Alle inzendingen over algemeen

Lopend in de storm te luid voor woorden zodat alleen gedachten meegaan in de golven van de zee oprijzend en uiteenspattend telkens weer nieuw maar nooit aflatend in ritme der getijden de zee van mijn gedachten zo diep…

Geknield in urine wordt op het toiletdeksel een magisch ritueel uitgevoerd scheermes, spiegel, cocaïne en bankbiljet liggen zorgvuldig uitgestald er wordt gesneden en uitgelijnd het briefje van honderd opgerold en rondgereikt begerig, haastig, teugelloos wordt het zelfvertrouwen opgesnoven extatische vreugde, zwoele dansen, kleurrijke…

'k heb er lang over nagedacht en gekeken en gewacht gecheckt en afgestreept opgevraagd en weggesleept aangevinkt en gemarkeerd zwart op wit en ook verkeerd nagemeten en verkort vergeleken en opgeschort beschreven en afgedaan opgepoetst en laten staan omheen gedraaid en ingekeken veranderd en afgezeken punt en komma's bijgedaan die zijn…

Zeven uur, hoestend uit een nachtclub het bleke strand biedt een schouwspel: de lelie van de ochtend deint op het water, een maan parelt langzaam langs haar roze bladen. Plotsklaps! De bulderende stem van de zon! Een bloedrood geopend oog! Aan de oevers van de grote vijver kruipen slapelozen in hun schelpen. Morgen is er weer…

mijn blik glijdt over het glanzend marmer van je gitzwart aangezicht de zon slijpt in fraai ebbenhout je gave gladde huid omsluierd is je leest de weelde van je heupen wiegt zich in je lach een gouden klip een loflied aan je oor je buigt je hals naar voor de pracht van je gezicht snijd ik in sierhout als gedicht.…

dichtgevouwen bladeren verbergen geheimen die schrijver en lezer beroven van tijd droom je een weg door woord en verbeelding verlies je in liefde verdwaal in een strijd leef tussen kaften met uren als muren totdat op het eind de epiloog je bevrijdt…

De wind draait pirouetten op de vlakte van Almeria, in zijn spoor volgen dansende luchtspiegelingen: door een sluier van zand zijn kamelen te herkennen. Van ver over zee klinkt het zingen van minaretten, hier, in de Pueblo, slaat een eenzame klok.…

de zon brandt op het terras mijn schaduw tegen het glas de zee hangt boven de reling blauwgroen waterpas morgenstil breekt het smeedwerk mijn blik in lichtpanelen tussen witte parasols om het zwembad heen ligt tweedelig een ode aan de zon.…

Er is iets met de zondagmorgen als stilte heerst in vroege uren, die langer dan gewoonlijk duren. Dan ben ik thuis, en als geborgen. Nog nauwelijks begonnen kijken straten voor zich uit met auto's, fietsen - zo door de ruit als voor gebruik verzonnen. Het heeft iets weg van Legoland, een speeltje voor een kind dat elke dag opnieuw begint…

Redelijkheid gebiedt ons te stellen dat er geen zonnebloemen groeien op de bodem van de Middellandse Zee. Vlinders brengen geen nacht door op de maan teneinde het stof voor hun vleugels te vergaren en zeesterren slapen niet op de rotsen van de Sierra Nevada. Dit is precies waarom men dichters onredelijk noemt.…

I. De Sakura dwarrelde op onze verhitte hoofden en de nachten waarin wij in oren van anderen fluisterden vervlogen geruisloos. Door de zuigende rode lichten op de wolkenkrabbers, omhelsd speelden we met de schaduwen van hoge bomen van Yoyogi park en we dansten als vogels roken het ontstaan van de lente en werden weer mens.…

Ik wou dat ik weer was toen ik een beetje lachte om iedere gedachte - en nog iets had van een onbeschreven blad. Dat jochie uit de eerste klas die naar de mensen keek - en in zichzelf gebleven nog niet op iemand leek. En in dat prille leven nog met verbazing zag hoe wolken verder zweven, ook op een doordeweekse dag die windstil was…

ik laat mij niet meer duwen in verbeelding van loze woorden waar zonlicht mijn bleke aangezicht niet meer beschijnt waarin souffleurs mijn beeld bepalen in vertoning van wanscherts mijn mond in zwarte verbloeding in angst van bittere gal ik huil in aanwezige stilte waarin bloemen niet meer vertroosten mijn schreeuw van onmacht galmde…

De ochtend ligt hongerend op het veld met de schrik van krijsende kraaien wolken als opgeklopt draaien weg Zuidwaarts koppig en eigenzinnig een dwingende toon Kom mee!! Reis verder!! Ik die vlucht uit de voorspelbaarheid weet het gif van de verleiding dringt binnen steeds verder kronkelend als de rivier in mijn aderen, effectief en onverwachts…

de inwoners hebben nu gestemd toch een nieuw museum in het centrum het komt nu tussen de winkels ingeklemd dat was de uitslag van het correctief referendum de politici hebben het toch voor elkaar gekregen voorstanders in minderheid, want tweederde was tegen NB:gisteren was het referendum,de architect Abe Bonnema liet Leeuwarden 18 miljoen…

De rijzende zon - zelf bloedrood - wast in zee de lansen waarmee zij de nacht als een everzwijn heeft doorspiesd. Op het strand zit ik met scharlaken spatten op mijn gezicht ten teken dat ik deze slachting heb aanschouwd.…

Er hangt een roze deken in mijn tuin waar ik naar kijk met knipperende ogen want hing daar eerder niet een kleed te drogen zo'n donkergroene gemêleerd met bruin die kostte me bij aanschaf een fortuin och ja, mijn inkomen is geen vermogen ik heb destijds gewikt en afgewogen hield bij die aankoop zelfs de beurs nog schuin maar dat is niet…

Cryptisch kijken we weg op een ander doel gericht wat wij zagen, geregistreerd categoriseert, in het hoofd rennen vooruit, sneller, harder buiten adem, het lijden op onze hielen maar wij vechten voor de overwinning gaan voor de beker van triomf zo zien we af van stilstand…

jouw schoonheid, sierlijk ontleend aan de broze teerheid van bloesem ontwakend in tijd van het uur van puur pogend te blinken in het spoor van elegantie schoonheid wat simpel speelt op de achtergrond in de transparantie van zachtheid bespeeld met jouw deinende ogen in een lichtval van begeerd geluk, reikend over de horizon…

mijn gedachten teer naakt ontkleed breekbaar in behoedzame onschuld waarin mijn moedertaal ligt geborgen ongrijpbaar stort het de woorden in ongebreidelde poëzie ontknopend uit de slapen van mijn denken ontvouwend, ontwikkelend uit mijn hand tastend en gissend zichtbaar op het papier…

De blauwe lucht is al beschreven evenals de dauw en dageraad De zon is reeds de hemel ingeprezen en zelfs de maan pleegd' op de nacht verraad Cupido verschoot sinds lang z'n pijlen en de sirenen lonkten in een grijs verleden Verveling staat al op wat wit papier en ook emoties als plezier Waar moet ik dan in godsnaam…

zoals ik mijn ogen open zonder dat ik naar binnen kijk zo voel ik dat ik anders lijk en zacht zie ik wat jij voelt buitenkant zie je het is er wel het is er niet zoals ik uit mijn ogen kijk zonder te verliezen zo wil ik naar je kijken en zacht voelen wat jij ziet…

het is me op gaan vallen dat wanneer een pruleet, amauteur een tijdje meedraait in `t gezeur `t veelal een eender toontje vat eerst raakt het ietwat overstuur en neemt geen opmerking voor lief verloren gaat het schrijfgerief de lol wordt lul, plezier, pleezuur dan volgt de omslag naar `t gezeik waar hij/zij eerst fel tegen was waar het…

Op de omslag van het magazine een meisje van een jaar of zes misschien oogverblindend wit jurkje blote schone voetjes handjes zonder zwarte nagel- randjes een idylle Stevig in de zandbak staan twee onbedekte beentjes teentjes die bewegen modde- rige vingertjes vol leven echt een plaatje…

ze kon me zo intens verwarren ze heeft me soms zo diep geraakt toen ze me begon te sarren heb ik er een eind aan gemaakt de boosheid steeg me in de wangen tenslotte had ik het niet meer en toen heb ik haar opgehangen maar later belde ze me weer ze bleef maar zeuren elke keer toen werd ik gewoon waanzinnig gek ik heb het haar eerlijk gezegd…

in mijn dromen mag je komen maar daarna moet je weer gaan want dat wij elkaar goed kennen gaat niemand niemand aan in mijn dromen mag je komen in mijn bed hoor je erbij eerlijk zijn en nooit eens jokken vind ik moeilijk - net als jij!…

ik stemde af op jouw frequentie bracht je in je kaart en je brak door in totalitair schrijven het waren niet de minste woorden die je schreef je raakte de draad niet meer kwijt je oogt nu als een gedicht…

In een ongeopende hand, Gerust en beschermd, Ligt mijn verleden land Tot op heden onontfermd.…

in het frêle ochtendlicht contouren van de prille dag het bespeelt de meibomen rustig balancerend op de wind het draait de deuren open van donker naar licht waarin mensen ontwaken in de spiegeling van eigen creatie de dag trapt af in wiegende beelden vloeibaar wuivend over de schoonheid van het landschap…

mijn keel schraapt met gesnoerde tong in gebroken woorden als een luidkeelse zwijger steeds weer stikkend in wat zich verbeeldt in mijn hoofd waarvan de inbreng nihil bleef…