Alle inzendingen over algemeen

De veertien regels van het fraai Ronsard sonnet - geschreven door gebruik van twaalf lettergrepen – snakken naar een eigen plek en daarom slepen we twee maal vier zinnen in omarmd rijmcouplet wat nu nog rest wordt duo trio, dat past net in terzinen – mij klinkt deze naam benepen – die een wending moeten kunnen onderstrepen…

Ik denk aan fragmenten van vandaag Vandaag is al verleden tijd Het is tien over twaalf Ik denk aan gedachten van vroeger Steeds meer raak ik er kwijt Zodat er iets ontstaat Iets zoals een korte samenvatting Brokjes leven die zijn verheven tot allesbepalende hoofdstukken Ik denk aan fragmenten van morgen De meeste zullen worden vergeten…

zoek de schaduwkant mijn lief op je huid loert heus een fikse dief de zon brandt gaatjes in je kostbaar vel wacht niet tot het luiden van de bel blus je ogen in de koelte haal niet de duivel uit de hel ook al ben je nog zo mooi en fel…

Ik wil een letter zijn. Ik wil een M zijn. Omdat de M zo potig is, Kan hij waarschijnlijk Ver lopen. Omdat de M van boven Op een berg lijkt. Die vast wel te beklimmen is.…

Ik probeer me in twee te splitsen, de ene helft voelt die rotte pijn, en dan mag de andere helft een poosje zonder ellende zijn. Als dat nou eens zou werken, dan zou ik vaak half functioneren, en de pijnlijke helft voorgoed in de kelder parkeren. Beter half prettig dan heel verpletterd, het is alsof mijn lijf tegen een rots is gekletterd…

Erkenning is een medicijn, soms komt het heel onverwacht, zo maar van iemand, waarvan je het niet verwacht. Een kleine aanraking, terwijl je een broodje koopt, het komt uit het niets, zelfs niet op gehoopt. Zoiets kleins is al genoeg, om een lach te ontlokken, je voelt je opnieuw bij de wereld betrokken.…

We zijn op zoek met z'n allen, soms weten we niet waar naar, misschien kijk je met je ogen dicht, maar 't liefst doe je 't met elkaar. Zoeken naar het antwoord, soms jaren lang, het niet kunnen vinden maakt ons bang. Zou het dit kunnen zijn, of misschien dat, wie kan het me vertellen en wijst het juiste pad? Het pad naar de oplossing…

de geur sleurt hem mee het verleden in, moeder in de keuken, vader weer op café, aan 't kaarten met zijn laatste strookje loon desem, zout, wat extra kruid de oven gloeiend op puur hout uit het gepachte herenbos er stond brood op het menu - dat elke dag hetzelfde bleef - en water uit de regenput hij spoedt zich verder het leven heeft…

Wiske heeft weer pijn Wiske heeft altijd pijn maar dat vergeet ze wanneer ze kokend water giet over het zwarte goud - als een rover snuif ik het aroma op en de slager moest sluiten geen stroom zie je gelukkig heb ik gas - cafeïne is mijn redding en ik bedoel maar die eend zit daar op een lelieblad stilleven te wezen en niemand heeft het…

Natuurlijk zijn ze slecht, dat wist ik al lang, al die pijnstillers, maar nu ben ik toch wat bang. De internist gaf het dringende advies, stop met die Artrotec, u moet het proberen, want ergens zit een lek. Ik slik ze niet omdat ze lekker zijn of omdat ze zo makkelijk glijden, ze verminderen de pijn, laten me minder lijden. Nu…

wel duizend of meer jaren waren hem beloofd als hij maar zou slagen waar anderen hadden gefaald moest hij voldoening nemen met het leven als een sterveling het niet vinden van de zwarte tand zijn symbool van dood in leven hij kreunt al decadenlang terwijl het knagen langzaam duurt de tand des tijds wit verbleekt kent slecht haar eigen…

In gedachten ben ik er weer, aan de Ossenzijlse kolk, hoog zomerse temperaturen, in de lucht geen enkele wolk. Ik kijk tevreden naar mijn zonen, alledrie met een hengel in de weer, ze proberen karpers te vangen, en het lukt ze keer op keer. Ineens hoor ik een plons, en zie zijn hoofd boven water komen, "hij liep daar net toch nog,…

dagelijks dragen de kranten en gooit de lezer op de buis ellende in mijn huis, als 's werelds afgezanten van onmenselijkheid en leed. wat ik daarvan niet vergeet is vaak niet te dragen, doordat ik mij onmachtig weet en schuldgevoel gaat knagen. dan schud ik mijn gedachten op en besef dat ik met te weinig ogen de ganse wereld niet kan…

Ik adem jouw glimlach dieper in leven laat stromen bedaren als lage rivier die ik veilig doorwaad naar de oever waar jij staat te wachten tot mijn starre lippen herleven…

Uit geen inspiratie worden woorden woorden probeersels een indicatie in de zin van wat het moest worden welnu hier staat het…

Zwarte broddellap Vastgezet op alle vier de hoeken Iemand Liet de grote steek Vallen die ruimte Laat voor een scherm Dat ontbreekt Niet diegene die Er bloemen op borduurde In wit, diepblauw en geel Ook niet de mieren Die snelle stekentellers Zelfs niet de grote juwelier Die zijn druppelstenen vasthaakt In de draden Losjes, edelglanzend…

de zon schudde van het lachen op de berg nieuwe wijn traant nu zachtmoedig in het glas druiven aan de ranken hangen eindeloos te verlangen naar de eerste vorst ijswijn snikt dan overmorgen uit de most.…

Ontwijk mijn woorden Ontvang mijn blikken Laat het een klank zijn Als regentikken Luister, mijn woorden Ze bespelen het raam Ik hoop dat er ergens deuren open gaan Negeer mijn woorden Laat ze buiten staan Vervang mijn letters of zet ze anders neer Luister, mijn woorden Ze fluisteren mijn naam Ze kwamen vanochtend uit mijn hoofd…

waterlelies zieltogen versaaid op de vijver amechtig snikt de fontein zich dood de zon krult lood de stilte stolt geen kikvors kwaakt het water smoort.…

gelijk de avond over aarde dwaalt met grijze vingers rust’loos graait naar alles wat zijn schemer kan verstoren sluipt de nacht in mij maar zoals het maanlicht zwijgend duister ademt en tot hellen daagt wacht ik stil op morgen…

Je ogen gillen wanneer ik de koffers pak en van je afgewend zeg ik verslagen het is over...uit genoeg wat rest blijft zonder klagen na jouw ontstelde blik iets luider jij legt àlles bij mij neer het voelt zo overladen echt... ik heb het wel gehad maar smelt toegevend als je fluistert zal ik mijn zwarte negligé dan…

hulpeloos in mijn badjas bleef ik steken in het onvoltooide onbenoemde stil stokkend in mijn poëzie gestoord gedroogd vanuit het bad trok ik woorden door het schuim – in wording mijn naakte huid opgeschoond woorden gedragen in nevel vederlicht stollend in een nieuwe inspiratie…

Slechts in tijden van tussenpauze Daal ik af en plaats mijzelf waar ik ben Tast ik en vind een nieuw antwoord Dat wegvlucht bij de volgende verbeelding. Door deining immer meer weggedreven Van gewild verwachte ongerijmdheden Vloei ik over in een nooit gedacht tegendeel Van een onontdekt verlangde wandeling Die schijnt te gebeuren zonder beweging…

door het deurgat breekt het licht onweerstaanbaar binnen de klaarte spettert vuurblond om je hoofd de dag slaat vonken in de smidse van je lach de morgen kriekt uitgelaten boven de rivier.…

“verse uilen!” roept de torenvalk grijze muizen vale ratten reppen zich de draaitrap af de klok slaat een vleermuis naar mijn ketel ik roer en roer tot het schuimt spat en spettert er zweeft een rode bus door mijn behang met een kwaakchauffeur de piepconducteur knipt het kaartje van glimworm fleur ik stap maar eens op in weinig…

Hij buldert zijn gevoelige gedicht Over de samenstromende massa Met zweepslagen van gewicht Geselt hij de massa naar het licht De klok voor aandacht zwaar geluid Zodat ieder voor zich zijn gedichten duidt Hij weet soms ook zijn gedichten neer te leggen Zodat elkeen er zijn mening over kan zeggen Staat open voor het boeien van deez en geen…

Welluidend klimt de ochtend zich aan de mens op, hij staat rekt zich omhoog en beweegt zich vooruit. We schaduwen de zon draaien gedwee om haar as. Soms wijzen we ergens naar proberen wat met zinnen maar meestal zijn het dingen, gewoon dingen. Ik blaas mijn passie omkleurt met breekbaar geluk en lach in mijn dromen want de bel ging…

De vuurtoren geeft de scheepsman rust Ziet hij de toren dan is zijn brand geblust Weldra zal hij weer bij de zijnen horen Zo niet dan voelt hij zich verloren Gedichten zijn ook een veilig baken Voor mensen bedroefd of vol met levenslust Gevoel en spel met woorden raken Het eerlijk hart dat graag de waarheid kust De ruwe zeeman en de dichter…

Je kunt blozende rozen plukken op de maan wollen wolken weven in golvende zee zonnegoud naar aarde dragen of de wind om adem vragen wanneer je dichter bent maar geen enkel woord beschrijft de diepte van 't gevoel…

Hoe kan ik slapen als jij naar me kijkt met een blik die fascineert omdat hij ondoorgrondelijk is. Zo mysterieus... zó lokkend dat ik niet anders kan dan vol verlangen staren. Bij het besef dat deze kracht mijn wezen voedt en alle angsten zal verdringen, weet ik dat dit de reden is waarom de wolven voor je zingen.…