Alle inzendingen over algemeen

Uit het donker van de nacht een kleurenpracht... Een gloed die mij verwarmt Een arm die mij omarmt Dan een gezicht Een warme blik op mij gericht Heel even maar Dan lost weer alles op Naar waar?…

hij zegt duizend dat is zeker genoeg voor veel zoals een duizendpoot of duizend bommen en granaten het is veel zoveel als duizend dat is zeker genoeg voor veel…

Misschien mag ik met poppen dollen of kleuren kladden op papier naar buiten voor het speelkwartier met in mijn hand twee krentenbollen Misschien lach ik wel om de regen die vrolijk spettert in een sloot en voer aan eendjes stukjes brood die ik van moeder heb gekregen Misschien vind ik mezelf verdwaald in levensechte dromen waar jaren…

Hoe verbolgen was Nederland, althans een deel toen men vernam dat men een nier wég zou geven zelfs onze regering was het er niet mee eens hoeveel mensen er aan de tv zaten, kunnen we slechts raden de uitkomst van het géven van een nier was dat die niet uitgedeeld werd. het eindresultaat is een voldongen feit donors geven zich…

Te snel noemt men mij engel want om in ‘t licht te komen moet ik hemelshoge treden met eigen voeten nemen Soms val ik, moe van ‘t klimmen al bestaan er geen gevallen engelen behalve ik dan, Lucifer geworpen van de hemeltinnen Zelfs in het diepste van die val land ‘k zacht op glans en warm herinner ik mij de zoete geur parfum en Eva…

Bekijk mij niet als mijn grimassen spiegels breken als ik me wend en keer naar venster, wand in slapeloze nachten als zelfs de lakens zuchten Of hoe ‘k mij voorwaarts tast blind geketend aan mijn pijn (want zelfs van die kun je nog houden) enkel te zijn als ik mijn verzen lees Ooit was er slechts één woord van jou genoeg om mij te laten…

ik weet nog moeder vroeger als ik de slaap niet vatten kon omdat de regen aan de ramen ruiste de avond door de kamer liep dat jij kwam zitten bij mij en zacht een liedje zong totdat de slaap begon te knagen aan mijn ogen en dat heel traag een droom uit klanken steeg die ik nu nog kan horen wanneer de regen ruist en het mij lijkt of jij…

Schuin voor me ging ze zitten lang nog even slank en gracieus geen bril , noch lenzen zag gewoon haar ogen nog even blauw zo had ik altijd willen wensen zag ze mij , ze hield haar hoofd licht hellend de beweging van haar neus, voelde het ze herkende heus ik knikte, lachte even muziek begon te spelen in mijn stoel zat ik een…

Haren wild dieprood gekruld Mijn schaduw glinstert glans Dartel op hooggehakte pumps En heb de godganse dag sjans Mijn huid lijkt wel van brons Ogen lijken groen op te lichten Glimlach schijnbaar aanstekelijk Laat geluk naar buiten richten Parfum als een heerlijke hypnose Zweemt bedwelmende rozengeur Mensen lachen spontaan en lief De…

Een stofje in het universum Een deel van het geheel Meer mogen we niet zijn Een onderdeel van veel De twinkeling van een ster De wereld van dromen Totdat z’n vrije val Daar een einde aan laat komen De diepte van het zwarte gat Verdriet van wat we missen De zuiging van het lot Dat zonder reden kan beslissen De straling van de maan…

Je loopt elke dag je leven voorbij zonder dat je er even bij stilstaat het mooie van die dag schuif je opzij het lijkt of je die dag gewoon overslaat. Elke dag loop ik gewoon door zonder dat ik even stil blijf staan, voor alle schoonheid mis ik oog en oor ik wil zo snel mogelijk doorgaan. Soms kijk ik verwonderd om mij heen vraag mij af of…

Zij aan zij staan ze wachtend op de stoep vlak bij de halte van lijn zeven de een ziet er verpaupert uit de ander puilt het leven beiden geuren kwalijke vertering een paar is snel te zien maar steelse blikken kleven aan het grijze en het groen ik schaam me voor ze als ik hen daar zo verlaten zie wetend dat zij innerlijk aan mij…

Ergens een punt achter zetten Achter een relatie of een zin Wroeten met de punt van je mes Tweede punt van de vergadering Dwalend een lichtpuntje zoeken Het kruispunt nabij de afslag A4 Een punt slijpen aan je potlood Extra bonuspunten bij het bier Punten winnen bij het kaarten Een punt zetten en maak je waar Geen punt als je wat later…

tijd vertraagt mijn groene vingers de houten pop een bomenelf knoestig gezicht knokige vuistjes zijn bruin olieachtige huid ademt transpireert stil en beweegt van binnen naar buiten in dikke zwellende druppels tijd vertraagt ik heb hem geen wil meegegeven maar zijn glinsterende oogjes verraden mij het is niet hij het is…

er zou sprake kunnen zijn van wat te horen valt de oren voorlangs binnendringt en daar langzaam zingt van ochtendpreek tot avondlied geen mens die zulks verbiedt er zou sprake kunnen zijn van wat verzwegen wordt de oren ongeteisterd rusten laat en ergens elders zielen wint van prille ochtend tot noeste avond geen mens die zulks gebiedt…

Aarde van nevelend blauw; hemelsoog van troebele verzuchting... Houdt mij de bril van blindheid voor en breek het hardste licht tot wit in zwarte kleuren of laat het zoete zingen klinken in de zoutste herinneringen. Trek je ooglid dicht met een zweem van bezwering, tot de tranennevel; wit en grijs soms crèmezwart zich vergist en het donkerste…

hier ligt ze, de nestbevuiler de hond die beet in de hand die hem zo trouw heeft gevoed van pup tot volwassen en toch, wat is er loos er is geen houden meer aan gij zult zwijgen, inslikken wat te heet is in uw mond uw tong verbranden, de waarheid ligt niet in uw kamp, een andere bal is aan de rol en zo verdwijnt het kleintje de lak…

Gebeurtenissen van toen laten in het licht van nu een silhouet achter op de muur van de toekomst Een schaduwspel met een eigen verhaal beïnvloed door het lot geweven door onszelf De dimmer in ons hart versterkt of verzwakt het beeld dat overblijft op het doek van de ziel Een licht-en-donker-vogel ontsproten uit twee…

ze graast de dag in haar staart loom omlaag tot in de witte slierten die het gras verhullen hier geen hoeven meer ergens in de verte loeit een bronstige stier de os opzij, het kalf komt in gedachten voorbij de boer die zich in de klauwen wrijft de tijd schrijft hier over koetjes en kalfjes en laat het schillen over aan andere patattenboeren…

Ljocht tusken beammen fan eartiids ferduste poëzy har yn it hear en fear yn e limoer fan ljocht bruts se iepen trochskinend yn e linen fan natûr fuotstapjend op e wyte wei sa sêft yn sjeandereach wher yn fûgels fleane ûnmerkber hast stil yn it tsjinljocht fan e joun vertaling Licht tussen bomen van vroeger verdrong poëzie…

Koud is de winter kaal en guur sneeuwwit, spekglad en leeg. De lucht vriest vast aan wat er van het landschap over is. IJs gletsjert in het water. Als er binnen weer een storm opsteekt sluit ik de deur van mijn ziel - een glimlach - en ziet niemand wat ik heb.…

de onschuld ligt in de verleiding het hart te grabbel en het weelderig lijf ongeboeid zo boeiend hier moest hij komen terwijl de maan klimt tot haar hoogste punt een man zijn vrouw geslacht nog onderscheidt van anders en met goud bedelft rozevolle lippen moeten onberoerd betast, gekust de hemel helemaal tot op de aarde neergedaald…

Angst. Nooit heb ik gedacht aan de dood, zo ver en zo onwezenlijk. Maar nu het einde haast geweven is aan de tijd die ging en ik hier sta met lege handen, met grijzend haar en zonder het beminnen van toen het jeugdig zong in eindeloze weiden. Leg ik mij neer en kan alleen nog teder zijn, en al de liefdes die vergingen in de schaduw…

Waarom liefste? Waarom liefste wil je woorden en mij dwingen tot een lied? Liefde leeft in stille dingen. Liefde leeft in woorden niet. Liefde zucht in onze harten, in ons saam gedragen zeer. Wat wij hoopten en verwachtten. Wat mijn lief is liefde meer? Liefde leeft in grijze haren. In elke rimpel, van onze huid. Al die jaren, onze…

Let maar eens op zegt hij. Hier vliegen de vogels veel langzamer hebben veel minder haast. Waarom zouden ze ook, er is genoeg te halen hier kunnen ze de boel overzien. Bij jullie, bij jullie trekken ze altijd een spurtje zijn ze altijd bang te laat te komen, net als jullie. Ik ben toch echt niet van plan er een stopwatch bij te halen zeg…

Het onaantastbare aan te raken en te ervaren hoe je vingertoppen wegvloeien in lauwe hemelbanen van kloppingen en ruizelingen in en uit, in en uit zo los je jezelf op: smelt je in een plas en drenk het omringende met levenslessen van vrieskou en wolken verzadiging van minpunten vlei de aarde open wijd je openingen en wacht hoe de koude…

daar lig je dan akker van belofte glooiend in het licht als een beminde deinend in mijn blik hangmat van verlangen gekoesterd door de zon met weligheid omhangen de elzenhaag hoedt je voor de strakke wind een smaragd voor ieder die je mint je boomgaard lokt geen merel is beducht je aarde komt tot leven de hemel opgelucht…

Zoeken naar een nieuwe wereld Een wereld groot of misschien klein Waar zoete klanken troosten En woorden werkelijk zijn Geen spielerei geen fratsen Geen ongeremde woordenbrij Geen schelden gokken patsen Maar dichtkunst voor jou en mij Gedichten om op te toasten Springend lam in de wei Een kalfje net geboren Voorbeeld voor jou en mij…

De verwarring heeft toegeslagen, nog voordat ik het kon bevatten. Mijn ogen, vroeger nog gesloten, gaan open en ja, ik kan weer zien. Het antwoord op al mijn vragen, gezocht nadat ik me wou bezatten, kwam tot mij, geheel onverdroten. Ik handel er weer naar, bovendien. Liefde: Het laat m'n hart kloppen, en voorwaar, het voelt weer goed.…

dampend stampt hij daverend zich stoomsissend traag op gang tsjokt en sleurt verdapperend door het donkerende land knarseknokend kraken dissels sporen ketsen vuur en glans tenderend over de wissels takketoemt hij in kadans scherend dendert hij langs bomen muren, staken, bruut beton onder bruggen, onder bogen drijft hij naar de horizon…