Alle inzendingen over afscheid

tussenstation nu een hoeveelheid kou om in over te stappen op Nijmegen schutsluis tussen huis en huis tand op een tandwiel maar in vertraagder opgenomen dagen was die koude louterende grensformaliteit inwijdingsplechtigheid onheil rondom het Heilsfeit klaagmuur tussen trein en drempel het neon-…

Verloren was mijn leven toen je me gisteren in de rede viel en me dankte voor alles wat ik deed Verloren was mijn ziel toen je me vertelde dat je van iemand anders hield Verloren was ik door jou verlaten nergens nog kunnen zijn alleen jij, ik en de dood…

Tranen laat ik om jou die mij achterliet in de eenzaamheid van mijn bestaan Tranen laat ik om jou toen je gisteren zei dat je leven niets meer voorstelde, het einde kwam naderbij Tranen laat ik om jou Sinds ik je gisteren in je tuin vond Rustig en vredig liggend, op het tuinpad zonder tranen…

Je dacht dat je alles al had meegemaakt. Is dus niet zo. Toen je veertig werd, dacht je, dat je heel wat was. Was misschien ook zo. Dat dacht je ook toen je de vijftig haalde want wie haalt dat tegenwoordig nog? Jij wel, je dacht toen je zestig werd, nog vijf jaar dan mag ik met pensioen en nu, na al die jaren van hard werken, vroeg opstaan…

Het kleine muzikale meesterwerk hangt nu te drogen in mijn oren 't is een geschenk ik schat het zeer op waarde toch zijn het jouw gedachten die mij inder- tijd het meest mochten bekoren en elk present dat ik ontving vanuit jouw gave bevestigt wat ik heb verloren…

zachte vioolmuziek bestrijkt mijn ventrikels in een perfecte akoestiek die de hemel dichterbij haalt de frisgroene geur van vers geplukte bloemen verspreidt de illusie dat alles onverwelkbaar is de bittere smaak van afscheid wordt milder door de gedachten aan de voorkeur die je had altijd te zwaaien met een lach deze dag draagt jouw…

ik ben niet meer in mij maak me los van mijn lichaam bevrijd me van mijn dromen niemand zal me nog raken in mij aan mij tenzij het stof, het overschot de slaap van het leven niet in jou niet naast jou maar in monoloog met de aarde vergaan zal ik in zomers voorbij ver zal ik gaan van mensenstromen…

Gaat hij het haar vertellen; Wat er is gebeurd; Dat zijn maat omgekomen is; Door de trein meegesleurd? Een gezin met vier kids; Niemand kan het nog geloven; En dan moet hij het nieuws brengen; Hij is het zelf nog niet te boven. Maar het zal moeten; Hij hield van deze vrouw; Die elke middag op hem wachtte; En nu dompelt hij haar in rouw…

het witte laken toont je rondingen zachter dan ooit leven wordt afgebakend door enkel wat katoen niet meer gegeven blekend noch blakend onbewogen als een gevallen doek met als laatste groet een stil respect voor de kracht van de verliezer…

Ik vouw mijn armen rond de nevel van de maan laat je gaan een hartenkreet hoe dichter kan men naast je staan…

Gisteren vertelde je nog hoe mooi de bloemen wel waren hoe goed we het wel hadden zonder aan morgen te denken Gisteren riep je nog dat de dingen des levens geen vat meer op je hadden hoe moeilijk het wel was een mens te kunnen zijn Gisteren liet je het leven en dacht ik bij mezelf dat vandaag gisteren niet meer kon zijn zonder jou…

Spinrag ligt als een dun geweven sjaal rond stakerige schouders van wat struiken in mijn tuin Geen kruid lijkt opgewas- sen tegen het verstrijken van de tijd en zelden lag een hof er zo verlaten bij Mijn lustoord blijkt ver- gankelijk te zijn en mij rest slechts een uitzicht op het brakke paradijs…

Spinrag ligt als een dun geweven sjaal rond stakerige schouders van wat struiken in mijn tuin Geen kruid lijkt opgewassen tegen het verstrijken van de tijd en zelden lag een hof er zo verlaten bij Mijn lustoord blijkt vergankelijk te zijn en mij rest slechts het brakke paradijs…

Terwijl in tijd het koude lichaam stolt tot lijk neem ik voor eeuwig afscheid van de dode naast de kist prijkt een oude foto welke lijkt ten allen tijde leven- diger dan de dode wiens vingers blauw gebogen zijn tot een misleidend vredig tafereel vroom gevouwen handen die de dood omvatten alsof niet elke laatste ademtocht een…

... Eén voor één valt een rozenblaadje als gescheurd oneffen getal begiftigd met "ik haat je" in tweeën gedeeld huilt het ik heb je wél lief de volgende verbloeming plukt lovertjes uit de nacht holistisch ontworteld maar opnieuw geënt herbloeit de verarmde tak die gouden regen herkent .....…

lees met vreugde, hier, mijn laatste gedicht ik ga vertrekken op zoek naar het evenwicht soms moet men vertrekken schrijf nog daar waar ik kan dromen en opnieuw mijn woorden kan stekken…

en het tuinhek kraakt het kraakt tevreden alsof hij wist dat ik jou onder kersenbloesems of over pasgewassen kleren niet meer liefhad ik schrijf hennacirkels op je perkamenten huid blaas de zandkorrels van jouw wimpers toen zuchtte je diep en schoof de gele vlinderring om mijn vinger…

Onze liefde was een volle noot. De worm van de tijd holde haar uit. De passie brandde, gloeide, schroeide, doofde, verpulverde tot koude as. Armen strekten zich als takken uit en raakten niets dan kille lucht. Een bijl kliefde onze verbondenheid. Pijn schreeuwde uit al mijn poriën. Ik staarde uit het raam van het heden naar de weg…

morgen, ja morgen kom ik weer kom ik om, mijn hart doet zeer maar ik schrijf wel op uw lijf ik beklijf en verblijf, hoogachtend…

Je lippen voelden koud Je handen zagen wit Ik kreeg geen tranen in de ogen Ik stond er niet bij stil Het zijn nu al enkele jaren en kom nu tot het besef dat het enige van wat ik hield ... jou was en de ketting die ons bindt…

Ik zag je staan Langs de weg het weiland de dijk het strand het water Ik zag je liggen Op je bed grasveld op de grond Ik zag je zitten Op een stoel een bank een barkruk de trein ... Vijf minuten had ik nodig om eeuwig bij jou te kunnen zijn…

't Ruikt zo naar bramen hier, ze zijn al bijna rijp En jij bent in het Noorden Wou dat 't Noorden hier was, of anders andersom Zoals mijn chalcedoon verloor ik jou Op straat Nu is de herfst begonnen Mijn hart hardnekkig zwaar bewolkt Regenbuien schuilen niet meer voor zichzelf Laten onbeschaamd de zielen vallen De mijne klettert op de straat…

met een handvol woorden loop ik richting zee ze borrelen in mijn handen maar ik sluit mijn vuisten stevig, zo stevig dat ze stikken zonder zuurstof aan de vloedlijn laat ik ze los zo dood als de pier waar ik net nog liep levenslijnen tellend dwarrelen ze in het schuim waar ze zinken zonder zinnige verbondenheid ik staar ze na zonder…

je legt het afscheid opgerold in handen om ’t niet te groot te maken onder ogen scherpe kantjes ingepakt – zo gaat het best alle wegwijzers in dezelfde richting maar jij kiest als altijd voor je eigen weg de rollen wegen zwaar maar ongeopend het voelt of je nog heel even blijven zult al weet ik wel beter, je ziel vertrok allang de strikken…

Nu pas,weet ik ,waarom 't nooit meer Lente wordt Bomen bloesemen niet, Vogels zwijgen, Zelfs de wolken houden halt, Zwijg mij van hart en zon en maan; Nu Gij der Eeuwigheid bent ingegaan...…

druk maar niet meer op mijn deurbel vul mijn fles maar niet meer vanuit mijn doorgezakte stoel stap ik uit de kringloop van leven breekbaar als glas ben ik een mens in de volle maan neem ik afscheid misschien niet doodnormaal maar mijn leven op dood spoor voor mij hoeft het niet meer wil niet langer leven in een schaduw…

alsjeblieft zet de tijd in z'n achteruit doe de deur maar weer open pak je koffers maar weer uit laten we dat gesprek nog een keer overdoen en dan niet schreeuwen en slaan zoals toen waardoor jij van binnen bent gebroken de deur slaat, de laatste keer dat wij elkaar hebben gesproken…

Je bent de deksel op de theepot de voetballer op het veld de hoofdrol in die reclamespot maar ook de geboorte van geweld je bent de lach in de morgen de traan in nee nooit meer de warmte in klein geborgen maar ook het vuur in brandend zeer je bent de radar van mijn ogen het refrein in ieder lied de kleur van regenbogen maar ook de snik…

het gekerm van versplinterend hout en de doffe dreunen van zelfmoordbeton snijden als glas in mijn ijsbevroren gelaat ze kerven diepe groeven door mijn huid ik staar de vlakte in terwijl verkreukte foto’s door mijn vingers wegsijpelen…

Ga, een keer nog, terug kijk wat er was dans op de balken, de blootgelegde vloer. Dein in het bed omhels je geliefden die stuivend verwolken tot eeuwig stof. Open het luik voel vervlogen licht fladdermottend langs je gezicht. Grendel het hek, je biezen gepakt, zie de blauwe lucht - en vertrek.…