Alle inzendingen over afscheid

daarboven staan de sterren kan ze alleen niet zien maar als de wind nu draait dan.... heel misschien als de wolken zijn verdwenen en de lichten zijn gedoofd zie ik de hemel... zoals jij me hebt beloofd…

een deken van grijs ligt over de Maas het is nog vroeg als ik daar naar toe reis mijn lijf draagt nog de waas van ene menselijke vervreemding het was nog kort geleden dat ik de gerolde Samsom naar het verleden joeg ben nu mijn eigen baas zo wilde ik bewijzen het was Nico uit Tine die mij door de jaren droeg hier aan de kade op een…

in deze nacht sluipt de zondag binnen door open deuren hoor ik de echo van de voorbije dag heb niet de wil een nieuw etmaal te beginnen soms is het fijn banden met gister te koesteren zaterdag is nog zo'n warme deken waarom zou ik mij er van losweken…

zwaaien deed ik nog toen zij de bocht al waren gepasseerd de straat ondanks menig autoblik werd stiller keer op keer en ik alleen de rode lampen naar mijn herinnering serveer of ook de idee dat hen een lange weg wachte zouden zij enkel de tom tom aanhoren en in eigen stilte het afscheid van ons willen verzachten ik ging maar weer…

en dan is het tijd om te gaan de antwoorden in te pakken op de nooit gestelde vragen die ooit zo belangrijk waren een laatste innerlijke zwaai naar alle uiterlijke gebaren die in de lucht blijven hangen waar ze meewaaien met de wind het regende al veel langer maar droge neerslag valt niet op…

Zo welkom in ons leven... Jouw naam allang bedacht. Zoveel liefde nog te geven, Zo lang op jou gewacht. Het kon niet, of het mocht niet. Waarom, dat blijft de vraag... Misschien zou het te mooi zijn, of wilden we het te graag. Al voordat je zou komen, raakten we je kwijt. Maar in mij heb je geleefd, je was er al die tijd... © 2006…

ik was ik was daar even en laat het weer zijn als lucht ledig…

Vlinder Mooie vlinder, zo licht als een veer, kleurrijk als een regenboog, je was zo klein en teer. Mooie vlinder, je vloog mijn leven in, lichtte mijn bestaan op, gaf mijn leven zin, Mooie vlinder, je was niet sterk genoeg, ik mocht maar even van je genieten, je vloog weer weg,veel te vroeg.…

Een jaar later... Een jaar voorbij, sinds jij mij verliet. Een jaar later, sinds jij mij achterliet met diep verdriet. Een jaar voorbij, sinds ik jouw afscheidskaart las. Een jaar later, maar het voelt of het gisteren was. Een jaar voorbij, sinds jij daar viel. Een jaar later, maar nog vers in mijn ziel. Een jaar voorbij, maar…

Het moeten gaan en 't nog niet kunnen... de weemoed die de woorden wijdt en sluiers legt over de dromen omdat de tijd nog niet gekomen, het afscheid niet genomen, de leegte niet ten einde toe doorvoeld is. Het moeten gaan en 't nog niet kunnen; de warme kleuren nog te fel de dagen vullen met hun gloed, omdat het hout nog branden moet…

De zon zoent zacht haar zijden buik Haartjes trotseren de bikinilijn De zwoele zee trekt voor mij Golfjes in het dampend zand Een strakke lijn door bruinwit branden Een wuivende hand tekent de zon Een glimlach met parelwitte tanden De spanning die ik nog net verdragen kon De zee neemt zand en vuil van mens en dier En jaagt gewassen zand…

Een periode is afgesloten, omkijken heeft geen zin. Hebben lang genoeg zitten aankloten, dag lieve vriendin. Heb verdriet, maar het moet. Ik zie niet … hoe het verder moet. Het gaat je goed. Een plekje voor jou en een voor mij. Onze wegen gaan scheiden, het is voorbij. Wees lief en misschien dat we elkaar af en toe nog zien.…

ik zal eikels rapen en noten bladeren van berk en beuk zoek gesloten dennenkegels pluk een blauwe pauwenveer mijn kleinste kunstwerk ooit dat van herfst is gemaakt zal ruiken naar kastanjes en onze laatste wandeling naar verse aarde naar Allerheiligen…

Aan het einde van het spoor zag ik de laatste treinen gaan ik stond alleen op het vijfde perron keek naar de klok die stil was blijven staan Zou dat het laatste zijn vroeg ik me af een stipje dat in de verte verdween langzaam kwam de mist opzetten waar eerder nog de maan zo helder scheen Was met die trein ook mijn liefde verdwenen had het…

klaprozenrood op een dodenschrijn het kruisbeeld lijkt aanbeden verzuchtingen worden stil gehuild als lied naar het verleden het eerbetoon moet ongeremd de lach is niet gebleven glazen zerken breken niet bedekken slechts een leven…

Ik wil niet huilen maar ik voel dat we uit elkaar vallen als bladeren uit een klaproos. Ik zag de tekenen niet op tijd en vraag nu, tegen beter weten in, of een nieuw horloge me zou helpen. Ik wil niet huilen maar de lucht is grijs waar hij blauw was ooit en de zon is niet op mijn balkon. Liefste, zouden we niet trouwen? Zouden we…

zoals je daar nu ligt onnatuurlijk breekbaar tussen de witte lakens zou ik van je kunnen houden je kijkt me aan zonder iets los te laten maar laat eindelijk wat houvast zien ik beantwoord je blik in stille aanvaarding toen ik wegging bleef de deur open jij kon hem niet meer sluiten en ik heb dat nooit gewild…

een werveling als een zuchtend flirtend kind in een spelend strelend leven een sterveling bleek je…

Wees maar niet bang, m’n lieve kind wees maar niet bang het is de wind... Het is de wind die fluistert naar de bomen dat jij, m’n lieve, lieve kind mag gaan zo als je bent gekomen Het is de wind die, ademloos, jou zachtjes weg zal dragen, dus laat maar los, m’n lieve kind en adem, met de wind... de wind die met jou,…

schor schreeuwde mijn keel de laatste kreet ver weg was ze al haar haren door de wind gespreid en op een fiets naar ver geleid zij wilde niet meer keren en zien hoe zij mij in het zeer liet teren…

zoals je daar nu ligt onnatuurlijk breekbaar tussen de witte lakens zou ik van je kunnen houden je kijkt me aan zonder iets los te laten maar laat eindelijk wat houvast zien ik beantwoord je blik in stille aanvaarding toen ik wegging bleef de deur open jij kon hem niet meer sluiten en ik heb dat nooit gewild…

Ik zie een man die weggaat. Een vrouw laat hem passeren. Daar gaat een schouder en een heup die ze heeft vastgehouden. Ze zijn nu bij de deur. Het is een messcherpe vouw. De plooien heeft ze al weggestreken. Er valt droge regen tussen zijn hemd en haar rok. Wat zullen ze groeien! -------------------------- Uit: 'Zandloper', 1997…

veelbelovend scheen je de dag tot leven te wekken maar je ging al vroeg onder door rinkelende wolken een stem druppelde binnen ritmisch als neerslag parelend zweet vormde een zandloper onderweg naar op tijd gekleurde mist dauwde doorzichtig ineengestrengelde handen tot warm en koud zich vermengden tot lauw nu regent het harder…

Het spijt me men beste man, maar als mijn bestaan zo pijnlijk/schroeiend/brandend ver(der)gaat opdat de gensters assen blijven sissen zal ik zonder meer beslissen, dat het zo niet meer kan noch verder hoeft te gaan. Brengt uw dageraad pijn in alle cellen van uw zijn? Laat het uw zintuigen ook zo schroeien door vogelgefluit, kindergelach…

Een vriend die mij pas ontvlood Hoort nog lang niet in de dood Hij was een aardig heel goed mens Kende bij iedereen zijn grens Toch moest hij dapper gaan sterven Zodat anderen zijn ruimte erven Zo gaat het leven immers door Al stelt mij deze heengang zwaar teloor Want liever had ik dat men de echte bozen Naar eer en geweten juist eerder…

Nog onlangs sprak ik verre van een vriend Die had naar veler idee de dood verdiend Hij wilde dat beslist van mij niet weten heeft toen met vaart mij het huis uit gesmeten Ik heb hem dat beslist niet euvel geduid Hij had gelijk de rekening moest nog uit Na een merkwaardig ziekbed is hij dan nu dood De kist is verzonken in kleurig glas in lood…

De oude boerderij staat zwijgend in het schemerend land de mist zijgt laag na laag op huis en heem mijn voeten tasten de aarde hier was het dat mijn vader stond wij vonden hem na uren die nog lijken te duren een koude hand lag op zijn borst een glimlach rond zijn mond…

De eerste bloem die uitkwam, in mei daar bij de vlonder Weerspiegelde in de vijver, jouw werk, jouw wens, jouw wonder Het was jouw plek, ons paradijs, je kon al niet meer zonder En dan ineens, dan houdt dat op, de zon lijkt eeuwig onder... Maar toch, toen jij was weggegaan, toen bleef het zachtjes waaien En bleef de zon, en ook de maan, de lelieblaadjes…

Langs de winkels en de aankomsthal, voorbij trefpunt en taxistandplaats, is een roltrap die je wegbrengt. Weg van mij. Zwart op geel staat daar te lezen: Departure of vertrek Jij vliegt weg, ik sta hier als aan de grond vastgespijkerd. Mijn hoofd te vol en dan te leeg; het tochtig schiphol maakt me gek. Koffers afgeladen, handbagage…

om in te schuilen zei je zacht als vertrekkende zomers zich niets aantrekken van naderende depressies als ze je in de kou laten staan en nachten niet meer hoopvol gluren naar de dageraad voor al die kille uren dat je de seconden telt zonder dat de slaap je raakt jij raakte me met dekens vol liefde maar waar schuil ik nu het…