Alle inzendingen over overig

Ik maak mij geen zorgen over de dag van morgen ik leef vandaag en doe dat graag ik geniet van iedere tel soms ben ik even een rebel dan doe ik lekker wat ik zelf wil en dat is geen nuk of een gril nee, laat mij maar lekker gaan ik geniet gewoon van mijn bestaan.…

Op haar fijnst spat zij uiteen de zeepbel…

als zonden zwaar weegt ieder jaar van spijt je oude stoel staart leeg en koel verwijt ik wil mijn leven in verhalen geweven kwijt stem zonder kracht verdwaalt in de nacht van andere tijd…

de klap van de deur ogen dicht zodat stilte klonk zonder echo van vloeken wat er bleef behalve stapels onbetaalde rekeningen en verstopte leidingen een jongen van acht die ongevraagd naar buiten zeulde zakken vol verdriet elk weekend als verdwaasde japanners op toeristische trektocht zien dat er meer was geen tijd voor gemis regisseur…

Oh lijf van steen. Het was je gebeente waar ik om ween. Je geest was oud en je ogen koud. Je was als Job onder stof en zand. Die vrouw, haar lijf, je verloor je verstand. Je slikte pillen, je geest was dood. Wie kijkt er nu om, naar iemand in de goot. Zie daar was een engel met vleugels licht en pracht. Het trok je omhoog uit je graf,…

De zon zit laag als een steile helling werpt zich schaduw op de muur vogels komen baden op mijn platte dak rennen rennen op en neer het kan niet meetkundiger meer…

Een ekster huppelde in het gras alsof voor hem zwart wit niet enkel outfit maar ook glamour was…

dichten is verward een opening zoeken de wijsheid in pacht altijd al gedacht dragend, zeer geducht de lezer bevrucht en, als het zo uitkomt, op tijd rijmen…

'T is zwoegen en zweten voor ons recht, maar eerlijkheidshalve dient gezegd dat wat de mens ook mag verzinnen oprecht gedrag zal altijd winnen. Dus doe je best om mens te blijven en tracht dat kwade te vermijden. Leef een leven vol mededogen al voelt het vaak of je wordt bedrogen. Uit deze gedachte komt mijn wens te willen leven, zo intens…

voor Tjitske Voet de wereld binnen handbereik in je eigen achtertuin met de perkament gevleugelden als doorgaande reizigers zoals vlinders die met chronische hang naar nectar even zijn neergestreken op een bloeiende struik... zo tracht jij met nooit aflatende ijver telkens het onaantastbare tastbaar te maken in geschreven woord…

Engelen bestaan wel degelijk, dat heb je zelf bewezen Niet in de laatste plaats door je geduld, maar ook Gaf je me de ruimte en de liefde die ik nodig had Elk moment van de dag voelde ik je aanwezigheid Louter warmte was het, wat jouw vleugels me gaven…

Moet daar ergens liggen een niet te schatten afstand verdwenen achter de mist Turend in het grijs lijkt alles ver weg maar toch dichtbij Gedempt klinken geluiden een stem roept vervormd onbekend toch bekend Ik stap in de dichte nevel onduidelijk nog hoe lang deze vaagheid duren zal Maar elke kleine stap weer een stukje verder…

Enkel nog verschroeide stenen langs het afgelegde pad -héél de route liep verkeerd- Daar is nu het licht verdwenen blijft het voortaan koude nacht maar hij had het zó geloofd Waar eerst enkel zonnen schenen kropen nu, hij zag het veel te laat -door de liefde blindverdoofd- slangen langs vermoeide benen voelt hij de pijnen in zijn schenen…

Hij kapselt in geluidloos hij heeft er meer dan aanleg voor…

sjamanen verbinden zich reizen terug in de tijd gerafelde broeders wachten op heling van hun leed verdronken zusters wenen men noemde hen ooit heksen handlangers van het kwaad verdroegen hun wijsheid niet elk van de vier winden hoort hun zuchtende roep kom werkers van het licht breng hun zielen tot rust…

Werp een kiezel in mijn vijver en geruisloos haast onzichtbaar over water trekt zijn kring slechts één merel zingt en de wind speelt zacht met wilgenbladeren maar de kleine vlinder vredig rustend aan de rand fladdert weg.…

Scheur mijn woorden maar, knip mijn zinnen en trek ze naar je toe, maar vraag mij alsjeblieft niet hoe vul ze gerust maar in, in je eigen verhalen, maar maak mij er niet mee van de wijs wit blijft voor mij onomstotelijk wit zwart is zwart voor mij, hoe je het ook wendt of keert Mijn moeder, lang al in de hemel, mijn vader aan haar…

Begonia's in 't felste rood twee duiven baden in de goot 't is net alsof het regent een merel kiest de hoogste noot aan inspiratie nog geen nood…

in dit grote verlaten huis voelt het niet zo pluis krakende planken en deuren ondefinieerbare geuren flikkerende lichten dreigende gezichten ik loop op een houten trap bevende benen bij elke stap er klinken fluisterende stemmen ik moet aan het duister wennen op zolder hoor ik zacht koorgezang schaduwen op de muur van de gang…

Het tikken van de klok, Je haar dat zijdezacht golft langs het grijs aan mijn slapen. Een vleug van geroezemoes dat de stilte even doet bedaren. Het ongeloof tart de waarheid daagt het smeulend vuur de nacht uit.. De onrust blijft en wakkert de vlam het besef van nog niet wakker zijn aan in het stille voorbijgaan van mijn jaren.…

ik voel het licht als warme lampen, deinend in geboortevocht naar boven, de strijd naar boven, weg van de bodem geluidloos stoot ik op het donkere ijs en zink weg in vergetelheid…

Op zoek naar dat wat je nooit vinden kunt Gevonden wat je niet zocht De regenboog is een utopie Gemoedsrust een vanzelfsprekendheid De zoektocht voortzettend Onopvallend haast Heeft hij gevonden wat hij zoek was Het lag er namelijk naast.…

hier liggen mijn woorden schroomvallig geschikt behoedzaam in verzen gegoten mijn binnenste buiten en ik naakt en leeg de inkt uit mijn pen weggelopen geschreven voor jou dit hooglied van leven mijn god,laat het je koud mijn coach en mijn minnaar mijn censor, mijn norm jou kan ik mijn verzen nooit geven…

Het stond op de spiegel geschreven, vannacht nog maar vanmorgen was het er alweer af: “Van gekruid gehakt en tomaten maakt men geen appelmoes, maar het maakt geen fluit, het smaakt nergens naar” Dat heeft die heks gedaan, om mij met deze spreuk van jou te bevrijden, toen jij me achterna zat, met dat stanleymes Al die kastdeurtjes…

Een vogel vliegt mooier dan een vliegtuig dat eigenlijk helemaal niet vliegt maar meer 'gevlogen wordt' Mooier echter nog vliegt de vlinder wiens vlucht voor de helft bestaat uit pogingen tot vliegen en voor de andere helft uit neerstorten…

Ik zag ze niet jouw scherpe lijnen alleen jouw vlieger naast de mijne ik was gelukkig jij leek me blij als kleine kinders waren wij ik zag mijn vlieger plots verdwijnen ik ging door de grond: doorsneden lijnen…

Als ik morgen bij je ben word ik pas rustig maar tot het zover is ben ik dood nerveus…

wanneer de zon plots midden in de nacht begint te schijnen de klok bij het ontwaken het verkeerde uur vertelt rivieren zout smaken en stenen zacht als kittens zijn wanneer waarneming je bedriegt het vertrouwde verandert loop je verloren in het bos van bedrog achilles hiel ontbloot samsons haar verdwenen wanneer jij die ik bemin…

men kiest hier vrij een laatste plek onder boom of struik dus verwacht hier geen geordende stek... wel verwondering over de opschriften op de zwerfkeien die dienst doen als zerk van het eenvoudige "EVA" tot een spreuk zonder schroom "I love you in de blubber" doch voor wie zich daaraan stoort is er altijd nog het crematorium…

de oude duisternis doordringt de nacht zeilen vol gedachten bollen de sterrenhemel ahoi laatste horizon! een hoofd vol ideeën klieft de radiogolven de woorden lijnen uit strekken strakke zinnen ahoi uiterste oosten! de jonge zon deint licht op het water de Aarde rolt ijlings door oranje luchten ahoi ruige roeier! de ochtend…