Netgedichten

netgedicht (nr. 14.577):

Plaatje

Laatst was ik
in het park
op een bank
getuige van een
nogal verwarrend
schouwspel:
een jochie van drie
werd gebeten door een zwaan,
die hij - aan de waterkant -
stukjes brood voerde.
Hij gilde moord en brand,
terwijl-ie wraakzuchtig
de hele troep
met handjesvol woest geworpen gras
probeerde uit te roeien,
de moeder toesnellende ...
Dit tot grote radeloosheid
van een fotograaf, die bezig was
zijn bruidspaar op de voorgrond
en de smetteloos witte beesten daar achter
saamhorig te vereeuwigen, alsof ze iets
met elkaar te maken hadden.

Als enige buitenstaander
voelde ik de omvang
van dit moment en
schreef het op.
Maar misschien niet
vloekend genoeg ...