Het vliedende uur
Ik kijk naar de wekker
Is het reeds zo laat ?
Waar is het uur gebleven
dat in mijn hoofd nog staat ?
Het holt ons reeds vooruit,
kon niet wachten,
richting zomer
en zomerse gedachten
wanneer de zon, pas laat,
haar ogen sluit
De zomer,
met altijd te weinig uren
waarin wij,
in zwoele zomernachten,
diep elkaar in d'ogen turen
En dan, verstild,
staat het uur te wachten
op ons
wanneer het in de koude winternachten
weer stil en ongemerkt
bij ons onder de lakens kruipt
... Ik wou een gedicht schrijven over de overgang van de winter naar de lente en hoe de zomer weer snel nader bijkomt. Echter mijn gedachten gingen al heel snel naar de zomertijd en dat uur dat we kwijtraken als we klokken en wekkers weer een uur naar voren, in de richting van de zomer, zetten. En de beeldspraak van dat uur dat ons vooruit holt was voor mij te mooi om niet te gebruiken. Aldus ; een gedicht over de het uur van zomertijd en wintertijd. Dat gedicht over de lente en de zomer dwaalt nog altijd dor mijn hoofd op zoek naar de juiste woorden en zal er ongetwijfeld ter zijnertijd uitkomen. ...
Zie ook: https://www.facebook.com/gerlof101
Schrijver: Gerlof M. Lutter, 3 maart 2022
Geplaatst in de categorie: tijd