Alle inzendingen over algemeen

zij is een reuzenvlieg en steekt haar angel van bezitsdrang in mijn lijf zuigt mijn gedachten - nee - mijn leven uit mijn lichaam op zij vliegt maar niet zo heel ver weg keert telkens na herstel van stukgebeten irritatie- huid terug en zal niet stoppen eer zij sterft of ik…

Zijn laatste stap liet indruk na bij iedereen die naast hem ging rennend blik oneindig door en door tot hij stilstaand hen passeerde naar zijn doel voorbij het spoor…

Bezinksel op de bodem Van de aarde Zijn wij Een Onopgelost mysterie In de aarde Ben ik Ben jij Terwijl we op de orbis lopen Zonder denken Zonder hopen Vanzelf Zoals de zon bezinkt Met het licht In het water Mag ik denken Mag ik hopen Dat ik ooit zwicht Met het ontkennen van later…

Gezicht in de zon, uitkijkend over een bron, omsluierd door gewelven van steen grijnst hij om zich geen. Zijn ogen nors Zijn neus glimt Zijn wangen fors Zijn mond wijd open alsof hij alles in zijn geheugen prent. Hij aarzelt niet en braakt liters water, terwijl iedereen het ziet spuit hij onverminderd voort, de sater.…

Ik was buiten Voor even leek alles groen En de wereld leek nog kleiner Dan ikzelf. Ik vergat te denken Bij mijn lopen. Alles ging langs mij heen En ik passeerde de beelden Op mijn netvlies Om ze te branden In mijn gevoel. Ik was klein heel klein Bijna net zo groot Als de anderen. Ik ontsteeg mijzelf En keek neer…

De rozen dragen parels uit de handen van de morgen, parels voor mijn liefste die in het open raam een frisse mond haalt en de ochtend zoent. De zomerlucht hangt blauw-gewassen en geboend te drogen in een spinnenweb van licht. Ik voel de naaktheid van de nieuwe dag heel dicht, als was de wereld pas deze nacht geschapen. Een tortel drinkt…

Dood is stilte Je kan het horen De klok van de toren De klok slaat elk uur vanzelf Tussen elke slag is het de dood zelf Aan het eind van de slagen klinkt het als eeuwige dood Echter het is het leven waar sterven wordt vergroot…

Vanmorgen vlogen ganzen over ik zag dat ze daar boven in de lucht geen V meer schreven voor ik mij verheugen kon op mogelijke lenteboden herkende ik het teken van hun vlucht .../---/... -------------------------- toelichting: H5N1…

In de middeleeuwse stad Van een eeuw geleden Die zo echt is als Manhattan in het plaatjesboek Lopen wij doelbewust en Kristalzuiver in onze bedoelingen Naar de versnippering, De ontluistering door het verlies Van onze namaak In de kunstmatige stad Om in onze ziel De zucht naar onze vergetelheid Onsterfelijk te maken: Een verspilde nacht…

Rechts van het groene weiland Onder de stedelijke rook Maait een man de stenen en Plukt de lantaarnpalen Sinds woensdag is hij stadstuinman Lopend en kijkend over zijn gebied Organiseert hij het leven in zijn tuin Met een heggeschaar en een hark Ploegt hij z'n land, knipt hij de dode takken…

op restaurant niet-roker tafel en vlak voor mij een versgeschilderde dame een witte bloes heel strak lange roze nagels niet knap tussen twee lange vingers afwisselend sigaret en sigaret tandenstoker sigaret sigaret en tandenstoker zij rookte zich heel krap.…

terwijl de kramp zich door de kuit vertakt plet ik naakte zolen tegen pedalen de fiets in slalom tussen emmers afval tussen bakens van gekreukt blik zo blijf ik in de waan dat ik op een motor zit mijn enkel aan het chroom verbrandt trappen is gas geven een gat in de dag heb ik nodig om het prut uit de ooghoek te wrijven om de koorts…

onbeweeglijk stil stoft het op planken van boeken soms vliegen de blikken nog wel eens over de kaften eens trots gelezen boeken waar de schoonheid in gekerfd staat verloren tastend staan ze in de schemering van de herinnering………

de wind doolt over 't land de boeren ongedurig er fluiten vogels atonaal de padden doodgereden eksters vinden elkaar niet kraaien krijsen veel te laat boerenmeiden snijden plant- aardappelen in twee ik loop door sleuven land het gras zucht naar de zon ik wou dat ik fluiten kon de mol steekt hals over kop.…

Mijn leven is vergankelijk Elke dag een beetje sterven Maar morgen leef ik nog Om de stand bij te houden Hoog jubelend beklim ik de zonnebloem Licht geworden door de barometer Bezin ik helemaal te loor Zak ik af naar de goudsbloem Passeer de metafoor Ik schat mijn kansen in Haal ik deze lente Of bak ik zo bruin Dat men mij begraaft Onder…

de drilboor dreunt door heraanleg van het wortel kanaal langs glazuren kusten en speeksel stranden ik heb een afklikbrein als mijn zeurend lijf met slepende voeten achter mij aan bengelt wandel ik weg neem enkel ogen mee reis met genoeg lef om de achterkant van de maan te zien en vertel het niemand ik heb mijn mond niet bij…

als geschenk der goden komen drie van hun kinderen in mijn site wonen de tijd de wind het zand de tijd heelt vele wonden de wind verwaait verdriet het zand doet veel vergeten ik min ze alle drie het liefst is mij het zand ik ben een mozaiek de zon heeft mij verbrand de tijd is haastig de wind gejaagd het zand blijft kleven het…

denk niet dat de woorden die ik op het blad heb neergegoten eerder zullen bekoren dan dat de inkt de kans krijgt op te drogen er zijn nu eenmaal bomen waarvan de vruchten mij na het drogen meer bekoren.…

dansend op akelig lange stelten waaien ze naar binnen schuifelend langs de stoelen flessen omgooiend van de gedekte tafel bedrukt kijkend door de ramen hangend de jassen aan de kapstok het hoofd verloren op hol in gedaanten verschijnen jouw woorden in een signaal waarin kijken tot kunst is verheven…

het zal wel zo zijn dat wij te weinig woorden aan de waslijn hangen de vaatwas staat in de keuken wij hebben nu meer tijd en drogen niet meer af.…

in de holte van een torenspits een kreupele kroon in de mist glipt de duif door een kier het gebinte kreunt onder een dunne mantel trefzeker als de naald van een kompas strijkt de duif neer in de afdruk van een rubberzool ribbels in een vlies van slijk herinneren aan de gebochelde dwerg die schichtig maar sluw achter orgelpijpen wegduikt…

de hagen om de tuinen ontnemen bijna elk gezicht de poort gaat automatisch dicht buitenshuis is het gras gazon het oogt kunstmatig groener zonder onkruid selectiever de struiken omsluiten meer privaat de bloemen bloeien exclusiever de hoge wilgen hangen dieper binnenshuis brandt het licht een opvallend trapje hoger de lampekap schijnt…

Het water onder de brug schildert een tafereel het tafereel van twee mensen van een opa en een kind Het kind ziet de eendjes kwakend rond het brood wijst zijn opa op het hert, de vos, op de wonderen der natuur Maar Opa ziet slechts het tafereel het schilderij van wijsheid en dromen een traan spat op het water uiteen "Kijk eens Opa!…

Zelfs de grijze, kale lucht Die altijd Nederlands deed Is nu een vreemde vrucht Als een ander verkleed Ook de straten, de stenen Fluisteren langs mij heen Zij vervloeken wat ik meen En zwemmen in mijn wenen De bomen, zo hier en daar Voelen zich hoger, voldaan Hun takken dienen als schaar Knippen mij uit het bestaan Het water voelt…

krokant gebakken schrijf ik mijn woorden in een ouderwetse elegantie op de tafels langstelige rozen de wijnkaart leest als een gedicht met mooie flessen rode bordeaux de kaart hedendaags werelds maar ook gerechten in perfecte eenvoud koks als ware kookregisseurs bedrijvig gastvrije serveersters in een entourage waar…

Schemering. De hamerslagen van het maanlicht vormen duisternis op het aambeeld van de avond. In de walmende smidse klinkt verward gehinnik, als seringen krult adem uit angstige holtes. Brandgeur zet de nacht in een haastige gloed, de paarden vertrappen rozenstruiken op hun vlucht.…

in het avondlijke rood van een zachte middagdood staart een man verstijfd met rimpelhanden op de rug naar een half gevulde kelk hij veegt zijn ziel af met de muis van haar hand die ze vergeten is op zijn hart en weet zich verzekerd van een nieuwe volle dag niet alles werd vandaag geproefd noch beproefd, er is nog meer te ledigen, hij…

Gekerfde ridder. Grimmige wachter in nevelen mantel. Grijze trots Van een eiland in het kille Noorden. Gehavende zuil van Hercules. Getuige van Moorse invasies. Worstelpunt. Bloedige poort naar het Oosten. Oorlogsschepen en olietankers Glijden stil aan je voorbij, Op weg naar méér zwarte historie.…

het is al te laat ongetrouwd in de galm van het feestgedruis gevallen jij speelde Jezus en dacht aan de luipaarden in jouw hoofd mag ik ook een stukje sluier misselijkmakend schreeuw je het uit als je al vanavond naast mij komt liggen streel mijn haar dan en fluister wees gezegend later komt niet meer spijkers in mensenvlees…

als tienjarige droomde ik van een wereld met een zwembad vol naakte haremdames waar het eten naar boven gebracht werd in automatische boodschappenmandjes daar werd alleen door automaten gewerkt alles geregeld door groen en rood licht weg met oranje en de twijfel en oorlog alles enen en nullen en helder inzicht ondertussen het zwembad drooggevallen…