Netgedichten

netgedicht (nr. 16.315):

het poweetgewoel

een steen zijn teen
met aanstoot zonder vertoon
van enig menselijk besef
de normen hier geuren
naar bederf, zo oud
er zijn in feite
geen woorden voor

dit verdient een klacht
met een uitspraak van kracht
vanaf de laatste letter
amper uitgestorven
een nieuwe dinosaurus rechtens
eender welke rechtse mening

de poweet, indachtig zijn eed,
neemt zijn beste rood ter hand
streept en schrapt alles aan kant
behalve wat hij wil geweten
dat moet blijven net als hij
zo rein als mogelijk