Alle inzendingen over afscheid

Waar de groene gronden dampen en de stilte hoorbaar is. Waar zon en wind immer remise spelen en het machtige water de smalle kust markeert. Daar glijdt het leven door in tijd en kan de rust mijn ziel bewaren. Daar te wezen is voor eeuwig zijn.…

Geef me een hart van marmer en ik geef je het bloed van vers gesneden bloemen! Al zal er geen as waaien over de Straat van Gibraltar en al zal er geen hout in de aarde van Granada rotten, wanneer ik nu vertrek zal het voor altijd zijn. De gamelan heeft de flamenco doen verstommen, de buffels in het rijstveld malen niet om matadors…

Het loopt zacht suizend door de kier tussen sluisdeuren die nooit meer open gaan. In het water van deze haven lopen geen schepen meer binnen, zacht wier wiegt rustig in de hoeken, oude mossen schilderen het vale hout van de deuren dieprood en donkergroen, mengkleuren van de bladeren die rottend oplossen. Olieachtig drijft een laagje over…

Ontsla me maar en schrap me uit uw lijst nu zit u daar en ik ben afgereisd u zei: mijn lichaamstaal stond u niet aan u zei mij 'vrij normaal' dat ik kon gaan de daad bij 't woord gevoegd, ga ik op pad u, en uw soort, blijft zitten op uw gat…

ze is het vechten moe regels als degens te kruisen al haar woorden te wegen ze vallen toch verkeerd als een weegschaal steeds wordt gemanipuleerd en zinvolle argumenten worden doodgezwegen -lente was nooit winters de zomer kende geen kou en regendruppels in de herfst droogden altijd op in blauw- ze is het strijden zat wist zijn handtekening…

Ik zoek je Een kreun over m’n lippen, Ik ben je naam kwijt Toch was je één van mij Gravend in de modder Van wat was Kom ik alles tegen Behalve jou Uitgelachen door mezelf Heb je niet nodig Maar zorg overmeestert Elke flinter ratio Een vloek geeft even kracht De donkere spelonken Van m’n geest Staan op een kier Dan als ik op…

“Buitenzorg” heet “Bogor” nu “De Plantentuin” noemt “Kebun Raya” Nog steeds groeien de bomen de hemel in en verscholen in een bamboebos, het aantal van een en veertig graven waarvan de stenen zwarter ogen, de tijd heeft hier gerust Elisabeth Charlotte Vincent ligt begraven gestorven aan de gevolgen van haar verlossing van een bij de geboorte…

met afkeurende blik keek ze op hem neer vers gebroken scherven stonden rechtop in het tapijt hoorbaar was het bonken van een hart, terwijl koud zweet langs zijn rug naar beneden gleed schichtig flikkerende kaarsen waren stille getuigen hij slikte toen het klikken van haar hakken wegstierf…

En dan opeens ben je gescheiden ... een deel van je leven afgeschreven in de vorm van niet meer dan een beschikking die voorzien van handtekening voor de één klinkt als zegening en voor de ander luidt als herinnering aan toen een trouwring nog iets anders was dan een echt schijt ding En dan opeens ben je los ... van een toekomst…

Liggend op je kussen probeerde je sterk te zijn. Zoveel pijn had je het maakte je kapot. Al je kracht gebruikte je om je laatste gebaar een lik te laten zijn. Een lik die je me gaf op m´n neus als teken van dank dat ik niet bij je wegging dat ik je niet verliet. Die lik betekent zoveel voor me je gaf om me en ik om jou. Mijn gebaar aan…

II Ach, wat blijft me uw afzijn kwellen! Scheiding, ach, een ijslijkheid . . . Doch – ik zal eens even schellen Om Katrijn, de linnenmeid. Diep in droefheid neergezeten, Schrei ik om de dood en ’t graf, - Kom, Katrijn, de kamer vegen! En veeg ook mijn tranen af! Scheiden is niet uit te houên Lachjens, lustjens gaan…

Ik droomde met mijn ogen open dat je daar weer voor me stond en net als toen we gingen lopen keek ik met liefde naar je mond. Alsof je wist wat er ging komen bleef je heftig aan het woord wees mij op natuur, de bomen die daar stonden onverstoord. Toen je zag dat het zo laat was waarheid aan het licht gekomen wist je ook dat ik in je ogen…

De laatste ronde klinkt stamgasten plakken aan krukken het is de hoogste tijd aftaaien wil niet lukken Morgen zijn zij alles vergeten gisteren bestaat niet meer…

Een baby in een moederbuik Hoe kwetsbaar kan dat zijn Gedompeld in pure liefde Een mensje zo heel rein Zo schommelde jij met me mee Opdat je groter groeien zou Daarna had ik je in mijn armen gesloten Je verteld hoeveel ik van je hou Maar die kans werd mij niet gegeven Geen lieve woordjes in je oor Abrupt ben…

Haast zonder het te weten probeer ik keer op keer vooral niet te vergeten. Natuurlijk doet het zeer, het afscheid blijft altijd: wat is er veel niet meer... Maar juist doordat ik lijd, raak ik je nooit meer kwijt.…

licht danste op het plafond ik proefde het gouden schijnsel dat mijn lippen verwarmde zachte muzieknoten dwarrelden als een ragfijne sluier over mijn huid waar ze zich schikten naar de contouren van mijn lichaam ik vergat de tijd tot ik de kleuren hoorde van jouw onvermijdelijke komst je voetstappen, grijs en koud verkilden mijn vertrek…

Eigenlijk zijn we allemaal te leen Niemand is werkelijk bezit van elkaar We vergezellen elkaar slechts tijdens de rit De rit van het leven weliswaar We delen het leven met onze geliefden ontvangen steun, toeverlaat en kracht maar alles is ons slechts tijdelijk gegeven Wij zijn het bezit van een hogere macht Hier op aarde dus samengevormd…

Mijn tranen om jouw dood zijn als het water van de zee. Ze stromen als een sloot voeren emotie met zich mee. De zielledruppels die ik baarde vallen en spatten uiteen. Boren zich snel in warme aarde net zo snel als jij verdween. Ik kan je nooit meer vasthouden alles wat mij nog blijft is je as. Ik zal altijd van je blijven houden en me…

Ontmoedigd en ontdaan staat hij aan de kant. Moet haar laten gaan. Ontredderd kijkt hij haar na, zijn armen langs zijn lijf. Zijn kin rust op zijn borst. Ontluisterd door het gemak waarbij zij hem verlaat. Zijn ontmaskering is een feit. Ongelukkig en in een klap jaren ouder te zijn geworden, draait hij zich om, en verdwijnt achter…

ik ga voorwaarts, de linker voet eerst kan ook de rechter zijn, 't is om het even een schrede die men voorziet en beheerst en traag een afdruk in het steengruis ververst zoals de dode even de adem mocht beleven het spoor naar de laatste toekomst wordt getrokken in de stoet vergezeld van verstilde zwarte kraaien zij kennen de mimiek van een…

uit duizend ramen huil ik jou met ogen voorbij de dood, gezwachteld in het afscheid heb ik je lief zei je jouw naam tussen mij en morgen zo droomde ik de wintersterren op reis naar lichtbevroren regen wind volgde de vlindergevouwen woorden en ik huil verzamel jou in alle wolken van dit leven…

Ze gaat verhuizen zegt ze Ze gaat buiten wonen Ik vind het een gek idee Ze loopt er al op vooruit met haar rode konen Ze wil een tuin met kruiden Ze heeft horen verluiden dat de lucht er zoveel schoner is Ze zegt dat het zal lonen Er is m.i.natuurlijk niets mis met verhuizen maar haar verdriet verhuist mee.…

de getergde hand op je doorgezakte schouder warmte voelt kouder dan ijs stromend door aderen leegte doet woorden verstommen tot 't niets sneller dan licht schiet 't door je gedachten wanhoop nabij beukend tegen de ruwe kade gevoelens trekken kolkende massa tegemoet bergen woest verzet over het gans onmogelijke storm je onheilspellend…

laat het maar zweven geef het geen naam het recht van bestaan heeft zich al bewezen voltooid is de ontwikkeling de tijd van projectie voorbij slechts onvergetelijkheid blijkt hier levensvatbaar lippen worden gedicht met een laatste kus die zal blijven zweven in geklaarde lucht…

Hoe lang heb ik op jou gewacht starend uit dit venster hoeveel tranen heb ik gelaten wanneer ik jou bij me wenste Hoe onbegrepen heb ik mij gevoeld als mijn kroost mij kwam bezoeken en hoe verward was ik soms als ik jou zocht, in fotoboeken Waar heb ik jou niet gezocht met als drijfveer mijn verlangen en waar eindigt toch het zoeken door…

D iep zit de angst .O m dat wat .. O ok een .... D oel .... G eeft .. A an jou .A ls mens toch N ooit in te zien.…

laatst bezocht ik weer je stille ademloze lippen en ik vroeg slaap je nog mijn liefste ik hoorde de voorjaarswind huilen om het antwoord de dood drukte jouw ogen dicht beneden waar de aarde steeds schuil gaat en jou diep ontving als een kind in haar schoot koud met daarboven het licht van het onmogelijke loodgrijs…

Je speelde de dood en het meisje zoals ik het nog nooit had gehoord. Je zei: vraag niet zoveel, je zou beter luisteren. Je zong dat je stierf, maar het was niet echt, want hebben we niet op de receptie nog gepraat met je neef en je tante? Je hebt het altijd in je gehad, zeiden ze, en jij was blij. Later wel echt. Nu je zwijgt ben…

De koude lucht weerkaatst haar gezicht In het raam van mijn ziel Mag ik dromen van jouw ogen Waarmee ik de doden zie Daar waar het groene het zwarte omarmt Op het glazuur van de kist Laat ik jou voelen in het nu Waar niets meer is zoals het was Jouw lach die niemand meer doet stralen Slechts tranen in het tranendal En het donkere licht…

Ga maar ga naar ongerepte velden waar alles anders is koeien mekkeren schapen loeien weiden blauw van warmte zijn en zonlicht nacht verkilt ga maar luister naar de woorden die geboren werden uit een klank die jij niet kunt verstaan maar toch als eigen taal herkent ga maar zoek de wegen in het land dat wacht tot jij in eigen tuintje…