Alle inzendingen over overlijden

Ik open het oude gietijzeren hek en een koude rilling bekruipt me. Het verlaten grindpad knispert onder mijn voeten, als ik verder loop. De stilte die hier heerst, maakt me onrustig en schichtig kijk ik om me heen. Verderop staat een jonge vrouw, met een klein kind aan de hand. Ogen priemen in mijn rug, maar ik kan niet ontdekken wie…

Het gezicht van je handen, Zo rustig in elkaar Het beeld van je gesloten ogen, En je mooi gekamde haar Zo lag je daar zo vredig, Je hebt je best gedaan Zo eenzaam als ik me voelde, Zoveel liefde strooide ik uit Maar laat me nu niet vliegen, Voordat ik deze deur afsluit Ik houd hem voor je open, Houd jij me op de been? Want een verlies…

De deur van het leven Gaat morgen voorgoed dicht Je gaat je reis beginnen Vanavond zijn we nog samen Ik streel je koude wangen De kaarsen worden aangestoken Om je lichaam heen Het afscheid is van ons samen De hele nacht blijf ik bij je Totdat het morgenlicht er is De reis gaat beginnen Jij alleen weet de weg Ik geef je mijn liefde mee…

ik heb de stenen weggerold de graven gaapten dood op witte doeken zag ik jou je rug getekend in het rood de wereld maakte vuist sloeg met lange riemen doornen haakten in je huid schreven pijn in lange striemen ze hebben je gekroond tot koning van het woord gehangen aan het kruis met anderen vermoord maar je bent opgestaan hebt ons…

Zwaar werden de dagen, en lang duurde de nacht Hoe moeilijk is het vechten bij het ontbreken van de macht? Maar ondanks het verlies, van de strijd om het leven, heb je ons een stuk geluk en liefde meegegeven...…

Hoe ligt de stille heide dáár Gelijk een bloeiend graf! Geen klank, geen lied breekt even maar Het doodse zwijgen af; 't Is, of die nevel, koud en kil, Het brede land begraven wil; De zon schijnt vreemd en rood, - En op de hei speelt bleek en stil Het Kindeke van de Dood. Er leefde een kind in 't heideland, Een zwak en zieklijk wicht;…

Mama luister! Hoor je dat zacht geluid? het is de engel die komt aangevlogen hou me vast mamma, het is bijna tijd dat God me voorgoed van pijn bevrijdt nu kan ik eindelijk mijn tranen drogen De engel draagt me zo in zijn armen naar de hemel waar mijn opa wacht en alle bloemen voor eeuwig bloeien ik met andere kinderen kan stoeien waar niemand…

Een bedroefd gelaat asgrauw en doorleefd een verdwaalde traan vindt langs rimpels haar weg ... Een gegraven graf omkranst door bloemen een foto, een kaars, een lint, een laatste groet voorbij ... Afscheid in woorden een lied vol emotie een gebed, dat verhaalt het leven is eindig, voor eeuwig ...…

(verslaving & dood) jouw verlaten zand woestijn is decorum voor valse goden in een zee van witte doden waar hun resten zouten zijn waar de duinen lijnen in de hete luchten nog trillend zuchten en plots verdwijnen waar het water de wond verdriet en het bloed kruimelt of niet bestond waar jouw droge schreeuw slechts de nagalm vond…

Elke rimpel zo verdiend Op uw hoofd en op uw handen Minuten o zo traag Vroeger veel te snel De oorlog en uw man Ik hoor het voor de tiende keer Alles beter dan nu U geen spat veranderd De dood ligt op de loer Je weet dat het zo stopt Iedere wijsheid al gebruikt Ja ik doe weer voorzichtig Ik ben van u gaan houden Ook al ken ik u niet…

Nooit vocht één ongelijker strijd dan jij tegen dit sterven de harde onafwendbaarheid die langzaam jou ten grave leidt .... om Leven te verwerven. Nooit bad voor iemand ik zozeer dan jou en voor jouw leven gaf aan jou liefde keer op keer en aarzelend slechts leg ik mij neer: er valt niets meer te geven. Nooit zal één dichter…

terwijl de woeste zee mijn voeten willen grijpen tel ik steeds mijn stappen met mijn ogen dicht voel ik hoe jouw vingers in mijn handen knijpen draag ik op mijn schouders jouw vederlicht gewicht terwijl de harde wind mijn lichaam doet verlangen naar de luwte van een duin en de kalmte van jouw stem verdrink ik in mijn tranen die glimmen…

Nooit vocht één ongelijker strijd dan jij tegen dit sterven de harde onafwendbaarheid die langzaam jou ten grave leidt .... om Leven te verwerven. Nooit bad voor iemand ik zozeer dan jou en voor jouw leven gaf aan jou liefde keer op keer en aarzelend slechts leg ik mij neer: er valt niets meer te geven. Nooit zal één dichter…

Je was pas halverwege en misschien nog niet eens daar toen de aarde je weer opnam Ik wilde je vertellen over passie en verdriet want ik dacht dat ik dat meende Mijn pose was een valse en jouw passie pijnlijk echt maar je zweeg en liet mij praten Pas sinds ik aan je graf stond en geen woord meer zeggen kon hoor ik telkens weer jouw fluister…

Onwerkelijk... Onwerkelijk, het gevoel nu je er niet meer bent Onwerkelijk, het gemis dat nooit meer went. Onwerkelijk, de leegte nu je niet hier naast me ligt. Onwerkelijk, in mijn gedachten zie ik je nog steeds gezicht. Ik wou dat ik je kon aanraken, nog een keer jou armen om me heen kon voelen Ik wou dat ik je kon vertellen hoeveel ik…

Kijk mama, allemaal sterren, woont papa nu op een mooie ster? Dan moet ik héél hoog klimmen, waarom is de hemel toch zo ver? Als ik nu eens heel lief ben, ziet papa mij dan wel? En wat nu als ik stout ben, kom ik dan in de hel? Zijn er hier boven in de hemel ook mensen met kiespijn? Is papa daar ook tandarts, ajakkes, wie wil dat nu…

Vechtend met een verwoestend verlangen in een teloorgaand lichaam gevangen dool ik in martelende onzekerheid van een uitzichtloze eeuwigheid Milde glimlach uit de wolken zachtjes strelend rusteloze volken die strijdend ten onder dreigen te gaan in een moeizaam bevechten van een menswaardig bestaan. Een sterke belofte na eeuwen bijna in…

Mijn nachtelijke zon,mijn diamant gevat in diepzwart fluweel; ik wou dat ik je kon aanraken,want jouw aanwezigheid maakt mij heel. Jouw schittering vangt mijn verlangende blik je doet me beloftes zo vaag Doet het je niets dat ik hier verstik in de wurggreep van tijd, zo traag. Toe straal me op,naar het firmament en laat me versmelten met…

Ontluikend in volle zon mocht je een tijdje volop bloeien wat zo veelbelovend kon kan nu niet verder groeien. Op het einde van dit korte leven al ben je dan een beetje dood wil j'er ruimschoots een vervolg aan geven met je bovenlijf ontbloot.…

De zon die nam mijn schaduw mee tot achter donkere wolken waar uitgeblonken sterren treuren over vaal verbleekte kleuren van een gestorven regenboog Waar de maan probeert haar schone schijn nog vol te houden en hoog verheven blauw plaats maakt voor diepgrijzend grauw dat zich droef vol tranen zoog Waar wolken zich verweven tot dichte deken…

De vijver ligt doodstil over het water trekt een laatste rimpeling De bomen staan roerloos door de toppen gaat een zachte fluistering Een bleke zon klimt traag de nevel in en wordt zo herinnering…

mijn doodstille vriend ik hoor de zielen scheuren het hart tot bloedens moe mijn zinnen braken treuren en woorden klappen toe ik heb dan maar de muren afgemaakt de deuren afgesloten de venstergaten afgedicht nog alleen mijn droge stem en mijn eigen echo die ik ken 't geroezemoes is uitgesloten weggekropen in de barsten van de wanden…

Een koude wind waait door mijn hart Een zee van tranen door mijn ogen Waarom is de waarheid zo hard Al mijn hoop in een klap vervlogen Het gemis steekt in mij Door scherven van verdriet, ze doen zeer Ik wou dat ze die woorden nooit zei Maar ze waren er: Hij is er niet meer....…

Zonder een blik Zonder een knuffel Zonder een aanraking Zonder je te zien Zonder je te kennen Mis ik je Ik kijk naar je foto Jij bent de vader van mijn vader Je bent gestorven voor dat ik kon beseffen dat je er was Ik was een klein baby’tje toen jij stierf Er is veel over je gepraat Veel over je verteld Ik mis je Zonder een blik Zonder…

Hoeveel keren liep ik al op een kerkhof rond Eerst voor mijn werk zag ik iedere zerk en las dan al die namen met spreuken, teksten mooie woorden, die bij de overledenen hoorden en al die gestorvenen samen vormden een geheel van wat eens mensen waren het waren er heel veel... Maar, anders wordt het als een familielid is overleden, die…

De vergezichten hullen zich in nevelen voor wie ze met mij wil bewandelen. Deze weg ga ik alleen; het einddoel is te zoet om te delen.…

De bladeren geboren jij in de tijd bevroren het groen lijkt bruin de zon lijkt verdoofd ik heb het je beloofd, ik mag niet rouwen toch voel ik me verloren ik kan je niet meer horen, nimmer meer, het doet zo'n zeer.…

Het kwam op een avond heel onverwacht dat vreselijke telefoontje dat mij helemaal van mijn stuk bracht ik kon het niet geloven jij was van mij weggegaan zonder ook maar afscheid te nemen ik voelde mij zo eenzaam er waren geen woorden voor waarom overkwam het jou we moesten elkaar nog beter leren kennen o wat hield ik veel van jou…

Als een parel in een oester heb ik je negen maanden gekoesterd. Als een roos in een knop bloeide je bij mij beknopt maar veilig op. Als een juweel van onschatbare waarde heb ik je gelegd in de schoot van moeder aarde Als een schaapje klein en teer ben je nu veilig in de kudde van de heer.…

grijs is het blauw van het zilvergrauw, zoals het baren van trage golven die nog gelaten stranden al zijn dagen als toen hij verlaten zijn stappen bedacht hij ze voet voor voet in het zand bedrukt achterlaat voor goed enkel de herinnering spoelt de sporen naast het water dat achterblijft tot de vloed zich haast en alles weer vervaagt…