “pluk” het is mijn blindheid mijn doofheid mijn zwijgen zonder doel waardoor de dans ontsprongen wordt zij…

Mijn hart vult zich met de hartstocht van de zee. Fluisterende golven bulderen in eenzaamheid mee. Verloren in de radeloze blik van de oceaan laat ik de leegte zonder ophouden bestaan. Aan de rand van de duinen, voorbij het eeuwige water, keten ik mijn handen aan de horizon, verbonden met een uitgeputte achtergrond. Het zand blijft aan…

Je bent gevangen in een kooi De dromen mogen niet leven Stil glijden je dagen weg Je bent gevangen in liefde Die je in een web heeft misleid Nooit was dit jouw keuze Je bent gevangen in die keuze Doortrapt en heel gemeen Die andere liefde was zo dichtbij Je bent gevangen in een kooi Zal je ooit de sleutel vinden? Die jou zal brengen…

Ondergrondse gedachten delven een seizoen tussen de zomer en de herfst. Tranen doordrenken de aarde. Vochtig verdrinkt het groen dat nu aanvaardend sterft. Schuilend in het flauwe schijnsel van de laatste uren, lijkt de tijd verloren te dwalen, ze kan de nacht alleen maar verder dragen. Verdoofd door de wind, overwint de stilte een…

Een oud spinrag nestelt zich in de herfst van het laatste zonlicht. Draden breken onder een pijn van afgestorven bladeren, geweven op een zilveren lentedag. IJskristallen treuren om de kilte van een zwijgende maan, gevangen in een web van een ingekraste traan. Een frisse huivering druppelt uit mijn koude lippen, ik adem de winter…

Hoop en wanhoop sluimeren in mijn ogen. Ik draai me nog even om en stap uit een cirkel van maanlicht. Langzaam los ik op in het donker en zwaai naar mijn eigen schaduw. Berustend streel ik de zachtheid van de avond en liefkoos een naderend dwaallicht. Zonder stil te blijven staan speelt de nacht met eenzame twijfels. Uit het verleden…

Versteende agressie stoeptegel grijs gebroken straten onbereikbaar onbegaanbaar gebroken eenzaam…

Huiverend opkijkend Dicht bij de dood Snakkend naar een laatste woord Zachtjes stervend Verloren als mens Delvend naar een laatste wens Stokkend ademend Gevangen in een gedicht Raspend naar een laatste evenwicht Angstig zwijgend Vergeten in de tijd Vergruisd naar een laatste waarheid…

Ik zie haar weer lopen, een klein eenzaam figuur. Zou ze nog ergens op hopen? Wie maakt haar ’t leven zuur? Weer treft mij haar schuwe blik. Ze komt iets dichterbij. Ik lees iets van schrik. Steeds weer denk ik dan: Waar zijn haar vriendinnen? Weet dan niemand van wat er daar schuilt vanbinnen? Ik groet haar bedeesd groet ze terug…

Lange dikke wollen jas Altijd eendre zware pas Loopt hij voort en loopt hij voort Loopt van oost naar noord naar voort Stopt en staat heel even stil Denkend dat hij keren wil Loopt weer verder dan naar noord Loopt hij voort en voort en noord Zoekend zoekend naar het oord Waar z'n kinderziel ooit werd vermoord…

Laten we de hand in een slaan zodat we samen sterker zijn Wil toch niet steeds maar alleen gaan Deel je smart en deel je pijn Wees niet trots door steeds te zwijgen daarom voel je je alleen Pak die uitgestoken hand maar Sla de handen maar in een... Samen vinden we de weg wel als we verdwalen in het dal Laten we de hand in een slaan…

Ogen verschrompelen, er is geen geloven. Het pad versmalt naar bloedende kloven. De afgrond lokt naar transparante geheimen. Een diepte om tongloos in achter te blijven. Wanhoop komt dichterbij, er is geen herleven. Tussen de lucht en de aarde is er alleen maar een bewegen. Een bewegen in waanzin Naar een sterflijk einde. Een leven…

En er’s niemand voor haar problemen met baan, de studie en die vriend Dus loopt zij op haar eigen benen waarop ze staat, de kost verdient Maar soms zijn benen niet genoeg om de last van ‘t hier te dragen dan hangt ze liever in de kroeg mijdt spiegels waarin haar ogen vragen Ze heeft geleerd voor dit tentamen ze kent zichzelf, weet di’s een…

kijk ons daar lopen ginds aan de horizon van ons leven we sprokkelen houterig wat woorden bijeen onze herinneringen allang in bruikleen tussen stapels generaties waar niemand zich nog aan waagt. straks hangen we in doorkijkkastjes, tuurt de wereld in onze ogen op zoek naar wat licht, volgt onze vermoeide stappen, staart…

Ik draag de eenzaamheid naar een bos, vochtige bladeren in mijn hand, geurend naar een verloren land. Langzaam praat ik tegen zwijgzame bomen, ik vertel hen een eeuwenoud verhaal. Heel bewust haal ik adem en voel in het ruwhout van mijn lichaam oude tranen, van schors ontdaan…

het bos is hol de bomenrij komt maar niet naderbij het pad is al verleden ik wil de stammen voelen de sappen horen gaan maar ze ontwijken kijken me niet aan ik zoek wortels om de boom te raken maar in de bodem vind ik enkel gaten het blauw dat hemel biedt is er nu niet, bladerkronen dichten zich volkomen angst laat me verdwalen…

Een apathisch zwijgen Een wegglijden in mijn lichaam Een langzaam haperen in mijn lijden Een schimmig doodsbeeld wil me verleiden Mijn pijn graaft steeds dieper in een bodem van tranen Met elke stilte gaat mijn pas vertragen en tekent wanhopige lijnen op mijn gezicht De nacht lokt me met haar verblindend licht…