Alle inzendingen over actualiteit

Thuis lig ik met m'n laptop op de bank, en tracht zo goed als mogelijk te werken, maar meer en meer begin ik het te merken, ik ben de laatste tijd niet meer zo slank. Het is een flauw excuus, maar toch wel waar: ook mij valt deze tijd bijzonder zwaar.…

Het gaat snel in de tijd van corona. Wat een maand geleden nog waar was, is dat vandaag niet meer. Wat toen nog onwaarschijnlijk leek, klinkt vandaag als de logica zelf. Wat gisteren nog een rariteit was, is vandaag als de logica zelf. Wat een bron van spot was is nu het nieuwe normaal: Het mondmasker. Benieuwd hoe snel de sociale druk zal…

door het voorbeeldige gedrag van heel het vaderlandse volk versoepelt ons nu de regering de strenge regels van onthouding het binnen opgehokt leven spoort zich naar buiten de wegen zijn weer voller en de drukte groter ook nu zij de postzegelstraten even weer verlaten mogen zijn zij vrolijk en opgewekt als kinderen in een speeltuin…

jij hebt de wereld zien vluchten uit angst voor besmette luchten koos voor een veilig thuis beheersbaar geen entree enkel op media way toch kroop het alleen zijn vaak op ze belden toch knelde die strop er is wat vrijheid maar ze pakken te veel maken jou bang om met vaart te leven is dat alles wel waard…

Ach, wij zijn zo verschillend, en dat maakt het ook zo moeilijk. Vroeger deed gewoon elk zijn goesting, wie graag op een zaterdag ging voetballen, deed dat. Wie liever in zijn huis werkte, stak een poutrel. Sinds kort staan wij echter op één hoopje en vechten om voorrang. Alle 65- plussers langer in Lock down? Dat was buiten Paul Jambers…

de kleinste telg aan de deur kijkt zijn moeder achterom afstand afstand roept hij houd je handen schoon boaz is in quarantaine zoals alle mensen dat zijn om besmetting te voorkomen met het zo gevaarlijke virus met vragende ogen kijkt hij op deze aparte moederdag naar zijn oma en opa omhoog die hij zo graag knuffelen wil een klein knuffeltje…

nu langzaam de deuren weer naar de wereld ons opengaan dekmantelen wij ons aanzien met een schijn van veiligheid tot gezichten zonder mond met daarin ogen van paniek die bang de afstand blikken waaraan wij nu gehouden zijn nu langzaam de deuren weer naar de wereld ons opengaan is er als onzichtbaar korstje het eelt van gebleven angst…

meubels hoogglans de vloer was een zonnetje kleur en verlichting in perfecte balans een glimlach van het peil art nouveaux toch sprak ook hier entropie al onverstaanbare woorden op waarschuwende ondertoon want gangbaar blijven had zo zijn onderhoudsprijs waar antiek en schaarste het aanbod bepalen zal de vraag nooit dalen…

ik zag hoe zij het gordijn scheurde dat zon kleurde uit de eerste hand ze humeurde morgens vreselijk had aan ochtendlicht altijd al het land er was geen verontschuldiging zon watervalde ongestoord de kamer in ze is snel weggegaan heeft als genoegdoening alle deuren van het huis open laten staan om aan deze illuminatie door…

van daken wil ik de belofte horen laten dat de deuren weer langzaam opengaan die het dodelijk gevaar van de pandemie ons de wereld tot een postzegel maakte het is tijd een lied van hoop te zingen te midden van de historische dreiging als bewijs dat licht de tunnel eindigt die ons al zo lang van elkaar berooft omarmd door de liefde van de…

het is al aeonen geleden uitgerold wij hebben levenslang op 6g gedold alles is getimed en gemeten met aarde als database is niets vergeten in vage overlevering werd soms een sluier opgelicht door de bijzonder techniek waren wij al totaal afgeschrikt ook toen was knutselen met de natuur echt spelen met vuur wij kenden…

Het einde van de tunnel lijkt nabij, Wat grijs werd zal voorzichtig weer gaan kleuren. Er staan weer leuke dingen te gebeuren, Met mitsen en met maren en tenzij. Op voorhand wil ik niemands vreugde doven, Maar het is wel éérst zien en dan geloven.…

Stond je plots voor het eerst in uw leven en voor niemand in het bijzonder in uw handen te klappen? Voor iemand die je niet persoonlijk kent, iemand die u tijdens dat applaus niet kon zien of horen? Ik wel, in de motregen aan mijn voordeur. Vlaanderens eerste klokslag om acht uur zijn voor de helden van de zorg. Drie huizen verder klonk I…

4 mei, 11 mei, 18 mei. Stilaan rijpt het besef dat het geen exit datums zijn hooguit overgangsrituelen naar een nieuwe realiteit. Stilaan dringt het door dat we met dit virus moeten leren leven. In wat nu al een nieuwe naam heeft. De anderhalvemeterssamenleving. Te lang voor een scrabblebord. Afstandelijkheid wordt voor onbepaalde…

voorzichtig gelukkig gestemd denk ik vandaag aan een ijsje dat op een hoorntje wit gekegeld zich van de zijkanten likken laat ik verheug mij op de dagjesreizen naar de kinderen en hun kroost of de vrienden en vriendinnen die wij vrij weer maken zullen ik droom heel voorzichtig ook van een camping in het najaar waar op het terras de zomer…

we liepen over de waves van diepe gospelklanken stroomden mee naar een pijnvolle verleden tijd vol verlangen altijd was er die eindeloze hang naar de warme samenzang waar zelfs raken de nieuwste improvisaties konden veroorzaken in geven brandde het creatieve vuur daar werd leven pas echt heel puur…

vandaag moet ik weer denken aan een grijs verleden niet bestaand voor de wereld enkele jaren meer dan 75 jaar geleden ik was klein toen en kwetsbaar en nu aan het eind ben ik het weer en willen ze me weer wat aandoen soms begrijp ik het allemaal niet meer het is zo bevreemdend onwerkelijk en raar net als toen heb ik niets misdaan…

Wanneer rechtvaardigheid wordt gehandhaafd, als men het met respect bejegend zou met het woord dan beter begrijpen, of : is hier een bijsluiter bij nodig?…

ZING zegt de merel ik swing als ik zing ik doe elke ochtend en avond 'mijn ding' in vrijheid zwier ik door het strakblauwe zwerk en zie in de verte een specht aan het werk VECHT met zijn snavel van twijfel bevrijd timmert en hamert de bast van een stam "'t bevrijdt m'n gemoed," zegt hij "merck toch hoe…

Vrijheid Is er mogen zijn Zoals je bent Vrij zijn Dat is los zijn Van wat niet bij je hoort Vrede Dat is innerlijke rust Acceptie van wat er is Vredig Is een wereld Die we te weinig kennen Toekomst Die hebben we alleen Als we bereid zijn het anders te doen Verantwoordelijkheid Onlosmakelijk verbonden Met onze…

ik zag hoe jij achter je ogen stukjes vreemde wereld tevoorschijn toverde in een transparante blik verdween wat wij als normaal zagen en begon nieuw te dagen waarbij licht in vreemde pigmenten de nieuwste kleuren verkende diepte en vorm nog zonder norm wel speelden tonen een verrassende melodie die een jeugdig bewegen orkestreerden…

We zoomen in om voor de klas te staan Voor een vergadering Voor 't dansen in je uppie Een jogazoom is er voor een juppie Ook meditatiezoomen al alone Op de bank zit je dan gewoon in je home We zoomen in voor lezingen en musiceren Hoe dit bevalt en of we daar een halt in roepen..willen keren, Of laten we het zoomen ons beheren Het is wel lekker…

4 mei 2020 Het is stil in de stad Het is stil in het dorp Het is stil in de straat Het is stil in de laan Het is stil in de steeg Het is stil op het pad…

nog baadt het fileermes in de antiseptica klaar voor subtiel gebruik maar die grote wanden met gereedschap zijn al vele jaren uit de strijd gaat nu viraal waarbij het blote oog als laatste lens nog leven kent specialisten zijn de gamers uit dit spel van aanval en verdediging met een triggend plot er is geen modus updates razen…

het masker van de angst dat het virus ons boezemt willen wij nu gaan sluieren met voor de neus en mond een bedekkend lapje stof dat nog niet zo lang geleden reden was voor het ontslag van een eigenwijze jongen die bij dirk van den broek slechts de schappen vulde het masker van de angst dat corona ons bezorgt willen wij nu gaan verhullen…

ik zie je staan op de rand van water en zand een speelse wind blondeert in lichte golven je haar je lach ruist blauw met opspattend schuim dat wit vervliegt in het warme diep van het duin je blik straalt al een lente ontluikende zon jij bent natuur met niet meer dan een niemendalletje om…

op afstand loopt men om mij heen pasje links, pasje achteruit een dansje met menigeen voer voor een psychotherapeut dat we straks niet weer gaan dringen maar op gepaste maat gaan swingen…

ijdel eigenwijs openbaart hij de blond gekuifde president van de verzamelde staten als in de meest slechte film het niet bestaande bewijs dat het virus wat ons dreigt geen natuurlijke afwijking is maar met opzet ons gemaakt door vreemde mogendheden die macht veroveren willen door onzichtbaar op de radar wereldwijd verderf te zaaien uit…

oogleden trillen rond haar mond sluimert een lach in een open gezicht ik weet dat zij het licht heeft gezien in al zijn kleurige en uitnodigende verlokking de vragende hand voor een eerste ontmoeting in een warme begroeting het tasten en raken van energieën en info volledig verbonden niet te doorgronden er is overgave omdat de…

proberend de momenten te vergeten waarop wij dichtbij het einde zien moedigen wij onszelf met elkaar aan het gaat voorbij en we gaan verder opdat wij later niet ontdekken moeten dat wij deze tijd alleen maar overleven kijken wij naar het anders doen en laten als kansen aan voor een nieuw normaal het lot van eindeloos voelend isolement…