Alle inzendingen over tijd

In het donker van de nacht, als mijn gedachten dwalen, komen er herinneringen. Ik kan ze zelf naar boven halen. Ze bewegen, ze praten, maken gebaren. Ik zie ze zoals ze waren. Zelfs bloemen zie ik. Zie hun kleuren, ruik zelfs hun geuren. Het is wel aangenaam daar te vertoeven. Het maakt je blij als je ze in gedachte ziet. Maar ik realiseer…

er zijn momenten dat de tijd zakt als zompige aarde en zachte handen krijgt de terugkeer in jezelf stokkend in het leven van het beeld kijken als naakt staal barrevoets brekend de klamme kille rompen het rillend paard huiverend trappelend in de bedauwde weide paardenbloem tooiend de lippen eindig vlees je vertraagt tot een…

Als 's morgens het licht door de gordijnen dringt smelten je laatste dromen Er klinken geluiden uit de achtertuin een buurman stapelt stenen een rammelende kettingkast Het is vandaag de eerste dag om met iets te beginnen waar niemand aan begon. ------------------------------------- uit: 'Mijn pen krast al even dwaas'.…

Tik tak, tik tak: kort van pas, Van seconde tot seconde, Gaat de tijd, en toch te ras. Ochtendstonde, ach middagstonde, Avondstonde en na de dag Nacht; en wéer een dag; en dagen, Weken, maanden, jaren jagen Met hetzelfde stil gewag Van de slinger en de wijzer, En wij worden stijver, grijzer En gaan zachtjes over stag. Is het zo? O ja. Maar…

Niet meer hoeven schrikken, voor het getal van onze jaren. Toekomst is hier immer nu. Tijdloosheid werd hier tijd. Het hele grote in het kleine, als wonderen ervaren. Als stille heiligheid. Onszelf ontdekken in ieder ander. Jezelf in het onveranderlijke leven, als veranderlijk aanwezig zien. Leven onverklaarbaar verklaren. Dood als onsterfelijk…

Geloven, het is een woord. Ieder kent het goed. Maar een woord dat leeft, zolang het wordt gevoed. Velen hebben dit ervaren. Al was hun geloof ook nog zo groot, het is nu schriel en magertjes. Ja, op sterven na dood.. Het kwam binnen door de ogen En ook de oren werkten mee, maar… er is zoveel om te kijken, zoveel wat zogenaamd meer waarde…

Bleek kantelde maandag tot ontheemde dinsdag halfweg leidt wollige woensdag vage donderdag in een zucht naar vrijdag is nooit veraf zaterdagplannen verstrooien ons weifelend zoekt zondag Rust Wandelend in eigen land komen we weer vreemde ikken tegen Deinende dagendril ijlende etmalen Weken weken tot maandenbrij Oude cijfers vormen nieuwe…

je naam is het thema van weerzien ergens op een plek van nooit geweest hou de schelp tegen je oor en je hoort het ruisen van de zee het blijken populieren te zijn die je vanuit de hoogte foppen met hun geratel van blad en been in de adem van de lucht als het niet is zoals het was heeft het zo moeten zijn en is ‘t verleden het moment…

Moderne mensen willen vooruit. We zijn turboslakken geworden. Evolutie zichtbaar aan het werk. Het wiel symboliseert succes. De slak luiheid en vertraging. De nieuwe mens wil vooruit. Leidt een zittend leven. Houdt van gemak. Wie veel snel wil, versnelt zijn tijd. Vooral mannen. Ze doen dat. Sneller. Aandachtige mensen zijn slimmer…

Het leven bestaat uit tijd de klok tikt immers slaat zijn uren soms op half het leven is tijd. Kinderen moeten op tijd binnen zijn op school de klok geeft aan hoe laat de deur toe gaat. Afspraken maak je op tijd beter niet te laat immers voor je ‘t weet is de deur voor je neus dicht. Op tijd binnen zijn, is de leus ze rekten en rekten…

Jaren vliegen spontaan voorbij, terwijl dagen kruipen mogen. Minuten kunnen stil gaan staan. Herinneringen koesteren, is oude kennis vergaren. Is denken in verleden tijden. Geloof in verwachtingen, spiegelt onze toekomst voor. Hoop, die nooit doet leven. Tussen verwachting en herinnering, wacht de werkelijkheid op ons. Hier vraagt aandacht…

in een lange verbintenis delen we duizend rituelen veelal zonder woorden meer dan eens hebben we alles gezegd gemaakt geplakt geknipt en verzwegen en op de achtergrond een weemoedig zingen over de dwaze dingen die we deden…

De processie van Echternach De sprint naar de oude dag 5 Over 12, na middernacht Hangerig voor de nieuwe dag Zonsopgang, een glimlach Meteen overtrokken Wolken van heimwee De avond valt gedwee…

Bij het huisje waar mijn moeder woonde, ligt een groot deel van mijn hart verborgen, met zoveel blijdschap, zoveel vreugd. Mijn kind zijn zonder zorgen. Ik zie in mijn gedachten, het vrouwtje met haar schort. Hoe ze de kippen voerde, zo lang geleden... en toch zo kort. De vlier met grote witte schermen, viooltjes in wel duizendvoud. Met…

Een onzichtbaar stipje in het universum ben ik meer ook niet. De mezen driftig trillend, jubelend in hun liefdeslied zijn nog kleiner een handvol lucht meer is het niet. Vol met leven, uitbundig, genietend van de zon. Op en neer en heen en weer. Tuimelend om en om. Ik zie dit wonder. Denk aan het leven: een nevel die verschijnt…

Een brug begint en eindigt 2 keer Eronderdoor ijlt een hoop blik rap weg razend op een Europese snelweg We fietsten samen dikwijls naar boven Zagen in de verte ijle kopieën van deze brug heiig oplossen Tussen de spijlen der balustrade hing een stenen duif, een tak in de bek Er lonken steeds nesten aan de einder Vandaag fiets ik alleen…

Wie een fout maakt leert het best. Wie fouten maken zijn intelligent. Wie geen fout wil maken staat stil. Wie ze wel maakt verdient kritiek. Soms straf. Een criticus is een ware meester. Critici maken nooit fouten. Dat doen alleen anderen. Achteraf.…

ik kijk even in de spiegel en zie hem staan maar ben hem niet voel me een ander we liegen elkaar voor hij is oud heeft korter te gaan trouwens voel mij veel te jong om hem te kunnen zijn elk draaft in zijn gekozen richting door we lopen zo lang niet meer zij aan zij verloren elkaar uit het oog op de flow van de tijd liepen we elkaar…

het duurde zolang zoiets duurt langer dan een ogenblik, korter dan een eeuwigheid gevangen tussen binnentijd en buitentijd met een vaste periode tussen aankomst en vertrek zo bevroren als ijs, zo hard als graniet geen speld tussen te krijgen ‘ergens moet je een grens trekken’ daar stonden we dan de telefoon thuis laten liggen de sleutel…

wie hier voorbij is dan zie al wat overblijft is ruis al wat overblijft is gruis vermalen tot een grijs tapijt je gooit het puntlood uit en zakt ermee tot in wat eens schacht vier was daar rommelt het niet langer speelt een showorkest ten dans de hapering lijkt permanent op hoogspanning gesteld dat dit blijft duren zou dat een soort van…

In dit spel van wind en water Schouw ik peinzend heel de dag 'k Vraag niet meer naar toen en later Ik draag wat er komen mag.…

Vanmorgen trok ze haar ochtendjas aan. De vroege winterzon streelt warmte over het land. Ze staat op de drempel om op stap te gaan maar blijft besluiteloos staan en sluit haar ogen, raakt met haar hand een onzichtbare poort aan. Balancerend op een Koord tussen nu en wat komt hangt een fractie van tijd. luttele seconden lijken wel een…

In het nachtelijke donker, in de stille uren, drijven mijn gedachten mee over de grote levenszee. Ik vaar reeds lang in kalmer water, met hier en daar wat averij, door hoge golven, woeste baren. Ik stuurde af en toe wat bij. Soms is er nog wat deining, een lichte rimpeling… als mijn gedachten wijlen bij een lieflijke herinnering. De…

Herinneringen zijn als stenen, gebarsten en verweerd. Door onkruid overwoekerd. Vast verankerd, onverteerd. De tijd spreidde zijn mantel uit, van zacht en vochtig mos. Half bedolven in het zand, in een donker, duister bos. Ze liggen daar te wachten, op iemand die ze vindt. Lang vergeten zwijgende gedachten, in regen en in wind.…

Langs de waterkant starend over het water Terugkijkend naar vroeger en vooruitkijken naar later Wat ging er goed en wat ging er verkeerd En heb ik van deze levenslessen wat geleerd. Heb ik van bepaalde dingen echt spijt Of iets gedaan waar iemand onder lijd. Fouten uit het verleden kan ik niet over doen Wel excuses maken voor de fouten…

het is een open deur: als je jong bent vlieg je voor de tijd uit als je oud bent vliegt de tijd voor jou uit vroeger was zij de slak nu ben jij hem: doe die deur maar gauw dicht…

ze neemt de verkeerde deur in het verzamelpand onbedoeld stapt ze de werkplaats van de kistenmaker binnen ze ruikt het zaagsel ziet de houtkrullen en snippers op de grond ze kijkt naar de leesbril op de werkbank ziet op schragen een grafkist in aanbouw onbedoeld barst ze in huilen uit ik moet hier niet zijn snikt ze ik…

Toen iemand zich vrij door de ochtend bewoog Toen een vrouw niet meer wilde bewegen Toen een man een smartlap zong En iemand nooit meer uit bed zou komen Toen de wijsgeer over de herinnering sprak En de slager over leven en dood dacht En zijn vrouw kuiltjes in haar rode wangen had En de jongen skatend over straten gleed En het kind met gebogen…

Mijn reis door de ruimte, werd onderbroken, door de tijd. Op aarde kon ik landen. Moeders waren hier al. Hier werd worden zijn. Zo durf ik aarden. Onze reis door de ruimte, zal worden voortgezet. Niemand weet hier hoe. Niemand weet wanneer. Eeuwigheid wacht. Zojuist schreef ik dit gedicht. De meeste mensen slapen. Zelf waak ik wonderlijk…

Het is stil geworden in de straten. De nachtklokken en de sneeuw, vallen zonder geluiden samen. Angsten wachten rustig af, tot de vrede weer vertrekt. Gedichten worden niet gedacht. Het wordt vredig in mijn brein. Niets kan ik horen buiten. Binnen wordt het stil. Alleen mijn vingers schrijven nog. Mijn hart luistert zonder moeite. De…